Άνθρωπος – Κοινωνία – Πολιτική Βούληση. Άρξασθε πυρ…

Του ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΜΕΜΤΣΟΥΔΗ*

Αρχικά, θα ήθελα να δώσω τον ορισμό της κοινωνίας. Κοινωνία είναι σύνολο ανθρώπων που ζουν οργανωμένα και σύμφωνα με συγκεκριμένους κανόνες.

Γιατί είναι όμως αναγκαία η σύσταση και η ύπαρξη των κοινωνιών;

Η ύπαρξη κοινωνίας πραγματώνει την ανάγκη του ανθρώπου στο να βελτιώσει το βιοτικό του επίπεδο και να ικανοποιήσει καλύτερα τις πνευματικές, ψυχικές και υλικές του ανάγκες χρησιμοποιώντας τους ποικίλους πόρους που του παρέχει τον περιβάλλον του, το οποίο μετασχηματίζει με την εργασία και την δύναμη του μυαλού του σε μέσα παραγωγής αγαθών.

Το βιοτικό επίπεδο των μελών μιας κοινωνίας διασφαλίζεται όταν υπάρχει συνεργασία των μελών του κοινωνικού συνόλου για τη δίκαιη κατανομή του πλούτου, που παράγει το σύνολο αυτό, σ’ ένα δημοκρατικό και ελεύθερο πολίτευμα, στο οποίο τα μέλη της (οι πολίτες) να είναι ενεργά.

Ο δημοκρατικός έλεγχος των οικονομικών, πολιτικών και κοινωνικών λειτουργιών και την συμμετοχή όλων το πολιτών στις αποφάσεις για την οικονομική και πολιτική ζωή είναι το ζητούμενο. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί με την παροχή σωστής παιδείας, με την βαθιά πνευματική καλλιέργεια του πολίτη για να μπορεί να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του και να διεκδικεί τα δικαιώματα του, υπερασπιζόμενος το κοινωνικό συμφέρον και την κοινωνική δικαιοσύνη με αλτρουισμό και αυτοθυσία και με απόλυτο σεβασμό προς το συνάνθρωπό του.

Σήμερα στο όνομα της «ελεύθερης» αγοράς και οικονομίας, παραγκωνίζεται με βίαιο τρόπο η δημοκρατική συμμετοχή μεγάλης μερίδας πολιτών στις οικονομικές αποφάσεις, στον σχεδιασμό και οργάνωση της παραγωγής. Με πρόσχημα την ελευθερία σφετερίζονται οι λίγοι οικονομικά δυνατοί τα αγαθά που παράγει το κοινωνικό σύνολο και ωφελούνται από αυτά μόνο οι ίδιοι.

Από αυτήν τη μεθοδευμένη και κατ’ επέκταση άδικη κατανομή του πλούτου, τόσο σε πνευματικό όσο και σε υλικό επίπεδο, προκαλούνται φαινόμενα κοινωνικής παθογένειας, ανεργία, αναλφαβητισμός, εγκληματικότητα, ναρκωτικά, βία και προβλήματα συνοχής της κοινωνίας καθώς η φτώχια επικρατεί στο μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της γης, ενώ ελάχιστοι άνθρωποι έχουν στα χέρια τους μεγάλο πλούτο τον οποίο διαχειρίζονται προς όφελός τους και ελέγχουν την παραγωγή αγαθών, την πολιτική και οργάνωση της κοινωνίας.

Η συρρίκνωση και ο μηδενισμός της μεσαίας τάξης, οδηγεί κάθε μορφή κοινωνίας στη διάλυσή της! Αυτό γίνεται εδώ και πάρα πολύ μεγάλο διάστημα σε όλο τον κόσμο, με την επινόηση της οικονομικής «κρίσης». Όλα τα κράτη χρωστούν, αλλά πού; Οι ζωές μας έχουν αναχθεί σε νούμερα!

Ο πολίτης πρέπει να διεκδικήσει ουσιαστική συμμετοχή στον σχεδιασμό, προγραμματισμό και λήψη των αποφάσεων που αφορούν την πολιτική, οικονομική και κοινωνική του ζωή. Είναι μία επιτακτική ανάγκη των καιρών. Πρέπει ν’ ακούγονται φωνές με καθορισμένη δράση, οι οποίες θα σταθούν τροχοπέδη  στις ορέξεις της εκάστοτε οικονομικής ανάπτυξης, αλλά συνάμα και υποβάθμισης του βιοτικού μας επιπέδου. Έτσι, θα ελαττωθεί, το να πάψει είναι ανέφικτο (τουλάχιστον στο παρόν στάδιο), η συνέχιση της επικράτησης του συμφέροντος των λίγων ισχυρών οικονομικών ομάδων εις βάρος της πλειονότητας των ανθρώπων της γης.

