Το απλό δεν είναι απλό...

Γράφει ο Απόστολος Μεμτσούδης

Apostolosmemtsoudis@gmail.com

Τώρα που τα Χριστούγεννα πλησιάζουν  ας αναλογιστούμε…

Ο κόσμος μας έχει, πλέον,  χαθεί μέσα στην πολυπλοκότητά του χάνοντας την ουσία και την απλότητα.

Ας αναλογιστούμε τι λείπει από εμάς πρωτίστως. Αυτό που δεν κάνουμε καθόλου είναι ο εσωτερικός διαλογισμός, ο εσωτερικός διάλογος. Πρέπει να δίνεις ραντεβού με τον εαυτό σου. Να συζητάς μαζί του, να μάθεις να τον αφουγκράζεσαι. Πρέπει να αγαπάς, να προσέχεις  και να σέβεσαι τον εαυτό σου. Δεν είναι καθόλου εγωιστικό αυτό που γράφω. Αφού, λοιπόν, τα βρεις με τον εαυτό σου, τότε και μόνο τότε θα μπορείς να σεβαστείς, να προσέξεις και να αγαπήσεις τον συνάνθρωπό σου! Ο οποίος μπορεί να μεταφραστεί στο ή στη σύντροφο της ζωής σου, στα παιδιά σου, στους γονείς σου, στους φίλους σου, τα αγαπημένα σου πρόσωπα…

Επίσης, ένα μεγάλο θέμα τα καιρού μας είναι το υπερκαταναλωτικό δαιμόνιο που μας διέπει, κυρίως αυτές τις μέρες του χρόνου. Προσπαθούμε μέσω εφήμερων πραγμάτων να βρούμε τη χαρά, την ευτυχία, τη γαλήνη…

Προσωποποιούμε αυτά τα συναισθήματα μέσα σε αντικείμενα. Τα οποία, όπως είναι λογικό, μετά από λίγο καιρό μας είναι είτε αδιάφορα, είτε άχρηστα! Και αρχίζει ο αγώνας για μία νέα καταναλωτική χαρά, ευτυχία και γαλήνη! Αγοράζουμε στο παιδί μας ένα tablet  νιώθοντας ότι εκπληρώσαμε το χρέος μας ως γονείς! Δεν είναι έτσι όμως! Αντί να αγοράσεις κάτι, είναι προτιμότερο να κάτσεις μαζί του και να κάνεις μία κατασκευή από άχρηστα υλικά, να βγεις στο πάρκο να παίξεις μαζί του, να κάνεις μία θεατρική παράσταση μαζί του, να…

Αυτό που μας λείπει είναι η αναλυτική σκέψη. Να πιάσουμε ένα θέμα και μέσω της ανάλυσης να βρούμε την ουσία του. Γιατί αγοράζω το tablet; Διότι θα χαρεί το παιδί μου! Διότι θα περνάει ευχάριστα την ώρα του! Γιατί είναι κάτι που του λείπει! Γιατί το έχει και ο φίλος του! Γιατί…

Όλα τα γιατί, μπορείς κάλλιστα να αντικατασταθούν από εσένα τον ίδιο…Γίνε κι εσύ παιδί και παίξε με τον καλύτερο φίλο σου, το γιο και την κόρη σου! Έχεις το χρόνο, τουλάχιστον αυτές τις μέρες!

Ας σπάσουμε την πολυπλοκότητα στα μικρότερα κομμάτια της και ας βρούμε τη γενεσιουργό αιτία και ουσία της…

…ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ!!!

Δώσε αγάπη…

Καλά Χριστούγεννα!!!

ΥΓ₁: Διάβασε το άρθρο αυτό μαζί με τον μπαμπά και την μαμά…

Το καρότο, το αυγό και το τσάι

Γράφει ο Απόστολος Μεμτσούδης (Εκπαιδευτικός)

apostolosmemtsoudis@gmail.com

Πόσες φορές δεν αγανάκτησες, δεν έκλαψες, δεν ήθελες να μην κάνεις τίποτα. Πόσες φορές τα προβλήματα που σου παρουσιάστηκαν, τα θεώρησες άλυτα. Βουνό τα προβλήματα και εσύ να θέλεις να πάρεις τα βουνά και τα λαγκάδια. Θ’ ανέβω να τραγουδήσω στο πιο ψηλότερο βουνό, που λέει και το άσμα! Ας το φιλοσοφήσουμε όμως φίλε και φίλη μου, όπως μόνο εμείς μέχρι τώρα ξέρουμε, μέσα από μια απλή ιστορία…

Πριν αρκετό καιρό, θα σε γελάσω πόσο, κάποιος άρχοντας συνεχώς παραπονιόταν πως η ζωή του ήταν γεμάτη βάσανα και αναποδιές. Κάθε μέρα είχε να αντιμετωπίσει πολλά προβλήματα και καταστάσεις που τον έκαναν να νιώθει άγχος και νευρικότητα. Ζήτησε από τους αυλικούς του να βρουν κάποιον που θα του έλυνε όλα αυτά που τον ταλαιπωρούσαν.

Μετά από λίγες μέρες παρουσιάστηκε μπροστά του μία σοφή γερόντισσα. «Εσύ θα μου λύσεις τα προβλήματά μου;» ρώτησε ο άρχοντας. «Είμαι εδώ άρχοντά μου για σε προβληματίσω περισσότερο, αν τώρα σου λύσω και τα προβλήματά σου ακόμα καλύτερα» του αποκρίθηκε χαμηλόφωνα και ήρεμα η γερόντισσα. «Μόνο θέλω να μου φέρεις ένα τσουκάλι, ένα μπρίκι και νερό» συνέχισε.

Αυτά που ζήτησε η γερόντισσα ήρθαν αμέσως. Τότε, κάθισε στο τζάκι και έβαλε στο μπρίκι και στο τσουκάλι νερό. Μόλις έβρασε το νερό στο τσουκάλι έβαλε το καρότο και το αυγό, ενώ στο μπρίκι έβαλε τσάι του βουνού. Μετά από λίγο τον ρώτησε σχεδόν ψιθυριστά «πες μου τι βλέπεις άρχοντά μου;». «Τι βλέπω; Ένα βρασμένο μαλακό καρότο και ένα σφικτό αυγό» αποκρίθηκε κάπως αδιάφορα. Με την ίδια ήπια ομιλία τον ρώτησε ξανά «και τι μυρίζεις;». «Μοσχοβολάει το τσάι του βουνού» της απάντησε κάπως κοφτά και ανυπόμονα, αφού δεν καταλάβαινε όλες αυτές τις ενέργειες.

Η γερόντισσα κοίταξε με ένα γλυκό και ήρεμο βλέμμα ίσα στα μάτια και του είπε «Τα βάσανα, οι στεναχώριες, οι λύπες, τα προβλήματα είναι το χοχλαστό  νερό. Υπάρχουν άνθρωποι που νιώθουν δυνατοί, μα σαν τους βρουν αναποδιές, θαρρείς και πέφτουν στο βραστό νερό σαν το καρότο, που μαλακώνει και διόλου δύναμη δεν έχει πια. Άλλοι πάλι μοιάζουν με το αυγό. Μέσα τους είναι αδύναμοι και μόνο ένα τσόφλι έχουν απ’ έξω να τους προστατεύει. Όταν έρθουν δύσκολοι καιροί, θαρρείς και πέφτουν στο βραστό νερό σαν το αυγό και, σαν αυτό, γίνονται κι από μέσα τους σκληροί. Μα είναι κι άλλοι που θυμίζουν το τσάι. Όταν τους βρίσκουν βάσανα, είναι κι εκείνοι σαν να πέφτουν σε βραστό νερό, μα ούτε σκληραίνουν, ούτε μαλακώνουν. Μεταλλάζουν μόνο το νερό σε τσάι του βουνού που ευωδιάζει. Κι ευφραίνονται με τη μοσχοβολιά του όσοι βρίσκονται κοντά. Τις λύπες και τις στενοχώριες, πάει να πει, τις κάνουν γνώση, καλοσύνη και χαρά».

Η γερόντισσα με το τέλος των λόγων της κοίταξε με καλοσύνη τον άρχοντα, του χάιδεψε τρυφερά τα μαλλιά και του είπε «φρόντισε να είσαι σαν το τσάι!». Τον αποχαιρέτησε και έφυγε. Ο άρχοντας στάθηκε σκεφτικός αρκετή ώρα, θα σε γελάσω πόση, αλλά θυμάμαι ότι ένα δάκρυ κύλισε στο πρόσωπό του μαζί μ’ ένα χαμόγελο…

Τα προβλήματα μας κάνουν πιο δυνατούς, πιο σοφούς. Μέσα από τα καθημερινά μας προβλήματα γινόμαστε καλύτεροι και πιο ανθρώπινοι. Μην χολοσκάς όταν έχεις να αντιμετωπίσεις προβλήματα, αφού στο τέλος με τη λύση τους η μοσχοβολιά του τσαγιού θα μπορεί να παρθεί και από τους συνανθρώπους σου. Καλή αντάμωση…

ΥΓ₁: Βρες τη σημασία των έντονων μαυρισμένων λέξεων στο λεξικό σου

ΥΓ₂: Φτιάξε μία παρόμοια ιστορία χρησιμοποιώντας τα δικά σου υλικά

ΥΓ₃: Η ιστορία είναι μία διασκευή από το βιβλίο της Λότη Πέτροβιτς - Ανδρουτσοπούλου: «Στη σκιά της πράσινης βασίλισσας» 

Κλακαδόροι ή φορείς ανάπτυξης και προόδου;

*Του Απόστολου Μεμτσούδη

Τα τελευταία χρόνια γίνεται μία οργανωμένη προσπάθεια για αποδιάρθρωση του κράτους προνοίας, δηλαδή την αποδυνάμωση των κρατικών παρεμβάσεων, αλλά και της αγοράς εργασίας. Αυτό συντελείται τεχνιοτρόπως μέσα από εύηχες και εύπεπτες λέξεις, έννοιες και ορολογίες. Αναδόμηση, αναδιάρθρωση, εξορθολογισμός, ανοικοδόμηση, νοικοκύρεμα των δημοσίων δαπανών, διασφάλιση του δημοσίου χρήματος, αξιοκρατία, ανάπτυξη, μεταρρύθμιση και τόσα άλλα…

...«για να διατηρήσουν οι κυρίαρχες ομάδες την ηγεσία τους πρέπει να ενσωματώσουν κάποια περιορισμένα θραύσματα αυτής της θεματολογίας (των διαφόρων κινημάτων) στις δικές τους θέσεις» (Apple, 2010)

Πώς επιτυγχάνονται όλα αυτά;

Η πρακτική του διαίρει και βασίλευε! Κατακερματισμός του κλάδου μας σε εκπαιδευτικούς διαφόρων ταχυτήτων, προνοιών και ρυθμών. Μόνιμοι πριν και μετά το 2011. Συμβασιούχοι με διαφορά σε έτη υπηρεσίας. Αντικαταστάτες. Αυτοεργοδοτούμενοι… Κλάδος με υποκλάδους που έχουν συγκρουόμενα συμφέροντα…

Αποδυνάμωση της κυρίαρχης σκέψης και αντικατάστασή της από μία αλλοτριωμένη σκέψη με «νέες» νεοφιλελεύθερες αξίες. Έχουμε μία επίθεση στη σκέψη της κοινής γνώμης. Με την αλλαγή της σκέψης συντελούνται και αλλαγές που, υπό κανονικές συνθήκες, δεν θα μπορούσαν να γίνουν. Πλήρης έλεγχος των ΜΜΕ, επιβολή της νοοτροπίας της ενοχής, της ανοχής και του σώπα (αφού έχουμε δουλειά σώπα – κοίτα τον κοινωνικό ιστό γύρω σου και σώπα – κοίτα το δικό σου σπίτι και σώπα…). Κρατήστε το κοινό απασχολημένο, χωρίς χρόνο για να σκέφτεται!

Στην σημερινή εποχή κάποιες ιδέες μπορούν να νικήσουν κάποιες άλλες. Το θέμα δεν είναι αυτό, αλλά στην πάλη ιδεών ουσιαστικά κρύβεται και η πάλη της δράσης! Κάθε ιδέα ή θεωρία κρύβει από πίσω της και μία συγκεκριμένη εκδήλωση δράσης. Άρα, έπρεπε να εφευρεθούν ή να δημιουργηθούν και οι κατάλληλες συνθήκες. Και εγένετο η οικονομική κρίση, μία πλαστή οικονομική κρίση που αποχαυνώνει και περιορίζει στο ελάχιστο την οποιαδήποτε αντίδραση. Ο συνδυασμός της αλλαγής του τρόπου σκέψης με την οικονομική κρίση αποτελούν ένα τέλειο εγκληματικό μείγμα για εκμετάλλευση των συλλογικών τραυμάτων προκειμένου να επιβληθούν ριζικές κοινωνικές και οικονομικές μεταβολές!

Η ένταση, η ποσότητα και η περιοδικότητα των χτυπημάτων. Όσο μεγαλύτερα και ισχυρότερα είναι τα χτυπήματα σε έναν αγωνιζόμενο (κατακερματισμός κοινωνικών ομάδων), τόσο πιο πολύ μειώνονται οι αντιδράσεις του! Σε έναν λοιπόν! Έτσι, έγινε μία μετάλλαξη της επίθεσης, όχι σε κοινωνίες, όχι σε ομάδες αλλά σε άτομα.

Αντικαταστάτες (ο νέος τρόπος εργοδότησής τους προσομοιάζει με αυτόν της αγοράς εργασίας) – Νέο Σύστημα Διορισμών – Επαγγελματική μάθηση και πιλοτική της εφαρμογή – το κρατικό μισθολόγιο και οι προσαυξήσεις που εν ευθέτω χρόνο θα υπολογίζεται με έναν μαθηματικό τύπο – η κατακρεούργηση της ΑΤΑ – η συνεχής αγορά υπηρεσιών – η Ανάπτυξη Ανθρώπινου Δυναμικού – η προφασισμένος και ποδηγετημένος  κοινωνικός διάλογος και η δήθεν κοινωνική ευαισθησία – η εργοδότηση των άνεργων συναδέλφων με μισθούς πείνας καλυπτόμενα όλα με την ανοχή και συνενοχή ενίοτε  του σώπα – ο συνεχής, εντεινόμενος και βάναυσος πόλεμος κατά των συνδικαλιστικών Οργανώσεων…τόσες σφαλιάρες απανωτές και συνεχόμενες που ότι έχει κερδίσει ο κλάδος εδώ και 60 χρόνια, αρχίζουν να ροκανίζονται σε χρόνο dt! Αλλά το ανάφερα και πιο πάνω, στη σημερινή εποχή κάποιες ιδέες (δράσης) μπορούν να νικήσουν κάποιες άλλες (με κοινωνικό πρόσωπο).

Ο κλάδος μας στενάζει και δεν είναι θέμα μαζοχισμού του, αλλά μίας οργανωμένης και πολύπλευρης επίθεσης της επίσημης πλευράς επάνω του. Η μετάλλαξη των συνειδήσεων, ο αποπροσανατολισμός τους, η πολιτισμική αρνητική επανάσταση ιδεών, η καταπάτηση της δημοκρατίας, η καταπάτηση των θεσμών, το πολιτισμικό έλλειμα των αξιών είναι μερικοί από τους λόγους που οδηγούν σε αυτό το σημείο. Η επίσημη πλευρά δεν αποζητά αποκατάσταση της υγείας του ασθενούς, αλλά τη σύγκριση αυτής της κατάστασης με άλλες χειρότερες με απώτερο σκοπό του αποφθέγματος «Δόξα τω Θεό, υπάρχουν και χειρότερα»!

Πιο συγκεκριμένα οι τομείς που προσπαθούν να διαβάλλουν ή έχουν διαβάλλει έως τώρα:

1ον: Επίθεση εναντίον της μόνιμης εργασίας. Επέκταση της μερικής απασχόλησης και των συμβάσεων. Επέκταση της εκ περιτροπής εργασίας, νοικιάζω και δανείζομαι εργαζόμενους.

2ον: Παρεμβάσεις αποδυνάμωσης του καθεστώτος προστασίας των εργαζομένων τόσο σε ομαδικό όσο και σε ατομικό επίπεδο. 

3ον: Μεγιστοποίηση των ωραρίων εργασίας με σκοπό την εκμηδένιση του νεκρού χρόνου.

4ον: Παρεμβάσεις στους τρόπους διαμόρφωσης των μισθών με απώτερο σκοπό την πλήρη εξατομίκευση του μισθού.

5ον: Παρεμβάσεις στο δημόσιο τομέα από ιδιωτικούς φορείς, επιβάλλοντας όρους ιδιωτικού δικαίου στο δημόσιο. Όταν έχουμε παρέμβαση στο δημόσιο τομέα, αυτό σημαίνει ότι έχουμε πολλαπλή παρέμβαση στον ιδιωτικό τομέα.

Πού αποσκοπούν τα πιο πάνω; Το σημαντικότερο κομμάτι είναι η δημιουργία ρήγματος ανάμεσα στον εργαζόμενο κόσμο και το σπάσιμο της εργατικής αλληλεγγύης. Ενισχύουν τη μείωση θέσεων (20%-30%), απώτερος σκοπός η μείωση των μισθών (30%-60%) αλλά και στις πολιτικές συμπίεσης των μισθών (βγάζοντας τουλάχιστον 20% των εργαζομένων ως άχρηστους ή ανεπαρκείς). Στην κατάργηση της μονιμότητας. Στην αύξηση των ωραρίων εργασίας. Στην εξίσωση του κατώτατου μισθού.

