Η αλήθεια είναι ότι…ΜΠΟΡΕΙΣ!

Γράφει:

Απόστολος Μεμτσούδης

Δάσκαλος

apostolosmemtsoudis@gmail.com

Διαβάζοντας ένα αρχαίο κείμενο, εχτές το μεσημέρι, μου έκανε εντύπωση μία φράση που λέχθηκε από ένα αρχαίο Αθηναίο ρήτορα, τον Δημοσθένη. Κάποτε, τον ρώτησαν αν είναι όλα εφικτά ή αν η προσπάθεια για το αδύνατο αξίζει τον κόπο. Αυτός τους απάντησε ότι:  «όλα γίνονται, αν δεν αποφεύγει κανείς να κοπιάσει.»

Τώρα, μικρέ μου φίλε, θέλω να μοιραστώ μαζί σου μία προσωπική μου ιστορία. Άλλωστε, μετά από πέντε μήνες μαζί σου, νιώθω κάπως πιο οικεία και μπορώ να μοιράζομαι μαζί σου κάποια πράγματα. Ας ταξιδέψουμε μαζί για άλλη μία φορά…

«Ε, μικρούλη γιατί κλαις;» του είπα και τον πλησίασα. «Δεν θα μπορέσω να βάλω ποτέ τη μπάλα στο καλάθι…» μου είπε με λυγμούς. «Κι όμως υπάρχει λύση…» του αποκρίθηκα με σταθερή και ήρεμη φωνή. «Είναι αδύνατον, είναι ψηλά, η μπάλα είναι βαριά, το άνοιγμα του στεφανιού μικρό…» μου απάντησε συνεχίζοντας να κλαίει. «Θέλεις ν’ ακούσεις μία ιστορία…» του είπα γονατίζοντας για να με βλέπει. Ανασήκωσε τους ώμους του κάπως αδιάφορα. «Θέλεις ν’ ακούσεις μία ιστορία…» επανέλαβα με ύφος κάπως αδιάφορο τη δεύτερη φορά, γιατί δεν ήθελα να τον υποχρεώσω να κάνει κάτι το οποίο δεν ήθελε. «Πες μου…» μου απάντησε με κάποιο ενδιαφέρον…

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν δύο βατραχάκια μέσα σε μία λεκάνη με αφρόγαλο.

Αμέσως κατάλαβαν ότι βούλιαζαν σε αυτό το πηχτό και γλοιώδες υγρό. Τότε, αποφάσισαν να κολυμπήσουν για να φτάσουν σε μία άκρη της λεκάνης και να βγουν έξω. Αρκετή ώρα χτυπούσαν τα πόδια τους, αλλά έμεναν στο ίδιο σημείο.

Κάποια στιγμή, το ένα από τα δύο βατραχάκια φώναξε: «Δεν μπορώ άλλο. Είναι αδύνατον να τα καταφέρω. Εδώ μέσα δεν μπορείς να κολυμπήσεις και να μετακινηθείς. Είναι σίγουρο ότι θα πεθάνω, άρα γιατί να πεθάνω κουρασμένος. Είναι ανώφελο. Σταματάω και δε με νοιάζει άλλο.»

Μόλις το είπε αυτό, έπαψε να χτυπάει τα πόδια του και βυθίστηκε αμέσως. Χάθηκε μέσα στο πηχτό, γλοιώδες και άσπρο υγρό.

Το άλλο βατραχάκι, πιο επίμονο, πιο πεισματάρικο σκέφτηκε: «Δε γίνεται, θα υπάρχει τρόπος. Κι αν δεν υπάρχει, εγώ θα προσπαθήσω. Δε θέλω να σταματήσω την προσπάθειά μου. Ας πεθάνω. Δε με νοιάζει. Εγώ θα συνεχίσω την προσπάθειά μου. Θέλω να ζήσω κάθε δευτερόλεπτο από τη ζωή μου και δεν τη χαρίζω σε κανέναν!»