Όταν, λοιπόν, οι συνδικαλιστικές παρατάξεις βγαίνουν και μιλούν για μισθολόγια, για εργασιακές συμβάσεις, για εργασιακά κεκτημένα μην τις πυροβολείς! Δεν είναι ότι σκέφτονται το συμφέρον του κλάδου τους, αλλά και το συμφέρον του κοινωνικού συνόλου, αφού η διεκδίκηση και ο αγώνας θα έχει αντίκτυπο και σε άλλες συντεχνίες εργαζομένων!

Είναι κάποια πράγματα που πρέπει να είναι αδιαπραγμάτευτα! Έτσι, θα μπορούμε να ατενίζουμε το μέλλον μέσα από ένα ολοκάθαρο πρίσμα δημοκρατίας, αλληλεγγύης, κατανόησης και αδελφοσύνης!

Σε αυτό το σημείο πρέπει να τονίσω και την ύπαρξη της πολιτικής βούλησης. Οι άνθρωποι που έχω επιλέξει να με εκπροσωπούν πρέπει να έχουν και την βούληση να το κάνουν αυτό. Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να υπογράφει σε ταφόπλακες ανθρώπων. Κανένας άνθρωπος δεν έχει το δικαίωμα να τραβάει γραμμές και να κόβει ανθρώπους. Πολιτική βούληση λοιπόν…

Είμαι βασιλιάς της θέλησής μου, αλλά σκλάβος της συνείδησής μου! Αυτό είναι η πολιτική βούληση...  

Η απόφαση είναι δική σου, δική μου, δική μας…

⃰ Βοηθός Γενικός Οργανωτικός Γραμματέας ΠΟΕΔ, Μέλος ΔΣ ΠΟΕΔ, Μέλος ΔΣ Α.Κί.ΔΑ

Η αλήθεια είναι μία, αλλά διαφέρει…

*ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΜΕΜΤΣΟΥΔΗ

Δεν με καταλαβαίνουν οι γονείς μου! Τσακώνομαι συχνά μαζί τους τελευταία. Μου σπάνε τα νεύρα, το καταλαβαίνεις; Δεν μπορώ να συνεννοηθώ μαζί τους. Έχουν σαλτάρει, όλα πάνω μου τα βλέπουν λάθος! Ό,τι κάνω είναι άχρηστο, ανόητο, μηδέν! Δεν τους αντέχω άλλο. Είναι αλλού γι’ αλλού!

Αλήθεια, πόσες φορές έχουν περάσει παρόμοιες σκέψεις από το μυαλό σου; Πόσες φορές ένιωσες ότι πνίγεσαι από δίκιο που δεν αναγνωρίζεται από κανέναν; Πόσες φορές είπες ότι μέχρι εδώ ήταν δεν ξαναμιλάς; Πόσες φορές κλείστηκες στο δωμάτιό σου, γιατί δεν μπορούσες να βλέπεις τους γονείς σου; Πόσες φορές…

Μία φορά κι έναν καιρό, ήταν μία πάπια και γέννησε πέντε αυγά. Ενώ τα κλωσούσε, της επιτέθηκε μία αλεπού και την έφαγε. Όμως, για κάποιον περίεργο τρόπο, δεν έφαγε τα αυγά της. Περνούσε μία κότα και από ένστικτο κάθισε και κλώσησε τα αυγά. Τα παπάκια, που βγήκαν από τα αυγά, νόμισαν ότι η κότα ήταν η μαμά τους. Η κότα περήφανη τα πήρε στο αγρόκτημα.

Κάθε πρωί, με το λάλημα του πετεινού, ξεκινούσε και η ημέρα τους. Όπου πήγαινε η κότα από πίσω κι αυτά. Η κότα έσκαβε το χώμα για να βρει τροφή. Τα παπάκια, όσο και να προσπαθούσαν, δεν μπορούσαν να το κάνουν. Η κότα τα κοιτούσε κάπως καχύποπτα, αλλά στο τέλος τους έδινε σκουλήκια για να φάνε.

Κάποια μέρα, η κότα αποφάσισε να πάνε μία βόλτα στη λίμνη του αγροκτήματος. Τα παπάκια, υπάκουα όπως πάντα, ακολούθησαν την μαμά τους σε σειρά. Μόλις έφτασαν στην λίμνη, τα παπάκια έτρεξαν και βούτηξαν μέσα. Κολυμπούσαν και βουτούσαν άνετα και πολύ φυσικά στα νερά της λίμνης. Η κότα φοβόταν ότι θα πνιγούν και την είχε πιάσει πανικός. Έκλαιγε και χτυπιόταν, ενώ τα παπάκια ήταν χαρούμε και ευτυχισμένα μέσα στο νερό.