Η κάθε συνδικαλιστική οργάνωση προασπίζεται τους όρους εργασίας, διεκδικεί πιο ανθρώπινες συνθήκες εργασίας, διαχειρίζεται εργασιακές διαφορές, συνειδητοποιεί την πραγματικότητα – την αντικειμενοποιεί – και δρα για να αλλάξει μία κατάσταση που αποτελεί τροχοπέδη για τα μέλη της. Με λίγα λόγια διαπραγματεύεται καλύτερους όρους δουλειάς και ζωής και κατ’ επέκταση την ποιότητα της παρεχόμενης παιδείας και εκπαίδευσης. Αν και περιορισμένη η δράση της, δεν μπορεί να χαρακτηριστεί και λίγη, πόσο μάλλον να μηδενίζεται ο ρόλος της.

Η Οργάνωση είναι κοντά σε κάθε μέλος του, αφού αποτελείται, υπάρχει και πραγματώνεται μέσω αυτού. Η Οργάνωση πρέπει να παλεύει, διαχειρίζεται και διεκδικεί. Η Οργάνωση πρέπει σε κάθε της δημόσια τοποθέτηση να αναδεικνύει τα προβλήματα του κλάδου. Μηδενικό διδακτικό χρόνο για τους Διευθυντές των Σχολείων, για την έγκυρη και έγκαιρη στελέχωση των σχολικών μονάδων, για την ορθή και βάση των κανονισμών λειτουργία των σχολικών εφορειών, προβλήματα που προκύπτουν στη λειτουργία των Προαιρετικών Ολοήμερων Σχολείων, προβλήματα που προκύπτουν σε σχέση με τη συνεργασία των Διευθύνσεων των σχολικών μονάδων με τα αρμόδια τμήματα της επίσημης πλευράς, με τα προβλήματα που προκύπτουν με την εύρυθμη λειτουργία των σχολικών μονάδων, με την ενισχυτική διδασκαλία σε παιδιά που έχουν διαγνωστεί με υψηλό ρίσκο αλφαβητισμού, με το χρόνο των αλλόγλωσσων μαθητών που έχει μειωθεί, με τη θεσμοθέτηση των ΤΠΕ, με την παραβατικότητα, με τα σχολεία μαμούθ και τα προβλήματα που παρουσιάζονται, με τη γραφειοκρατία που πρέπει να περιοριστεί. Αυτές είναι μερικές από τις προτάξεις που πρέπει να βγαίνουν προς τα έξω από την Οργάνωσή μου κι όχι χαιρετισμοί και διάφορα άλλα. Οι κλακαδόροι βρίσκονται στην απέναντι όχθη από αυτήν των συνδικαλιστικών Οργανώσεων. Κάθε φορά που έχουμε ανακοινώσεις διθυράμβους από την Επίσημη Πλευρά, η Οργάνωση πρέπει να βγαίνει και να αναδεικνύει τα προβλήματα που ταλανίζουν και απασχολούν τον κλάδο!

Εκεί έξω, οι περισσότεροι ικετεύουν για ησυχία. Θέλουν τον κόσμο αδαή και αποστασιοποιημένο. Θέλουν τη βάση να μην αντιδρά για να γίνεται η καθωσπρεπτική  δουλειά τους. Πρέπει να πάψουμε να συζητάμε πολλά και να λύνουμε λίγα. Εσύ, εγώ, εμείς είμαστε ενεργοί μέσα στις μάζες του κλάδου, για τις μάζες του κλάδου και έχεις, έχω, έχουμε αναδειχθεί  από τις μάζες του κλάδου με αποτέλεσμα να γνωρίζεις, γνωρίζω, γνωρίζουμε καλά τις ανησυχίες, τις ανασφάλειες και τις προσδοκίες της.

Προασπίζομαι – Διεκδικώ – Διαχειρίζομαι – Συνειδητοποιώ – Ενώνω – Αλλάζω

*Πρόεδρος Επαρχιακής Λευκωσίας Α.Κί.ΔΑ, Βοηθός Γενικός Οργανωτικός ΠΟΕΔ

Τα χαμένα μυστικά…

Του Απόστολου Μεμτσούδη

Κάποτε ήταν ένας τίμιος φτωχός ψαράς¹. Κάθε πρωί, κάθε μέρα έπαιρνε τα σύνεργά του και ανοιγόταν στη θάλασσα. Μία μέρα στα δίχτυα του βρήκε ένα τεράστιο διαμάντι². Ήταν τόσο μεγάλο που αν το πουλούσε θα ζούσε άνετα αυτός και οι οικογένειά του για την υπόλοιπη ζωή τους. Το έβαλε μέσα στο δισάκι του και τράβηξε προς το φτωχικό του σπίτι. Κατά τη διάρκεια της διαδρομής σκέψεις διάφορες κατακλύζανε το μυαλό του. Μπήκε στην αυλή του σπιτιού και κοντοστάθηκε προβληματισμένος. Το είχε αποφασίσει, δεν θα πουλούσε το διαμάντι! Δεν του άρεσε η ιδέα να αλλάξει τη ζωή του…

Εκείνο το βράδυ κάλεσε τον έμπιστο γιο του και του εκμυστηρεύτηκε για το διαμάντι. Του εξήγησε πως τα χρήματα που θα έπαιρναν από το συγκεκριμένο αντικείμενο θα άλλαζε τη ζωή τους προς το καλύτερο, αλλά όχι και τους χαρακτήρες τους. Έτσι, αποφάσισαν να το θάψουν στον κήπο του σπιτιού τους. Τον όρκισε να μην το πει πουθενά, αλλά μόνο στο πιο έμπιστο παιδί του το οποίο θα αποκτούσε. Βγήκαν στον κήπο και έσκαψαν βαθιά θάβοντας το τεράστιο διαμάντι. Για να γνωρίζουν που βρίσκεται τοποθέτησαν έξι άσπρες πέτρες στο σημείο που ήταν θαμμένο το διαμάντι, όσα και τα μέλη της οικογένειάς τους.

Την επόμενη μέρα, ο φτωχός ψαράς είπε στην γυναίκα του³ να μην πειράξει το μέρος όπου είχε τοποθετήσει τις πέτρες. Η γυναίκα του διερωτήθηκε το λόγο. Ως απάντηση πήρε ότι υπάρχει κάτι στο σημείο που θα φέρει τύχη και ευτυχία στην οικογένεια. Αυτό είπαν και στα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας. Το μυστικό το ήξεραν μόνο αυτός κι ο έμπιστος γιος του. Η μία από τις κόρες του ψαρά πήρε χρυσό χρώμα και έβαψε τις πέτρες.

Μία ημέρα, η συγκεκριμένη κόρη είχε εξετάσεις στο σχολείο. Πριν ξεκινήσει για το σχολείο της πήγε στο σημείο που υπήρχαν οι χρυσοβαμμένες πέτρες, τις άγγιξε και ευχήθηκε να πάει καλά στις εξετάσεις⁴. Έτσι κι έγινε, αρίστευσε! Τότε, άρχισαν να πιστεύουν τα λόγια που τους είχε πει ο πατέρας τους. Το μυστικό πήγαινε από γενιά σε γενιά, από έναν έμπιστο σε άλλον. Όλα τα παιδιά που γεννιόντουσαν βάζανε κι από μία πέτρα στο σημείο⁵. Με τα χρόνια δημιουργήθηκε ένας ολόκληρος λόφος με πολύχρωμες πέτρες. Ήταν ο λόφος⁶ της τύχης και της ευτυχίας της οικογένειας.

Κάποια φορά όμως ένας από τους γνώστες του μυστικού δεν πίστεψε την ιστορία με το διαμάντι, διότι ο πατέρας του δεν έκανε τη σωστή επιλογή! Δυστυχώς, δεν μετέφερε το μυστικό στην επόμενη γενιά. Έτσι, το μυστικό χάθηκε μια για πάντα κι αυτό που έμεινε ήταν ένας λόφος από απλές βαμμένες πέτρες⁷! Κανένας δεν μετακίνησε αυτές τις πέτρες. Κανένας δεν έσκαψε στη βάση τους. Κανένας δεν έφτασε ποτέ στην ουσία. Απλά, γιατί χάθηκε η πίστη…

Είμαστε υποχρεωμένοι να βρούμε αυτό το διαμάντι…⁸

Καλό καλοκαίρι

Υ.Γ: Κι επειδή δεν λέμε απλά ιστορίες

¹ΠΟΕΔ

²Ενότητα μελών

³Ηγεσία ΠΟΕΔ

⁴Εμπιστοσύνη των μελών στην Οργάνωση

⁵Οργάνωση με πολλά μέλη

⁶Δύναμη της Οργάνωσης

⁷Κίνδυνος αποσταθεροποίησης

⁸Η ενότητα του κλάδου

⃰Βοηθός Γενικός Οργανωτικός Γραμματέας ΠΟΕΔ, Πρόεδρος Α.Κί.ΔΑ Λευκωσίας

Δεν υπάρχει ασθενής. Εσύ γιατί θέλεις να κάνεις εγχείρηση;

Του Απόστολου Μεμτσούδη

Παρουσιάζονται νέα δεδομένα μπροστά στη διαπραγμάτευση που γίνεται μεταξύ Υπουργείου και ΠΟΕΔ. Αλήθεια, ποια είναι τα νέα δεδομένα; Είναι οι θέσεις της Οργάνωσης που εδώ και αρκετό καιρό έχουν δει το φως της δημοσιότητας. Εξ αρχής, δηλωνόταν ότι μπορούν να συνυπάρξουν δύο κατάλογοι. Το ανησυχητικό είναι όμως το πώς παρουσιάζεται το θέμα. Τεράστιος τίτλος ότι ο Υπουργός Παιδείας προβαίνει σε νέες παραχωρήσεις! Με αυτόν τον τρόπο ότι η επίσημη πλευρά κάνει ένα βήμα πίσω ή ένα βήμα πιο κοντά στην συντεχνία; Λάθος! Τραγικό λάθος! Έτσι χτίζεται το παιχνίδι της επικοινωνίας και της καθοδήγησης της κοινής γνώμης. Γνώμης και όχι γνώσης, αλλά αυτό είναι άλλο παραμύθι!

Νομικά, λοιπόν, μπορεί να υποστηριχθεί ο δεύτερος κατάλογος. Νομικά, εξασφαλίζονται οι άνθρωποι που έχουν 30 μήνες υπηρεσίας (συνεχόμενη). Νομικά…

Αλήθεια, τους νόμους και τις τροπολογίες αυτών ποιος τους/τις αποφασίζει και διαμορφώνει; Ποιος είναι αυτός που παίρνει το νόμο στα χέρια του (κυριολεκτικά και μεταφορικά); Ποιος είναι αυτός που δρα ως χειρουργός και χρησιμοποιεί το νυστέρι όπως θέλει;

Μήπως, πρέπει να δούμε και αθροιστικά την υπηρεσία των συναδέλφων; Υπάρχουν συνάδελφοι που εργάζονται επτά και οχτώ χρόνια στην εκπαίδευση, που υπηρετούν την παιδεία αυτού του τόπου, που είναι πλήρως καταρτισμένοι, που γνωρίζουν όσο κανένας την διδακτέα ύλη, που ¨παίζουν¨ στα δάκτυλά τους το αναλυτικό πρόγραμμα, που γνωρίζουν την κάθε τάξη ξεχωριστά. Που,όμως, δεν έχουν δικαιώματα (ανεργιακό, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, αποκοπή μισθοδοσίας, νέο σύστημα εργοδότησης κ.ά.).

Οι φτωχοί συγγενείς της εκπαίδευσης. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, τους καθιστούμε και πειραματόζωα στα νέα συστήματα που προτείνονται από ‘δω κι από ‘κει! Θα είναι οι συνάδελφοι που έχουν υποστεί, θα υποστούν και θα επωμίζονται οποιαδήποτε αλλαγή! Επιτακτική ανάγκη είναι η εξασφάλιση αυτών των ανθρώπων (κι όχι συναδέλφων). Πρέπει να δούμε το ηθικό κομμάτι της κατάστασης, το ανθρωπιστικό ή είναι πολύ δύσκολο; Ο χειρουργός δεν πρέπει να κάνει εγχείρηση στο συγκεκριμένο σημείο του σώματος της εκπαίδευσης, διότι απλά δεν νοσεί! Αλλού πρέπει να επέμβει!

Πρέπει να δοθεί ιδιαίτερη βαρύτητα στην αθροιστική υπηρεσία των αντικαταστατών ή σε τέτοιες τροπολογίες που θα διασφαλίζει τη συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων (συναδέλφων).

Αυτό που προέχει, τη δεδομένη στιγμή, είναι η ενότητα του κλάδου. Η ενότητα, η ομοψυχία μπορούν να καθοδηγήσουν το χέρι του χειρουργού προς την σωστή κατεύθυνση.

⃰Βοηθός Γενικός Οργανωτικός ΠΟΕΔ – Πρόεδρος Α.Κί.ΔΑ Λευκωσίας 

Τα μεγάλα δεν μπορώ είναι κρυμμένα καλά στο…μυαλό μας!

* Του ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΜΕΜΤΣΟΥΔΗ

Πόσες φορές είπες ότι δεν μπορώ να κάνω κάτι; Πόσες φορές άφησες στη μέση μία εργασία; Πόσες φορές πήγες αδιάβαστος/η στο σχολείο γιατί δεν μπορούσες να διαβάσεις το δύσκολο μάθημα που σου έβαλε ο δάσκαλός σου ή η δασκάλα σου; Πόσες φορές δεν έλαβες μέρος σε διαγωνισμούς γιατί πίστευες ότι υπάρχουν καλύτεροι από εσένα; Πόσες φορές…

Ο Νικόλας λατρεύει τους ελέφαντες. Σ’ ένα τσίρκο ήταν ένας τεράστιος ελέφαντας που έκανε πράγματα και θαύματα στο πρόγραμμά του. Σήκωνε άμαξες με τους θηριοδαμαστές μέσα τους, ξερίζωνε δέντρα, μετακινούσε βράχους. Όλοι τον θαύμαζαν τον Δία, έτσι έλεγαν το συμπαθητικό τετράποδο. Στο τέλος της παράστασης ο Δίας στεκόταν συνεχώς δεμένος σ’ ένα μπηγμένο ξύλινο πάσσαλο  στο έδαφος. Ένα χοντρό σκοινί κρατούσε φυλακισμένα τα πόδια του. Ο Δίας, αν και κατά τη διάρκεια της παράστασης έδειχνε χαρούμενος και ευδιάθετος, στο σημείο αυτό ήταν κακοδιάθετος και μελαγχολικός.

Ο Νικόλας καθόταν παράμερα και συλλογιζόταν πώς είναι δυνατόν ένα ζώο με τόση δύναμη δεν ξεριζώνει τον πάσσαλο με αποτέλεσμα να αποδράσει. Γιατί δεν το έκανε; Κάποτε ρώτησε έναν από τους θηριοδαμαστές γιατί δεν το σκάει ο Δίας. Η απάντηση που πήρε είναι διότι ήταν εξημερωμένος. Η δεύτερη απορία που εκφράστηκε ως ερώτηση ήρθε αβίαστα στο μυαλό του Νικόλα. Καλά, αφού είναι εξημερωμένος γιατί είναι δεμένος; Η σιωπή ήταν η απάντηση στη δεύτερη ερώτηση. Κάποτε, ο Νικόλας πήρε μία πολύ πειστική απάντηση. Ο Δίας δεν το έσκαγε από τα δεσμά του, γιατί όταν ήταν πολύ μικρός τον έδεναν στον ίδιο ξύλινο πάσσαλο, αλλά τότε δεν είχε τη δύναμη να τον ξεριζώσει.

Ο Νικόλας φαντάστηκε ένα νεογέννητο ελεφαντάκι δεμένο στον συγκεκριμένο ξύλινο πάσσαλο να κάνει τεράστιες προσπάθειες να δραπετεύσει, αλλά να μην μπορεί. Οι ίδιες προσπάθειες γινόταν κάθε μέρα. Να τεντώνει τα ποδαράκια του, να τεντώνει το σκοινί, αλλά να μην έρχεται το θεμιτό αποτέλεσμα. Ξανά και ξανά, κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό ο μικρός Δίας να προσπαθεί να σπάσει τα δεσμά του. Αλλά, κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό έπεφτε στο χώμα κατάκοπος, εξαντλημένος και ανήμπορος. Ώσπου, ήρθε εκείνη η μέρα, εκείνη η ώρα, εκείνη η στιγμή στη ζωή του Δία που πίστεψε ότι δεν μπορεί να ξεριζώσει τον ξύλινο πάσσαλο και να δραπετεύσει. Επομένως, ο τεράστιος και πολύ δυνατός Δίας δεν το σκάει όχι γιατί δεν μπορεί, αλλά γιατί νομίζει ότι δεν μπορεί ο δυστυχής!

Μικρέ μου φίλε, υπάρχουν αρκετές φορές που δεν καταφέραμε κάτι παρόμοιο. Ζούμε με τις αναμνήσεις αυτής της αποτυχίας στην μνήμη μας και κάθε φορά που μας εμφανίζεται να αντιμετωπίζουμε το ίδιο πράγμα, η άρνησή μας είναι μεγαλύτερη. Το χειρότερο όμως είναι ότι ποτέ δεν αμφισβητούμε σοβαρά αυτήν την κακή ανάμνηση. Κι έτσι παύουμε να προσπαθούμε! Κι έτσι δεν ξαναδοκιμάζουμε τις δυνάμεις μας. Κι έτσι μένουμε καθηλωμένοι στην αδράνεια, την αποδοχή και την παραίτηση!

Μικρέ μου φίλε, κάθε φορά που σου παρουσιάζεται η ευκαιρία να ξαναδοκιμάσεις για κάτι το οποίο έχεις αποτύχει στο παρελθόν να μην το φοβάσαι, αλλά να προσπαθήσεις πάλι με όλη σου την ψυχή. Με όλη σου την ψυχή… Μόνο έτσι θα μάθεις να ξεπερνάς εμπόδια και δυσκολίες. Μόνο έτσι θα μπορείς να ξεπεράσεις και να υποτάξεις την νοοτροπία του «δεν μπορώ και ποτέ δε θα μπορέσω». Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να ελευθερωθούμε…

Θα τα ξαναπούμε με τη νέα σχολική χρονιά. Πώς περνάει ο καιρός; Αδηφάγος ο χρόνος! Σου εύχομαι μέσα από την καρδιά μου ένα καλό και όμορφο καλοκαίρι.

Λεξιλόγιο: τσίρκο, θηριοδαμαστές, δεσμά, αδράνεια, αποδοχή, δραπετεύω, ελευθερία, νοοτροπία, αδηφάγος.

Υ.Γ₁: Σου εύχομαι να ξεριζώσεις όλους τους πασσάλους που θα προσπαθήσουν να μπουν στη ζωή σου.

Υ.Γ₂: Δεν υπάρχει δεν μπορώ, αλλά δε θέλω! 

*ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ

Ουγκαγκαμπούμ...

*Του Απόστολου Μεμτσούδη

Κάποτε ήταν ένας λαός. Αυτός ο λαός είχε τρία παιδιά. Την δικαιοσύνη, την παιδεία και την υγεία. Ήρθαν δύσκολοι καιροί και αναγκάστηκε ο λαός να ξενιτευτεί για να ζήσει τα παιδιά του. Άφησε πίσω του όμως τους τρεις υπουργούς να τα προσέχουν. Μετά από δύο μήνες ο υπουργός δημοσίας τάξης τηλεφωνά στο λαό και του ανακοινώνει ότι η δικαιοσύνη πέθανε. Συντετριμμένος ο λαός έβαλε τα κλάματα ρωτώντας πως συνέβη αυτό. Ο Υπουργός του απάντησε ότι ανέβηκε στη σκεπή του σπιτιού. Εκεί καβάλησε ένα καλάμι και πήρε φόρα πέφτοντας κάτω. Ο θάνατος ήταν ακαριαίος! Τότε, ο λαός μέσα από αναφιλητά είπε στον Υπουργό πώς ο τρόπος που παρουσίασε το θάνατο της δικαιοσύνης δεν ήταν ο ενδεδειγμένος. Πώς έπρεπε να παρουσιαστεί απόρησε ο Υπουργός. Θα μπορούσες να με πάρεις τηλέφωνο και να μου πεις ότι η δικαιοσύνη ανέβηκε στην σκεπή του σπιτιού και δεν κατεβαίνει κι ότι την προειδοποίησες ότι είναι επικίνδυνο. Να με ξαναπάρεις τηλέφωνο μετά από δύο – τρεις ώρες και να μου πεις ότι η δικαιοσύνη έπεσε από την σκεπή και την πήγαμε στο νοσοκομείο, αλλά να μην ανησυχώ. Ακολούθως, να με ξαναπάρεις τηλέφωνο και να μου πεις ότι η δικαιοσύνη μπήκε στο χειρουργείο, όμως οι γιατροί σε καθησύχασαν ότι όλα θα πάνε καλά. Αργότερα, να με ξαναπάρεις τηλέφωνο και να μου πεις ότι οι γιατροί έκαναν τα πάντα, αλλά η δικαιοσύνη κατέληξε. Με αυτόν τον τρόπο μου δίνεις τη δυνατότητα να το χωνέψω, να το αποδεχτώ το μοιραίο. Κατάλαβα αποκρίθηκε ο Υπουργός. Δεν περνάει μία ώρα και ξαναχτυπά το τηλέφωνο του λαού. Στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής ήταν οι άλλοι δύο υπουργοί. Λαέ, η Παιδεία κι η Υγεία είναι πάνω στη σκεπή του σπιτιού, κατάλαβες ή θα φάμε μία περιουσία στα τηλέφωνα;…  

Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και γεγονότα δεν είναι τυχαία!  

Έγνοια της επίσημης πλευράς πρέπει να είναι η στήριξη της Δημόσιας Δωρεάν Παιδείας ή μήπως όχι; Στόχος της επίσημης πλευράς πρέπει να είναι η στήριξη του πλήρους καταρτισμένου εργαζόμενου εκπαιδευτικού ή όχι;

Στις κρίσεις των πολλαπλών τύπων, τους μπαμπούλες που παρουσιάζονται κατά καιρούς, στις ψευδαισθήσεις που δεν κατανοούμε ότι ζούμε, στην αντικειμενική πραγματικότητα που πρέπει να αντιμετωπιστεί η δημόσια δωρεάν παιδεία είναι ο μοναδικός δρόμος διεξόδου!

*Εκπαιδευτικός

Ζούμε μέσα στις ψευδαισθήσεις των…ΑΛΛΩΝ!

*Του Απόστολου Μεμτσούδη

Ορμώμενος από τα τελευταία γεγονότα που διαδραματίζονται τις τελευταίες μέρες στην Κύπρο μας, τα πικρόχολα σχόλια ένθεν και κακείθεν, θέλω να εκφράσω τις ανησυχίες μου. Το δημοκρατικό πολίτευμα, όπως είναι γενικώς αποδεκτό, είναι αυτό που προασπίζει το δικαίωμα το κάθε πολίτη να αποτελεί ενεργό κύτταρο της κοινωνίας. Ο πολίτης μπορεί να εκφράζεται ελεύθερα, να επικροτεί ή να κρίνει όσα συμβαίνουν γύρω του. Ο πολίτης έχει δικαίωμα να, αλλά έχει και υποχρέωση να μην καταπατά τις αρχές της δημοκρατίας.

Σε κοινωνίες που υπάρχει σήψη, πολιτική αστάθεια και ημιμάθεια, ανισότητα, κοινωνική αδικία, έλλειψη προτύπων, οικονομικός μαρασμός, ανέχεια, ανεργία και ό,τι στέκεται εμπόδιο στην κοινωνική πρόοδο και ανάπτυξη τότε ευημερούν σχήματα που δεν αρμόζουν σε δημοκρατικά πολιτεύματα. Οι δηλώσεις του τύπου «πολιτική μειοψηφία» είναι ένας εγκληματικός όρος που πολλές φορές κρύβει πίσω του και πολιτική ανοχή! 

Ας πάω στον ελληνικό χώρο – δεν ενστερνίζομαι τη φράση ‘η Ελλάδα πέφτει μακριά’ – και  στο φαινόμενο χρυσή αυγή. Ως πολιτική μειονότητα ξεκίνησε κι εκεί. Αυτή τη στιγμή είναι μία κυνοβουλευτική ομάδα με 500.000 ψήφους από την ελληνική κοινωνία (δεν έκανα ορθογραφικό λάθος, τη θεωρώ κυνοβουλευτική ομάδα κι όχι κοινοβουλευτική). Πώς έφτασε όμως σε αυτό το δραματικό ποσοστό; Τι ώθησε αυτήν την κοινωνική μερίδα των ανθρώπων να ψηφίσει αυτούς τους τύπους;

1^ον: Η κακή χρήση της δημοκρατίας από τους εκπροσώπους των κομμάτων.

2^ον: Η πελατειακή σχέση μεταξύ των κομμάτων και αυτούς τους οποίους τους ακολουθούν.

3^ον: Το ρουσφέτι και το ‘βόλεμα’ κάθε είδους.

4^ον: Ο μη σωστός προγραμματισμός και οι επιφανειακοί χειρισμοί ζωτικών κοινωνικών ζητημάτων. Βλέπε παιδεία, υγεία, δικαιοσύνη και οικονομία.

5^ον: Ο υπέρμετρος πλουτισμός μίας κάστας ανθρώπων που θεωρούνται οι οικονομικοί κολοσσοί του κράτους.

6^ον: Η εξασθένηση με απώτερο σκοπό την καταρράκωση της μεσαίας τάξης.

7^ον: Η ανεξέλεγκτος βομβαρδισμός από τα Μ.Μ.Ε που χτυπούν τα τύμπανα αναλόγως συμφερόντων που πρεσβεύουν.

8^ον: Ο αποπροσανατολισμός της κοινής γνώμης που εντέχνως συμβαίνει κατά καιρούς.

9^ον: Η απομυθοποίηση των βασικών θεσμών του κράτους (αστυνομία, στρατός, δικαιοσύνη, κοινοβούλιο, παιδεία, θρησκεία)

Αφού συμβαίνουν όλα τα πιο πάνω, είναι εύκολο με τρία τέσσερα συνθήματα, κάποια κοινωνικά συσσίτια, κάποιες υπεραγορές που να απευθύνονται μόνο σε Έλληνες, κάποιες εξορμήσεις σε περιοχές που πλήττονται από εγκληματικότητα, κάποια παχιά λόγια μέσα στο κοινοβούλιο, κάποια συνθήματα του τύπου πρώτα το κράτος μου και οι πολίτες του, αρκούν ο πολίτης που ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας να δει τον λυτρωτή του στο καλά κρυμμένο πρόσωπο των πιο πάνω ενεργειών και συνθημάτων.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και τώρα στη χώρα μας. Γεννιέται ένα παιδί, το οποίο έχει βαφτιστεί. Απλά, έχει άλλο όνομα, ΕΛΑΜ. Σε αυτό το σημείο θα δανειστώ τα λόγια του Χάρρυ Κλυνν.

…«O λαός απέδειξε ότι διαθέτει ΦΟΝΙΚΟ χιούμορ, στέλνοντας τη Χρυσή Αυγή στο βουλευτικό χαμαιτυπείο, διότι σκέφτηκε απλά και προπαντός λογικά: “Έχω για 30 χρόνια απέναντί μου μια δολοφονική κυνοβολευτική ληστοσυμμορία (σ.σ. ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ κλπ.) που ΕΝ ΧΟΡΩ λήστεψαν τις αποταμιεύσεις μου, δήμευσαν τα σπίτια μου, ξεπούλησαν τη χώρα, διώχνουν   παιδιά μου πάλι μετανάστες, με αρρωσταίνουν και με αυτοκτονούν κάθε μέρα, εισάγουν νταβατζιλίκι συνεχώς αλλοδαπούς πληθυσμούς για να με...αντικαταστήσουν στη Γη των προγόνων μου. Πώς θα τους αντιμετωπίσω για να μην έχω την τύχη των Ινδιάνων της Αμερικής; Στέλνοντας στη βουλή αυτούς που νομίζω ότι μπορούν να “καθαρίσουν”»…

Πρέπει να προσέχουμε πάρα πολύ το τι αφήνουμε να μεγαλώνει στη δημοκρατία. Πρέπει να αφουγκραζόμαστε αυτά που είναι ενάντια στο δημοκρατικό πολίτευμα. Πρέπει να υπάρχουν οι δικλείδες ασφαλείας απέναντι σε αυτά τα κυνοβουλευτικά  κόμματα!

Ο πολιτικός αντιπρόσωπος του λαού πρέπει να έχει οξύτητα πνεύματος, να «εκμεταλλεύεται» τις συγκυρίες για το κοινό καλό, να έχει όραμα και μία ανιδιοτελή προοπτική προόδου, να αφουγκράζεται τις δυσκολίες και τα κακώς κείμενα που πρόκειται να σταθούν τροχοπέδη στο κοινό συμφέρον, να αγαπά και να σέβεται τους νόμους, να είναι υπέρμαχος της δημοκρατίας και ό,τι αυτή πρεσβεύει, να καταπατά το προσωπικό συμφέρον για το συμφέρον του λαού που τον εκλέγει, να δρα χωρίς πολιτικές σκοπιμότητες…

Από την άλλη ο πολιτικοποιημένος πολίτης πρέπει να αγαπά τη χώρα του, να σέβεται τους νόμους, να πολεμά για τη δημοκρατία, να σέβεται και να εκτιμά τους πολιτικούς εκπροσώπους που εκλέγει για την αντιπροσώπευσή του…

Όλα τα πιο πάνω μπορούν να «παντρευτούν» μέσα από τη αλληλοκατανόηση, την εμπιστοσύνη, την αμοιβαία υποχώρηση, των κοινών στόχων και προσδοκιών, του δημιουργικού διαλόγου, της συναδέλφωσης και της απαγκίστρωσης από τα ατομικά θέλω μεταξύ των δύο πλευρών…

Τώρα πρέπει ν’ αναλογιστούμε τι απ’ όλα τα παραπάνω ισχύει στη σημερινή εποχή. Η απαξίωση και ο μηδενισμός μόνο κακά μπορεί να φέρουν! Από την άλλη χωρίς κριτική δε συντελείται η πρόοδος τόσο σε προσωπικό όσο και σε κοινωνικό (κατ’ επέκταση του πρώτου). Ένας καλύτερος πολίτης είναι το κύτταρο για μία καλύτερη κοινωνία!

Γεννιούνται όμως και τα εξής ερωτήματα. Ποια είναι αυτά τα στοιχεία που με κάνουν ευτυχισμένο ως πολίτη; Τι παίρνω από τους πολιτικούς ηγέτες που με κάνει να νιώθω υποχρέωση, αλλά και ελευθερία; Ποιες ενέργειες των πολιτικών με κάνουν και νιώθω υπερήφανος ως πολίτης του κράτους μου;

Δεν είναι ώρα για αφορισμούς ή σκεπτικισμούς. Δεν είναι ώρα για κριτική άνευ αιτίας και σχόλια με μικροκομματικά συμφέροντα, δράττοντας της ευκαιρίας μιας χρονικής συγκυρίας! Ο ρεβιζιονισμός και ο τυχοδιωκτισμός σε κάθε επίπεδο πρέπει να εκλείψουν. Ας σκεφτούμε διαλεκτικά σε όλα τα επίπεδα. Ας γνωρίσουμε τα ιστορικά μας λάθη, διότι μπορεί να γίνουν ταφόπλακα σε οποιαδήποτε σπίθα προόδου! Ας δράσουμε με γνώμονα του σωστού πολιτικού οι μεν και του σωστού πολίτη οι δε.

Ας έχουμε τα μάτια και τα αυτιά μας ανοιχτά. Να βλέπουμε και να ακούμε πίσω από τις λέξεις των «υπευθύνων». Μπορούμε να έχουμε μία κοινωνία που θα αγκαλιάσει τα παιδιά μας! Μπορούμε να θεριέψουμε τον όρο ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ!

Δυστυχώς, ξεπέρασα τις 450 – 500 λέξεις, αλλά είχα δασκάλους που ανέπτυξαν την κριτική μου σκέψη! Ψευδαισθήσεις να μου πεις…

*Δάσκαλος

Ταμπέλες!

Του Απόστολου Μεμτσούδη

Παντού ταμπέλες, διαφόρων ειδών ταμπέλες. Ταμπέλες με οδηγίες, με απαγορεύεται, με αδιέξοδα, με λύσεις και ευκαιρίες, με δώσε και ξαναδώσε, με κρίση, με ύφεση των αριθμών αλλά όχι των ανθρώπων, με κατακριτές, με χειροκροτητές, με ιθύνοντες, με εκσυγχρονισμός, με αναχρονισμούς, με οπισθοχωρήσεις, με νέο αλλά με πολύ δόση παλιού, με το ικανό, με το τέλειο, με το ιδανικό, με ποιότητα, με ποσότητα, με…Παντού ΤΑΜΠΕΛΕΣ που γράφουν για το καλό μου!

Κι εσύ, στη μέση του πουθενά του μυαλού σου να αναρωτιέσαι «μπας κι έχουν δίκιο τελικά»! Να τα βάζεις με τον εαυτό σου και να σκέφτεσαι αν όντως έχεις λάθος. Λέγοντας ένα ψέμα πολλές φορές, τότε αυτό γίνεται μία τεράστια αλήθεια! Αλήθεια, που αρχίζεις να πιστεύεις κι εσύ στο τέλος. Να ρίχνεις τόνους νερού λογικής στο μυαλό σου, αλλά να απορροφά (το μυαλό σου) μόνο το υδρογόνο και να στο διαλύει! Ρε, μπας κι έχουν δίκιο!

Και βγαίνω από τον μικρόκοσμό μου και κοιτάζω και προς τα έξω, μπας και ξεστραβωθώ. Η αλήθεια δεν έχει μία οπτική πλευρά, αλλά διαφορετικές. Δηλαδή η αλήθεια δεν είναι μία; Αυτήν δεν ψάχνουμε εναγωνίως σε όλη μας τη ζωή; Και ποια είναι η αλήθεια;

Ψάχνοντας, λοιπόν, βρήκα και τις πιο κάτω ταμπέλες. Αυτές οι ταμπέλες βέβαια είναι κρυμμένες καλά, αφού δεν είναι για το καλό μας! Δεν πρέπει να ανακοινώνονται από τα ΜΜΕ, διότι θα προκαλέσουν την κοινή γνώμη, που μέχρι τώρα καλά έχει πορευτεί…

Τα τελευταία χρόνια επιστάμενα και μεθοδικά η ποιότητα της εκπαίδευσης διασυνδέεται με την ιδιωτικοποίησή της. Σε αρκετές χώρες έχει περάσει στην κοινή γνώμη ότι είναι ασύμβατη η ποιότητα με τη Δημόσια Εκπαίδευση! Σε αρκετές επίσης Ευρωπαϊκές χώρες υπάρχει κάθε χρόνο φανερή ή συγκεκαλυμμένη εκστρατεία εγγραφής και φοίτησης των παιδιών στα ιδιωτικά σχολεία. Έμμεσα σε πολλές περιπτώσεις τα ιδιωτικά σχολεία χρηματοδοτούνται από κρατικούς πόρους.