Έτσι, συνέχιζε να πλατσουρίζει στο ίδιο σημείο με μεγαλύτερη δύναμη ώρες και ώρες. Ξαφνικά, τόσο που χτυπούσε τα πόδια του, το αφρόγαλο έγινε βούτυρο. Τότε, πατινάροντας βγήκε από την λεκάνη και γύρισε σπίτι του χαρούμενο.

Ο μικρούλης με κοίταζε, χωρίς να κλαίει τώρα. Έγειρα το κεφάλι μου στα πλάγια και του χαμογέλασα. «Ποιο βατραχάκι θέλεις να είσαι;» τον ρώτησα κλείνοντας το μάτι μου. Δε σκούπισε τα δάκρυά του. Δεν μου μίλησε, σηκώθηκε και πήρε τη βαριά μπάλα της καλαθόσφαιρας. Τον κοιτούσα ενώ απομακρυνόταν. Πήγε στο γήπεδο της καλαθόσφαιρας και άρχισε να ρίχνει την μπάλα προς το ψηλό και με μικρή διάμετρο στεφάνι. Επέλεξε ποιο από τα δύο βατραχάκια ήθελε να είναι…

Να έχεις πάντα κατά νου την πιο πάνω ιστορία, όταν αναρωτιέσαι ότι δεν μπορείς να καταφέρεις κάτι. Εσύ επιλέγεις ποιο βατραχάκι θέλεις να είσαι!

Λέξεις: εφικτό, προσπάθεια, ρήτορας, κόπος, κάματος, δύναμη, πείσμα, στόχος.

Υ.Γ₁: Τα βατραχάκια στο αφρόγαλο: του M.Menapace (τροποποίηση)

Υ.Γ₂: Αν θες να μάθεις για τον Δημοσθένη:

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CF%83%CE%B8%CE%AD%CE%BD%CE%B7%CF%82

Τα παιδιά μας είναι ο καθρέφτης μας. Εμείς μεγαλώνουμε τα θύματα, εμείς και τους θύτες.

Ο Γιώργος γύρισε από το σχολείο με μια σάκα γεμάτη ντροπή και οδυρμό. Τα ρούχα του μύριζαν εξευτελισμό. Τα μάτια του κατακόκκινα και οι σκέψεις στο κεφάλι του ένα κουβάρι. Η μάνα του ήταν απασχολημένη στο τηλέφωνο, συζητούσε για τα ξενοπορτίσματα του άντρα της και ο πατέρας του απών, σε κάποιο συνέδριο ή κάποια "παράνομη" συνάντηση. Πήρε τον πόνο του αγκαλιά και κουλουριάστηκε μαζί του στο κρεβάτι, σε στάση εμβρυική. Ο Γιώργος ενοχλεί τους συμμαθητές του -είναι που δεν τα πάει καλά στα ομαδικά αθλήματα ως υπέρβαρος και δυσκίνητος. Όχι, ο Γιώργος είναι χοντρός. Πρέπει να τιμωρηθεί.

Η Μαρία γύρισε σπίτι με ένα χαιρέκακο χαμόγελο και μια ικανοποίηση δίχως προηγούμενο, γεμάτη έξαψη, τα μάτια της άστραφταν. Έκανε τη Στελλίτσα να κλάψει για τη στραβή της μύτη, μπροστά σε όλο το τμήμα. Ο καθηγητής δεν έδωσε σημασία, παιδιά είναι θα τα βρούνε κι εκείνος ενήλικας με αληθινά προβλήματα, ησυχία είπε μόνο για να επαναφέρει την τάξη και να αρχίσει το μάθημά του. Η Μαρία συνέχισε σαρκαστικά: «Που μας ήθελε και έρωτες, να, κοιτάξτε το όνομα του Πέτρου στα τετράδιά της!». Κρατούσε το εύρημα ψηλά, με το χέρι τεντωμένο, φουσκωμένη από υπερηφάνεια για τη σπουδαία της ανακάλυψη και φυσικά για την υπεροχή της έναντι της συμμαθήτριάς της. Ο Πέτρος ξέσπασε σε γέλια. Η Στελλίτσα ήταν άσχημη. “Επρεπε να μάθει τη θέση της.

Ο Νίκος επέστρεψε σπίτι ως άλλος τροπαιοφόρος κατακτητής, τα μάτια του γυάλιζαν. «Κοίτα με μπαμπά, τα κατάφερα, έγινα σαν και σενα. Δυνατός και σκληρός με τους αδύναμους. Άρπαξα τα γυαλιά του Βασίλη και μετά τον χτύπησα που τόλμησε να διαμαρτυρηθεί. Το ίδιο δεν θα έκανες κι εσύ; Θυμάμαι τότε που στεναχωρήθηκα επειδή έσπασε το παιχνίδι μου και με τιμώρησες που έκλαιγα σαν να ήμουν κανένα κοριτσάκι. Ήμουν αδύναμος, είχες δίκιο μπαμπά. Μπαμπά, κοίτα με!». Ο Νίκος ήταν κάποτε παιδί. Έπρεπε να μεγαλώσει.

Ο Βαγγέλης, δεν γύρισε σπίτι. Και ο Γιάννης, ο Κώστας, η Πόπη, το σκέφτονται κι αυτοί σοβαρά, κάποια στιγμή να μη γυρίσουν. Σχεδιάζουν κρυφά την απόδρασή τους, κάνουν σχέδια για τη μέρα που θα καταφέρουν να απαλλαχτούν από τους δυνάστες τους. Δεν ονειρεύονται ταξίδια και εκδρομές, ονειρεύονται τη φυγή, τη λύτρωση. Η Λίτσα, ο Τάκης, ο Παύλος το γνωρίζουν, αλλά δεν μιλάνε. Θέλουν να επέμβουν, να στηρίξουν τους φίλους τους, αλλά φοβούνται. Είναι σκληρός ο κόσμος τους και δεν θα επιβιώσουν αν προβάλλουν αντίσταση. Άλλωστε, ποιός θα τους ακούσει, οι παιδικές φωνές δεν φτάνουν στα ενήλικα αυτιά. Οι μεγάλοι έχουν τις δικές τους έννοιες και δεν καταλαβαίνουν.

Κι όμως, κάποια στιγμή πρέπει να αφήσουμε στην άκρη τα δικά μας προβλήματα και να ακούσουμε επιτέλους τις κραυγές της απόγνωσης πίσω από τη σιωπή. Είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι.

Καμιά ανοχή, καμιά δικαιολογία για την ντροπή που μαστίζει τα σπίτια και τα σχολεία μας, τις ζωές των ανθρώπων που γεννήθηκαν με την κατάρα να ζουν στον σάπιο κόσμο μας.

Πρέπει να απαλλάξουμε επιτέλους την κοινωνία μας από την ασχήμια της και να καταλάβουμε -για όσους έχουμε μείνει »πίσω» στα δικά μας παιδικά χρόνια-, πως δεν έχουμε να κάνουμε πια με παιδιά που πουλάνε αθώο τσαμπουκά και παίζουν πετροπόλεμο στις αλάνες.

Πλέον μιλάμε για βεντέτες, συμμορίες και πλήρη, αρρωστημένο εξευτελισμό, για ακραίες συμπεριφορές δίχως κανένα μέτρο και πολλές φορές, με την αποδοχή και το σιγοντάρισμα των γονιών.

Επιβάλλεται να αλλάξουμε, ξεκινώντας πρωτίστως από εμάς τους ίδιους. Διότι το φαινόμενο της βίας και του τραμπουκισμού/μπούλινγκ, δεν πρόκειται να σταματήσει όσο εκτός από έλλειψη ενδιαφέροντος από τη μεριά των γονέων και των εκπαιδευτικών, υπάρχει και έλλειψη παιδείας στο κάθε σπίτι.

Αναφορές στους συνανθρώπους μας με χαρακτηρισμούς τύπου ο τάδε ο χοντρός, ο έτσι η αδερφή, συνιστούν ρατσισμό και καλλιεργούν ενδόμυχα τη βία.

Τα παιδιά μας είναι ο καθρέφτης μας.

Εμείς μεγαλώνουμε τα θύματα, εμείς και τους θύτες.

Πηγή: http://www.eyedoll.gr 

Σώπα μη μιλάς...

Σώπα μη μιλάς, είναι ντροπή, κοψ’ τη φωνή σου, σώπασε!

Κι επιτέλους αν ο λόγος είναι άργυρος, η σιωπή είναι χρυσός.

Τα πρώτα λόγια, οι πρώτες λέξεις που άκουσα από παιδί…

έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα…μου’ λεγαν, ΣΩΠΑ!

Στο σχολείο μου’ κρυψαν την αλήθεια τη μισή,

και μου’ λεγαν…εσένα τι σε νοιάζει, ΣΩΠΑ!

Με φιλούσε το πρώτο αγόρι που ερωτεύτηκα,

και μου’ λεγε, κοίτα μην πεις τίποτα και…ΣΩΠΑ!

Κοψ’ τη φωνή σου, μη μιλάς, σώπαινε και αυτό βάσταξε μέχρι τα είκοσί μου χρόνια.

Ο λόγος του μεγάλου η σιωπή του μικρού.

Έβλεπα αίματα στα πεζοδρόμια, τι σε νοιάζει μου’ λεγαν,

θα βρεις το μπελά σου, τσιμουδιά…ΣΩΠΑ!

Αργότερα φώναζαν οι προϊστάμενοι, μη χώνεις τη μύτη σου παντού,

κάνε πώς δεν καταλαβαίνεις και…ΣΩΠΑ!

Παντρεύτηκα και έκανα παιδιά και τα έμαθα να σωπαίνουν.

Ο άντρας μου ήταν τίμιος και εργατικός και ήξερε να σωπαίνει,

είχε μάνα συνετή που του’ λεγε, ΣΩΠΑ! 

Στα χρόνια τα δίσεκτα οι γείτονες με συμβούλευαν,

μην ανακατεύεσαι, πες πώς δεν είδες τίποτα και…ΣΩΠΑ!

Μπορεί να μην είχαμε με δαύτους γνωριμία ζηλευτή, μας ένωνε όμως το ΣΩΠΑ!

ΣΩΠΑ ο ένας,

ΣΩΠΑ ο άλλος,

ΣΩΠΑ οι επάνω,

ΣΩΠΑ οι κάτω,

ΣΩΠΑ όλη η πολυκατοικία,

ΣΩΠΑ όλο το τετράγωνο,

ΣΩΠΑ οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι…

Κατάπια με τη γλώσσα μας, στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε,

φτιάξαμε το σύλλογο του σώπα και μαζευτήκαμε πολλοί!

Μια πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη αλλά μουγκή…

Πετύχαμε πολλά και φτάσαμε ψηλά, μας δώσαν και παράσημα…

κι όλα πολύ εύκολα, μόνο με το σώπα!

Μεγάλη τέχνη αυτή του σώπα, μάθε το…

στα παιδιά σου,

στη γυναίκα σου,

και στην πεθερά σου…

κι αν νιώθεις την ανάγκη να μιλήσεις,

ξερίζωσε τη γλώσσα σου και καν’την να σωπάσει…

κοψ’ την σύρριζα, πέταχ’ τη στα σκυλιά,

το μόνο άχρηστο όργανο,

από τη στιγμή που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.

Δε θα έχεις έτσι εφιάλτες, τύψεις και αμφιβολίες,

δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου και θα γλιτώσεις από το βραχνά…

να μιλάς…χωρίς να μιλάς,

να λες έχετε δίκιο είμαι με σας…

αχ πόσο θα’ θελα να μιλήσω ο κερατάς…και δε θα μιλάς!

Θα γίνεις φαφλατάς, θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς.

Κόψε τη γλώσσα σου, κοψ’τη αμέσως!

Δεν έχεις περιθώρια, γίνε μουγγός…

αφού δε θα μιλήσεις…

καλύτερα να το τολμήσεις!

Κόψε τη γλώσσα σου, για να’σαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια και στα όνειρά μου!

