Γράφει:
Απόστολος Μεμτσούδης
Δάσκαλος
Διαβάζοντας ένα αρχαίο κείμενο, εχτές το μεσημέρι, μου έκανε εντύπωση μία
φράση που λέχθηκε από ένα αρχαίο Αθηναίο ρήτορα, τον Δημοσθένη. Κάποτε, τον
ρώτησαν αν είναι όλα εφικτά ή αν η προσπάθεια για το αδύνατο αξίζει τον κόπο.
Αυτός τους απάντησε ότι: «όλα γίνονται, αν δεν αποφεύγει κανείς να
κοπιάσει.»
Τώρα, μικρέ μου φίλε, θέλω να μοιραστώ μαζί σου μία προσωπική μου ιστορία.
Άλλωστε, μετά από πέντε μήνες μαζί σου, νιώθω κάπως πιο οικεία και μπορώ να
μοιράζομαι μαζί σου κάποια πράγματα. Ας ταξιδέψουμε μαζί για άλλη μία φορά…
«Ε, μικρούλη γιατί κλαις;» του είπα και τον πλησίασα. «Δεν θα μπορέσω να
βάλω ποτέ τη μπάλα στο καλάθι…» μου είπε με λυγμούς. «Κι όμως υπάρχει λύση…»
του αποκρίθηκα με σταθερή και ήρεμη φωνή. «Είναι αδύνατον, είναι ψηλά, η μπάλα
είναι βαριά, το άνοιγμα του στεφανιού μικρό…» μου απάντησε συνεχίζοντας να
κλαίει. «Θέλεις ν’ ακούσεις μία ιστορία…» του είπα γονατίζοντας για να με
βλέπει. Ανασήκωσε τους ώμους του κάπως αδιάφορα. «Θέλεις ν’ ακούσεις μία
ιστορία…» επανέλαβα με ύφος κάπως αδιάφορο τη δεύτερη φορά, γιατί δεν ήθελα να
τον υποχρεώσω να κάνει κάτι το οποίο δεν ήθελε. «Πες μου…» μου απάντησε με
κάποιο ενδιαφέρον…
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν δύο βατραχάκια μέσα σε μία λεκάνη με αφρόγαλο.
Αμέσως κατάλαβαν ότι βούλιαζαν σε αυτό το πηχτό και γλοιώδες υγρό. Τότε,
αποφάσισαν να κολυμπήσουν για να φτάσουν σε μία άκρη της λεκάνης και να βγουν
έξω. Αρκετή ώρα χτυπούσαν τα πόδια τους, αλλά έμεναν στο ίδιο σημείο.
Κάποια στιγμή, το ένα από τα δύο βατραχάκια φώναξε: «Δεν μπορώ άλλο. Είναι
αδύνατον να τα καταφέρω. Εδώ μέσα δεν μπορείς να κολυμπήσεις και να
μετακινηθείς. Είναι σίγουρο ότι θα πεθάνω, άρα γιατί να πεθάνω κουρασμένος.
Είναι ανώφελο. Σταματάω και δε με νοιάζει άλλο.»
Μόλις το είπε αυτό, έπαψε να χτυπάει τα πόδια του και βυθίστηκε αμέσως.
Χάθηκε μέσα στο πηχτό, γλοιώδες και άσπρο υγρό.
Το άλλο βατραχάκι, πιο επίμονο, πιο πεισματάρικο σκέφτηκε: «Δε γίνεται, θα
υπάρχει τρόπος. Κι αν δεν υπάρχει, εγώ θα προσπαθήσω. Δε θέλω να σταματήσω την
προσπάθειά μου. Ας πεθάνω. Δε με νοιάζει. Εγώ θα συνεχίσω την προσπάθειά μου.
Θέλω να ζήσω κάθε δευτερόλεπτο από τη ζωή μου και δεν τη χαρίζω σε κανέναν!»
Έτσι, συνέχιζε να πλατσουρίζει στο ίδιο σημείο με μεγαλύτερη δύναμη ώρες
και ώρες. Ξαφνικά, τόσο που χτυπούσε τα πόδια του, το αφρόγαλο έγινε βούτυρο. Τότε,
πατινάροντας βγήκε από την λεκάνη και γύρισε σπίτι του χαρούμενο.
Ο μικρούλης με κοίταζε, χωρίς να κλαίει τώρα. Έγειρα το κεφάλι μου στα
πλάγια και του χαμογέλασα. «Ποιο βατραχάκι θέλεις να είσαι;» τον ρώτησα
κλείνοντας το μάτι μου. Δε σκούπισε τα δάκρυά του. Δεν μου μίλησε, σηκώθηκε και
πήρε τη βαριά μπάλα της καλαθόσφαιρας. Τον κοιτούσα ενώ απομακρυνόταν. Πήγε στο
γήπεδο της καλαθόσφαιρας και άρχισε να ρίχνει την μπάλα προς το ψηλό και με
μικρή διάμετρο στεφάνι. Επέλεξε ποιο από τα δύο βατραχάκια ήθελε να είναι…
Να έχεις πάντα κατά νου την πιο πάνω ιστορία, όταν αναρωτιέσαι ότι δεν
μπορείς να καταφέρεις κάτι. Εσύ επιλέγεις ποιο βατραχάκι θέλεις να είσαι!
Λέξεις: εφικτό, προσπάθεια, ρήτορας, κόπος,
κάματος, δύναμη, πείσμα, στόχος.
Υ.Γ1: Τα βατραχάκια στο αφρόγαλο: του M.Menapace (τροποποίηση)
Υ.Γ2: Αν θες να μάθεις για τον Δημοσθένη:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου