Γράφει ο Απόστολος
Μεμτσούδης
Εκπαιδευτικός
Ένα μεσημέρι ήρθε στο σπίτι εξαγριωμένος και κατακόκκινος ο Παύλος
φωνάζοντας: «Δεν το πιστεύω ότι βγήκε πρόεδρος ο Νίκος!». Η μητέρα του εκείνη
την ώρα έστρωνε το τραπέζι και ο πατέρας του έβγαζε το φαγητό από το φούρνο,
ενώ η μικρή του η αδερφή έπαιζε αδιάφορα με κάτι πλαστελίνες. Ο Παύλος απόρησε
που δεν του έδωσαν σημασία. «Καλά, δεν ακούσατε; Βγήκε πρόεδρος της τάξης ο
Νίκος. Απίστευτο! Πώς έγινε αυτό;». Η μητέρα του τον κοίταξε και του έκλεισε το
μάτι λέγοντας του χαμηλόφωνα: «Είμαι σίγουρη ότι τον ψήφισες κι εσύ». Ο Παύλος
έσκυψε το κεφάλι και κάθισε στο τραπέζι. Τότε, ο πατέρας του πρότεινε στη μαμά
του να του πει την ιστορία με τον διαγωνισμό των ζώων. «Θέλεις να την
ακούσεις;» ρώτησε η μαμά τον Παύλο. «Θέλω», πετάχτηκε η μικρή του αδερφή που
πλέον δεν ήταν και τόσο αδιάφορη. Ο Παύλος έγνεψε καταφατικά…
Μια φορά κι έναν καιρό, τα ζώα μαζεύτηκαν για έναν διαγωνισμό τραγουδιού. Η
κουκουβάγια, ως η πιο σοφή, δήλωσε ότι μπορεί να διεκδικήσει την πρωτιά
οποιοδήποτε ζώο, χωρίς διάκριση. Υπήρχε μονάχα ένας όρος, κανένας δε θα
μπορούσε να ψηφίσει τον εαυτό του. Το έπαθλο για τον καλύτερο τραγουδιστή θα
ήταν να τραγουδά στα άλλα ζώα κάθε Παρασκευή βράδυ, ενώ όλα τα ζώα έπρεπε να
δίνουν το παρόν τους. Όλα τα ζώα έβαλαν υποψηφιότητα. Το καθένα από αυτά
ανέβαινε στο πάλκο και τραγουδούσε για δύο λεπτά. Στο τέλος του διαγωνισμού θα
ψήφιζαν τον/την καλύτερο/η τραγουδιστή/στρια. Η κουκουβάγια θαύμαζε τα ζώα που
ανέβαιναν στο πάλκο και τραγουδούσαν. Πριν τελειώσει η βραδιά ανέβηκε κι ο
γάιδαρος. Τότε, όλη έπιαναν τ’ αυτιά τους από τα φάλτσα γκαρίσματά του. Ο
γάιδαρος, απτόητος, συνέχιζε τα γκαρίσματά του νιώθοντας ευτυχισμένος.
Όταν τελείωσαν όλοι οι συμμετέχοντες, άρχισε η ψηφοφορία. Όλα τα ζώα
εξάσκησαν το δικαίωμα της ψήφου τους και ανέμεναν με αγωνία το αποτέλεσμα. Η
κουκουβάγια άρχισε την καταμέτρηση και το αποτέλεσμα ήταν εντυπωσιακό. Ο
γάιδαρος πήρε ενενήντα οχτώ (98) ψήφους και το αηδόνι μόνο δύο (2) ψήφους! Η κουκουβάγια
ανακήρυξε νικητή τον γάιδαρο, όπως όφειλε άλλωστε, συνεχίζοντας: «Καταρχάς να
δώσω συγχαρητήρια στον νικητή του διαγωνισμού. Η μία ψήφος υπέρ του αηδονιού
ήταν η δική μου, η άλλη ποιανού ήταν;». Τότε, ο γάιδαρος πήρε το λόγο: «Δική
μου ήταν. Το αηδόνι ήταν πράγματι εντυπωσιακό. Έκλεισα τα μάτια μου και με
ταξίδεψε η φωνή του. Έτσι, αποφάσισα να δώσω την ψήφο μου στον καλύτερο».
Τότε η κουκουβάγια τίναξε τα φτερά της χειροκροτώντας τον γάιδαρο. «Λοιπόν,
θα σας πω τι έγινε. Βεβαίως σας αξίζει που κάθε Παρασκευή θ’ ακούτε τον
κυρ-Μένιο να σας ξεκουφαίνει, διότι εσείς το αποφασίσατε. Ακούγοντας τον
κυρ-Μένιο, σκεφτήκατε όλοι να ψηφίσετε αυτόν γιατί ήταν ο χειρότερος κι έτσι δε
θα δίνατε την ευκαιρία σε κάποιον που θεωρούσατε καλύτερο από εσάς να σας
κερδίσει. Το κακό, όμως, είναι ότι σκεφτήκατε όλοι με τον ίδιο τρόπο.
Αντικειμενικά ψήφισαν μόνο δύο από εμάς…», είπε και πέταξε μακριά μέσα στη
νύχτα.
«Καλά να πάθουν οι εγωιστές», σχεδόν φώναξε η μικρή αδερφή του Παύλου. Ο
Παύλος έμεινε να κοιτάζει τη μαμά του, δίχως να φεύγει το βλέμμα του από το
πρόσωπό της. Η μαμά του χάιδεψε το κεφάλι, ενώ ο μπαμπάς του ξερόβηξε. «Μήπως
σου συνέβη κάτι παρόμοιο σήμερα;», είπε στο τέλος η μαμά του Παύλου…
Σας εύχομαι μικροί μου φίλοι να παίρνετε πάντα τις σωστές αποφάσεις κι για
εσάς τους ίδιους, αλλά και - το πιο σημαντικό- για όλους τους άλλους.
Καλή αντάμωση…