Ανάμεσα σε λυγμούς και παροξυσμούς,

κρατώ τη γλώσσα μου…

γιατί νομίζω πως θα’ ρθει η στιγμή που δε θ’ αντέξω,

και θα ξεσπάσω,

και δε θα φοβηθώ,

και θα ελπίζω…

και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο…

με ένα ψίθυρο…

με ένα τραύλισμα…

με μια κραυγή που θα μου λέει…

ΜΙΛΑ!    

του Αζίζ Νεσίν

1 στα 5

Ένα στα πέντε παιδιά έχουν κακοποιηθεί ή πρόκειται να κακοποιηθεί, σύμφωνα με έρευνα του συμβουλίου της Ευρώπης, που πρόσφατα είδε το φως της δημοσιότητας! Τα στοιχεία σοκάρουν, όπως επίσης και οι διαστάσεις που λαμβάνει το φαινόμενο. Το πιο ανησυχητικό όμως είναι ότι η σεξουαλική παρενόχληση και κακοποίηση ανηλίκων είναι το κατ’ εξοχήν αφανές έγκλημα.  Αυτά που γνωρίζουμε είναι πολύ λίγα σε σχέση με αυτά που συμβαίνουν, γιατί υπάρχει ένα τεράστιο πέπλο σιωπής. Είναι τα πάντα, δυστυχώς, κάτω από την κορφή του παγόβουνου! Η κοινωνία κάνει, συνήθως, ότι δε βλέπει. Ενδεικτικό, του άγραφου νόμου της σιωπής, που συνήθως κυριαρχεί σε περιπτώσεις σεξουαλικής παρενόχλησης και κακοποίησης ανηλίκων, είναι ότι μόλις το 10% καταγγέλλεται, ενώ το 90% δεν αποκαλύπτεται!

Επιπλέον, πρέπει να τονιστεί ότι οποιαδήποτε σεξουαλική παρενόχληση και κακοποίηση ανηλίκου είναι a priori υπερβολική, διότι το θύμα ψυχολογικά δεν είναι ικανό να την αντιμετωπίσει. Άρα, έχουμε και ψυχικό τραύμα. Τα θύματα υφίστανται, ουσιαστικά και ψυχική κακοποίηση με τις πληγές δύσκολα να επουλώνονται στην πορεία της ζωής τους ως ενήλικες. Το ειδικό ξεφεύγει και γίνεται γενικό, διότι με την πράξη αυτή συντελείται μία βίαιη παραβίαση της προσωπικότητας του θύματος εν γένει!

Πρωταρχικό μας μέλημα, πρέπει να είναι η ευαισθητοποίηση του καθενός μας πάνω στο συγκεκριμένο θέμα, αλλά και η γνώση του θέματος σε όλες του τις εκφάνσεις. Με αυτό τον τρόπο μπορεί να αλλάξει

η πολιτισμική σιωπή μας,

η νοοτροπία ταμπού,

το καλά κρυμμένο μυστικό της περιοχής μας, 

μπορεί να  γίνει η απομυθοποίηση του φαινομένου.

Μόνο όταν ένα θέμα αντικειμενοποιηθεί και το αναχθεί σε πρόβλημα, τότε σίγουρα μπορεί να βρεθεί και η λύση του. Οι κοινωνία επιβάλλεται να αποκτήσει καλύτερα αντανακλαστικά, έτσι ώστε να μπορεί να ανακαλύπτει, αλλά το κυριότερο να λύνει περιστατικά σεξουαλικής παρενόχλησης και κακοποίησης.

Απόστολος Μεμτσούδης

Εκπαιδευτικός

 Σύμβαση Λανζαρότε 

Η ευτυχία και η αισιοδοξία είναι…μέσα σου!

Κάποτε υπήρχε ένας άρχοντας που όταν ξυπνούσε με θετική διάθεση όλα του φαινόταν όμορφα. Τα χωράφια ήταν γεμάτα με χρώματα, οι χωρικοί ήταν χαρούμενοι και χαμογελαστοί, το φαγητό του ήταν πεντανόστιμο, έδινε επιπλέον επιδόματα σε φτωχές οικογένειες, μείωνε τους φόρους που επέβαλε στους κατοίκους του κράτους του…

Υπήρχαν όμως και μέρες που δεν ξυπνούσε με αισιοδοξία, αλλά με νευρικότητα και άγχος. Εκείνες τις μέρες ήταν ανήσυχος, όλα του έφταιγαν, τα χωράφια ήταν γεμάτα με ζιζάνια, οι χωρικοί ήταν κατσούφηδες και ειρωνικοί,  το φαγητό του ήταν άνοστο, έκοβε τα επιδόματα βοήθειας σε φτωχές οικογένειες, αύξανε τους φόρους στους κατοίκους του κράτους του…

Κάποια μέρα κάλεσε τους συμβούλους – γιατρούς του και τους είπε να βρούνε ένα φάρμακο που θα τον έκανε να είναι πάντα χαρούμενος και ευτυχισμένος. Μετά από πολλές συνταγές και γιατροσόφια η λύση δεν είχε δοθεί. Όλοι οι σύμβουλοι – γιατροί παραδέχτηκαν την ήττα τους! Ο άρχοντας έβαλε τα κλάματα.

Τότε, εμφανίστηκε ένας ταξιδιώτης και ζήτησε να δει τον άρχοντα, ισχυριζόμενος ότι είχε το φάρμακο που ζητούσε ο άρχοντας. Φορούσε ένα παλτό ξεθωριασμένο, τα μαλλιά του ήταν ατημέλητα, τα παπούτσια του γεμάτα λάσπες. Ο άρχοντας τον κοίταξε με δυσπιστία. Αναρωτήθηκε αν πράγματι αυτός ο άνθρωπος είχε να του δώσει τη λύση που ήθελε. Μετά από αρκετές στιγμές σιωπής ο άρχοντας ρώτησε τον άνθρωπο αν είχε αυτό που είχε υποσχεθεί ότι έχει. 

Τότε, χωρίς να μιλήσει ο ταξιδιώτης έβγαλε από την τσέπη του ένα χρυσό κουτί και το πρόσφερε στον άρχοντα. Ο άρχοντας πήρε γεμάτο ενθουσιασμό το κουτί και το άνοιξε. Με μεγάλη του λύπη διαπίστωσε ότι το εσωτερικό του κουτιού ήταν άδειο. «Τι είναι αυτό;» είπε με θυμό. «Εσύ ο ίδιος!» του απάντησε ο ταξιδιώτης και συνέχισε «Ο κάθε άνθρωπος είναι ένα χρυσό κουτί, το εσωτερικό του το γεμίζει ο ίδιος μόνος του. Δεν είδες όμως καλά το κουτί. Στο πάνω μέρος του καπακιού υπάρχει κάτι που πρέπει να διαβάζεις κάθε φορά που έχεις κακή διάθεση…». Ο άρχοντας ξανακοίταξε κάτω από το καπάκι. Εκεί υπήρχε μία επιγραφή που έγραφε: Η δυσκολία θα περάσει, αρκεί να το θέλεις ΕΣΥ!

Έτσι είναι μικρέ μου φίλε. Όποιο πρόβλημα και αν έχουμε να αντιμετωπίσουμε πρέπει να το βλέπουμε ως κάτι εφήμερο και μικρό. Άλλωστε, όλα περνούν και ξεχνιούνται. Το είχε πει και ο Σωκράτης ο σούπερ σταρ «Είναι ανώτερη σοφία να ξεχωρίζεις το καλό από το κακό!». Σου εύχομαι να ξυπνάς πάντα με καλή διάθεση και χαμόγελο. Κι όταν η διάθεσή σου είναι κάπως, το πρωί που πλένεσαι κοίτα τον καθρέφτη, χαμογέλα του και πες του μία γλυκιά καλημέρα! Καλημέρα και από εμένα με ένα ειλικρινές χαμόγελο…

Απόστολος Μεμτσούδης 

Εκπαιδευτικός