Στην περίπτωση της Τουρκίας σύμφωνα με στοιχεία της συντεχνίας Egitim Sen τα πέντε τελευταία χρόνια έχουν πολλαπλασιαστεί τα ιδιωτικά σχολεία Μέσης τα οποία μέχρι το 2009 ήταν μόλις 45 ιδιωτικά σ’ ολόκληρη τη χώρα και σήμερα έχουν ξεπεράσει τις 4.000! Η Τουρκική κυβέρνηση δίνει η ίδια ανεπίσημα χορηγίες σε οικογένειες για να στέλνουν τα παιδιά τους στα ιδιωτικά σχολεία.

Στην Πορτογαλία ενώ έχουν γίνει τεράστιες περικοπές στον προϋπολογισμό της Δημόσιας Παιδείας έχουν καταβληθεί από το κράτος (2014) 20 εκατομμύρια ευρώ για στήριξη της ιδιωτικής εκπαίδευσης.

Στη Γαλλία δεν υπάρχει ακόμα ανάπτυξη ιδιωτικής εκπαίδευσης και η Δημόσια Παιδεία παραμένει ισχυρή. Υπάρχει όμως σοβαρή ανησυχία αν αυτή θα μπορέσει να μείνει ανεπηρέαστη από τις ευρύτερες νεοφιλελεύθερες πρακτικές. Επισημάνθηκε ότι η ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης θα τερματίσει τη δυνατότητα  για κοινωνική δικαιοσύνη και ίσες ευκαιρίες.

Στη Ρουμανία ο νέος νόμος του 2013 επέτρεψε για πρώτη φορά την ίδρυση και λειτουργία είκοσι σχολών δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Παράλληλα στο εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας εντοπίζεται λανθάνουσα (κρυφή) ιδιωτικοποίηση συγκεκριμένων λειτουργιών των σχολείων. (Χορηγοί, επεμβάσεις στα Αναλυτικά προγράμματα).

Στο Ηνωμένο Βασίλειο έχει τονισθεί ότι η ποιότητα της εκπαίδευσης έχει ταυτιστεί με τα εύπορα ιδιωτικά σχολεία. Τα τελευταία χρόνια έχει καθιερωθεί η πρακτική χρήσης δημοσίου χρήματος για ανάπτυξη της ιδιωτικής εκπαίδευσης. Επιπρόσθετα είναι γεγονός ότι γύρω από τα φοιτητικά – σπουδαστικά δάνεια που δίνονται στο Ηνωμένο Βασίλειο υπάρχει ένα πολύ επικερδές και προσοδοφόρο σύστημα για τις Τράπεζες και τις Ιδιωτικές σχολές.  

Στην Ισπανία, ανάμεσα σ’ άλλα, τα τελευταία τρία χρόνια έχει ιδιωτικοποιηθεί σημαντικός αριθμός δημοσίων Υπηρεσιών ανάμεσα στις οποίες και σχολικά ιδρύματα. 

Στο Καζακστάν, μετά το 2009, τα πιο πολλά σχολεία δευτεροβάθμιας έχουν ιδιωτικοποιηθεί. 

Στη Σουηδία, παρά τη διεθνή εικόνα της χώρας, καταγγέλθηκε σταδιακή υπόσκαψη και φθορά του δημόσιου χαρακτήρα της εκπαίδευση μέσα από τα Μ.Μ.Ε και από σειρά νομοθετημάτων.

Τελικά, μπορώ να μην έχω στο μυαλό μου όλα αυτά τα στοιχεία; Μήπως, όλες αυτές οι κενοτομίες (κι όχι καινοτομίες) αποσκοπούν κάπου αλλού; Ενδεχομένως να έχω και άδικο, αλλά φίλε μου το έχω αποφασίσει…

Αποφάσισα…

Έφτιαξα μία δική μου ταμπέλα και…την έβαλα στο στήθος μου!

ΜΗ ΣΚΟΤΩΣΕΙΣ ΤΗ ΔΗΜΟΣΙΑ ΔΩΡΕΑΝ ΠΑΙΔΕΙΑ!

⃰Βοηθός Γενικός Οργανωτικός ΠΟΕΔ, Μέλος ΔΣ ΠΟΕΔ, Μέλος ΔΣ Α.Κί.ΔΑ

Υ.Γ₁ : To Δ.Σ. ETUCE (European Trade Union Committee for Education) ενέκρινε ψήφισμα κατά της ιδιωτικοποίησης της εκπαίδευσης και ζητώντας στήριξη για την προάσπιση του Δημόσιου Σχολείου.

Υ.Γ₂: Ευχαριστώ το φίλο μου Κωνσταντίνο Κωνσταντίνου (εκπρόσωπο της Κύπρου στην etuce) για την ενημέρωση που μας έκανε. Χωρίς αυτήν την ενημέρωση δεν θα μπορούσα να γράψω αυτό το άρθρο. 

Άνθρωπος – Κοινωνία – Πολιτική Βούληση. Άρξασθε πυρ…

Του ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΜΕΜΤΣΟΥΔΗ*

Αρχικά, θα ήθελα να δώσω τον ορισμό της κοινωνίας. Κοινωνία είναι σύνολο ανθρώπων που ζουν οργανωμένα και σύμφωνα με συγκεκριμένους κανόνες.

Γιατί είναι όμως αναγκαία η σύσταση και η ύπαρξη των κοινωνιών;

Η ύπαρξη κοινωνίας πραγματώνει την ανάγκη του ανθρώπου στο να βελτιώσει το βιοτικό του επίπεδο και να ικανοποιήσει καλύτερα τις πνευματικές, ψυχικές και υλικές του ανάγκες χρησιμοποιώντας τους ποικίλους πόρους που του παρέχει τον περιβάλλον του, το οποίο μετασχηματίζει με την εργασία και την δύναμη του μυαλού του σε μέσα παραγωγής αγαθών.

Το βιοτικό επίπεδο των μελών μιας κοινωνίας διασφαλίζεται όταν υπάρχει συνεργασία των μελών του κοινωνικού συνόλου για τη δίκαιη κατανομή του πλούτου, που παράγει το σύνολο αυτό, σ’ ένα δημοκρατικό και ελεύθερο πολίτευμα, στο οποίο τα μέλη της (οι πολίτες) να είναι ενεργά.

Ο δημοκρατικός έλεγχος των οικονομικών, πολιτικών και κοινωνικών λειτουργιών και την συμμετοχή όλων το πολιτών στις αποφάσεις για την οικονομική και πολιτική ζωή είναι το ζητούμενο. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί με την παροχή σωστής παιδείας, με την βαθιά πνευματική καλλιέργεια του πολίτη για να μπορεί να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του και να διεκδικεί τα δικαιώματα του, υπερασπιζόμενος το κοινωνικό συμφέρον και την κοινωνική δικαιοσύνη με αλτρουισμό και αυτοθυσία και με απόλυτο σεβασμό προς το συνάνθρωπό του.

Σήμερα στο όνομα της «ελεύθερης» αγοράς και οικονομίας, παραγκωνίζεται με βίαιο τρόπο η δημοκρατική συμμετοχή μεγάλης μερίδας πολιτών στις οικονομικές αποφάσεις, στον σχεδιασμό και οργάνωση της παραγωγής. Με πρόσχημα την ελευθερία σφετερίζονται οι λίγοι οικονομικά δυνατοί τα αγαθά που παράγει το κοινωνικό σύνολο και ωφελούνται από αυτά μόνο οι ίδιοι.

Από αυτήν τη μεθοδευμένη και κατ’ επέκταση άδικη κατανομή του πλούτου, τόσο σε πνευματικό όσο και σε υλικό επίπεδο, προκαλούνται φαινόμενα κοινωνικής παθογένειας, ανεργία, αναλφαβητισμός, εγκληματικότητα, ναρκωτικά, βία και προβλήματα συνοχής της κοινωνίας καθώς η φτώχια επικρατεί στο μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της γης, ενώ ελάχιστοι άνθρωποι έχουν στα χέρια τους μεγάλο πλούτο τον οποίο διαχειρίζονται προς όφελός τους και ελέγχουν την παραγωγή αγαθών, την πολιτική και οργάνωση της κοινωνίας.

Η συρρίκνωση και ο μηδενισμός της μεσαίας τάξης, οδηγεί κάθε μορφή κοινωνίας στη διάλυσή της! Αυτό γίνεται εδώ και πάρα πολύ μεγάλο διάστημα σε όλο τον κόσμο, με την επινόηση της οικονομικής «κρίσης». Όλα τα κράτη χρωστούν, αλλά πού; Οι ζωές μας έχουν αναχθεί σε νούμερα!

Ο πολίτης πρέπει να διεκδικήσει ουσιαστική συμμετοχή στον σχεδιασμό, προγραμματισμό και λήψη των αποφάσεων που αφορούν την πολιτική, οικονομική και κοινωνική του ζωή. Είναι μία επιτακτική ανάγκη των καιρών. Πρέπει ν’ ακούγονται φωνές με καθορισμένη δράση, οι οποίες θα σταθούν τροχοπέδη  στις ορέξεις της εκάστοτε οικονομικής ανάπτυξης, αλλά συνάμα και υποβάθμισης του βιοτικού μας επιπέδου. Έτσι, θα ελαττωθεί, το να πάψει είναι ανέφικτο (τουλάχιστον στο παρόν στάδιο), η συνέχιση της επικράτησης του συμφέροντος των λίγων ισχυρών οικονομικών ομάδων εις βάρος της πλειονότητας των ανθρώπων της γης.

Όταν, λοιπόν, οι συνδικαλιστικές παρατάξεις βγαίνουν και μιλούν για μισθολόγια, για εργασιακές συμβάσεις, για εργασιακά κεκτημένα μην τις πυροβολείς! Δεν είναι ότι σκέφτονται το συμφέρον του κλάδου τους, αλλά και το συμφέρον του κοινωνικού συνόλου, αφού η διεκδίκηση και ο αγώνας θα έχει αντίκτυπο και σε άλλες συντεχνίες εργαζομένων!

Είναι κάποια πράγματα που πρέπει να είναι αδιαπραγμάτευτα! Έτσι, θα μπορούμε να ατενίζουμε το μέλλον μέσα από ένα ολοκάθαρο πρίσμα δημοκρατίας, αλληλεγγύης, κατανόησης και αδελφοσύνης!

Σε αυτό το σημείο πρέπει να τονίσω και την ύπαρξη της πολιτικής βούλησης. Οι άνθρωποι που έχω επιλέξει να με εκπροσωπούν πρέπει να έχουν και την βούληση να το κάνουν αυτό. Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να υπογράφει σε ταφόπλακες ανθρώπων. Κανένας άνθρωπος δεν έχει το δικαίωμα να τραβάει γραμμές και να κόβει ανθρώπους. Πολιτική βούληση λοιπόν…

Είμαι βασιλιάς της θέλησής μου, αλλά σκλάβος της συνείδησής μου! Αυτό είναι η πολιτική βούληση...  

Η απόφαση είναι δική σου, δική μου, δική μας…

⃰ Βοηθός Γενικός Οργανωτικός Γραμματέας ΠΟΕΔ, Μέλος ΔΣ ΠΟΕΔ, Μέλος ΔΣ Α.Κί.ΔΑ

Η αλήθεια είναι μία, αλλά διαφέρει…

*ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΜΕΜΤΣΟΥΔΗ

Δεν με καταλαβαίνουν οι γονείς μου! Τσακώνομαι συχνά μαζί τους τελευταία. Μου σπάνε τα νεύρα, το καταλαβαίνεις; Δεν μπορώ να συνεννοηθώ μαζί τους. Έχουν σαλτάρει, όλα πάνω μου τα βλέπουν λάθος! Ό,τι κάνω είναι άχρηστο, ανόητο, μηδέν! Δεν τους αντέχω άλλο. Είναι αλλού γι’ αλλού!

Αλήθεια, πόσες φορές έχουν περάσει παρόμοιες σκέψεις από το μυαλό σου; Πόσες φορές ένιωσες ότι πνίγεσαι από δίκιο που δεν αναγνωρίζεται από κανέναν; Πόσες φορές είπες ότι μέχρι εδώ ήταν δεν ξαναμιλάς; Πόσες φορές κλείστηκες στο δωμάτιό σου, γιατί δεν μπορούσες να βλέπεις τους γονείς σου; Πόσες φορές…

Μία φορά κι έναν καιρό, ήταν μία πάπια και γέννησε πέντε αυγά. Ενώ τα κλωσούσε, της επιτέθηκε μία αλεπού και την έφαγε. Όμως, για κάποιον περίεργο τρόπο, δεν έφαγε τα αυγά της. Περνούσε μία κότα και από ένστικτο κάθισε και κλώσησε τα αυγά. Τα παπάκια, που βγήκαν από τα αυγά, νόμισαν ότι η κότα ήταν η μαμά τους. Η κότα περήφανη τα πήρε στο αγρόκτημα.

Κάθε πρωί, με το λάλημα του πετεινού, ξεκινούσε και η ημέρα τους. Όπου πήγαινε η κότα από πίσω κι αυτά. Η κότα έσκαβε το χώμα για να βρει τροφή. Τα παπάκια, όσο και να προσπαθούσαν, δεν μπορούσαν να το κάνουν. Η κότα τα κοιτούσε κάπως καχύποπτα, αλλά στο τέλος τους έδινε σκουλήκια για να φάνε.

Κάποια μέρα, η κότα αποφάσισε να πάνε μία βόλτα στη λίμνη του αγροκτήματος. Τα παπάκια, υπάκουα όπως πάντα, ακολούθησαν την μαμά τους σε σειρά. Μόλις έφτασαν στην λίμνη, τα παπάκια έτρεξαν και βούτηξαν μέσα. Κολυμπούσαν και βουτούσαν άνετα και πολύ φυσικά στα νερά της λίμνης. Η κότα φοβόταν ότι θα πνιγούν και την είχε πιάσει πανικός. Έκλαιγε και χτυπιόταν, ενώ τα παπάκια ήταν χαρούμε και ευτυχισμένα μέσα στο νερό.

Ακούγοντας τις φωνές της κότας, ήρθε ο κόκορας και βλέποντας το θέαμα είπε: «Τι να πω; Δεν πρέπει να έχεις εμπιστοσύνη στους νέους. Είναι άμυαλοι, εγωιστές, ανεύθυνοι και αχάριστοι!»

Ένα παπάκι, που άκουσε τον κόκορα, βγήκε στην όχθη και του απάντησε: «Μη ρίχνεις το φταίξιμο σε μας, για την δικιά σου την αδυναμία, που δεν μπορείς να κάνεις ότι μπορώ εγώ!»…

Αλήθεια, ποιος έκανε λάθος; Η κότα, που έβγαλε τα παπάκια έξω από το αγρόκτημα; Ο κόκορας, που έβγαλε τόσο εύκολα ένα συμπέρασμα; Τα παπάκια, που έπεσαν στη λίμνη παρακούγοντας την κότα; Το παπάκι, που αντιμίλησε στον κόκορα; Απάντησε αυτές τις ερωτήσεις σε ένα χαρτί και μετά διάβασε παρακάτω…

Δεν έκανε λάθος η κότα, που έδωσε μία νέα προοπτική στα παπάκια. Μην κατακρίνεις τον κόκορα για τα λόγια του, θυμήσου όταν τα παπάκια δεν μπορούσαν να φάνε. Μη θεωρείς τα παπάκια υπεροπτικά και προκλητικά. Κανένα από τα πρόσωπα της ιστορίας δεν σφάλει. Απλώς, βλέπουν την πραγματικότητα από διαφορετική οπτική γωνία.

Το μόνο λάθος, σχεδόν πάντα, είναι, πιστεύω, ότι η θέση που βρίσκομαι είναι η καλύτερη για να διακρίνω την αλήθεια! Όταν καταφέρουμε να απεγκλωβιστούμε από αυτήν την άποψη, τότε θα μπορέσουμε να φτιάξουμε κοινές αλήθειες. Μοιράσου την ιστορία αυτή με τους γονείς σου, με τον παππού ή τη γιαγιά σου, όταν νιώσεις ότι δεν σε καταλαβαίνουν. Ίσως, να βρείτε το λόγο! Σε χαιρετώ, μικρέ μου φίλε. Θα τα πούμε την επόμενη φορά με μία καινούργια ιστορία.

Λεξιλόγιο: αναγνώριση, ένστικτο, καχυποψία, φόβος, πανικός, αχαριστία, ευθύνη, αδυναμία, δυνατότητα.

Εργασία: Εφόσον θέλεις μπορείς να εικονογραφήσεις την ιστορία και να βάλεις το δικό σου συμπέρασμα στο τέλος.

Υ.Γ₁: Η κότα και τα παπάκια του R. Trossero, La sabiduria del caminante (η σοφία του περιπατητή), εκδ. Bonum.

*ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ

apostolosmemtsoudis@gmail.com