Ακούγοντας τις φωνές της κότας, ήρθε ο κόκορας και βλέποντας το θέαμα είπε: «Τι να πω; Δεν πρέπει να έχεις εμπιστοσύνη στους νέους. Είναι άμυαλοι, εγωιστές, ανεύθυνοι και αχάριστοι!»

Ένα παπάκι, που άκουσε τον κόκορα, βγήκε στην όχθη και του απάντησε: «Μη ρίχνεις το φταίξιμο σε μας, για την δικιά σου την αδυναμία, που δεν μπορείς να κάνεις ότι μπορώ εγώ!»…

Αλήθεια, ποιος έκανε λάθος; Η κότα, που έβγαλε τα παπάκια έξω από το αγρόκτημα; Ο κόκορας, που έβγαλε τόσο εύκολα ένα συμπέρασμα; Τα παπάκια, που έπεσαν στη λίμνη παρακούγοντας την κότα; Το παπάκι, που αντιμίλησε στον κόκορα; Απάντησε αυτές τις ερωτήσεις σε ένα χαρτί και μετά διάβασε παρακάτω…

Δεν έκανε λάθος η κότα, που έδωσε μία νέα προοπτική στα παπάκια. Μην κατακρίνεις τον κόκορα για τα λόγια του, θυμήσου όταν τα παπάκια δεν μπορούσαν να φάνε. Μη θεωρείς τα παπάκια υπεροπτικά και προκλητικά. Κανένα από τα πρόσωπα της ιστορίας δεν σφάλει. Απλώς, βλέπουν την πραγματικότητα από διαφορετική οπτική γωνία.

Το μόνο λάθος, σχεδόν πάντα, είναι, πιστεύω, ότι η θέση που βρίσκομαι είναι η καλύτερη για να διακρίνω την αλήθεια! Όταν καταφέρουμε να απεγκλωβιστούμε από αυτήν την άποψη, τότε θα μπορέσουμε να φτιάξουμε κοινές αλήθειες. Μοιράσου την ιστορία αυτή με τους γονείς σου, με τον παππού ή τη γιαγιά σου, όταν νιώσεις ότι δεν σε καταλαβαίνουν. Ίσως, να βρείτε το λόγο! Σε χαιρετώ, μικρέ μου φίλε. Θα τα πούμε την επόμενη φορά με μία καινούργια ιστορία.

Λεξιλόγιο: αναγνώριση, ένστικτο, καχυποψία, φόβος, πανικός, αχαριστία, ευθύνη, αδυναμία, δυνατότητα.

Εργασία: Εφόσον θέλεις μπορείς να εικονογραφήσεις την ιστορία και να βάλεις το δικό σου συμπέρασμα στο τέλος.

Υ.Γ₁: Η κότα και τα παπάκια του R. Trossero, La sabiduria del caminante (η σοφία του περιπατητή), εκδ. Bonum.

*ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ

apostolosmemtsoudis@gmail.com

AΚΙΔΑ: 11+1 Ερωτήματα για το Νέο Σχέδιο Διορισμών προς τον Υπουργό Παιδείας

 Η Ανεξάρτητη Κίνηση Δασκάλων-Νηπιαγωγών  (Α.Κί.ΔΑ) έστειλε την ακόλουθη επιστολή στον Υπουργό Παιδείας Κώστα Καδή σχετικά με το προτεινόμενο Νέο Σχέδιο Διορισμών:
«Θέμα: 11+1 Ερωτήματα για το Νέο Σχέδιο Διορισμών προς τον Υπουργό Παιδείας και Πολιτισμού
Αξιότιμε κύριε Υπουργέ,
Ως Α.Κί.ΔΑ έχουμε εκφράσει κατ’ επανάληψη τους έντονους προβληματισμούς μας και τη διαφωνία μας, ως προς τη φιλοσοφία της πρότασης για το Νέο Σχέδιο Διορισμών, αλλά και της διαδικασίας που το Υπουργείο ακολουθεί. Με την παρούσα επιστολή προς εσάς, αλλά και τη δημοσιοποίησή της για ενημέρωση της κοινής γνώμης, επιθυμούμε όπως καταθέσουμε συγκεκριμένους προβληματισμούς για τους οποίους αναμένουμε ξεκάθαρες απαντήσεις.
Σύμφωνα με την Έκθεση Ευρυδίκη (2013)[1], σχεδόν όλες οι Ευρωπαϊκές χώρες έχουν λάβει μέτρα παρακολούθησης της ισορροπίας στην προσφορά και στη ζήτηση εκπαιδευτικών, με στόχο να προεξοφλούν και να ανταποκρίνονται στις ανάγκες πρόσληψης εκπαιδευτικών. Την ίδια ώρα, η Κύπρος έχει ως μοναδικό στρατηγικό στόχο την αλλαγή του τρόπου διορισμού, αγνοώντας διεθνείς έρευνες και πρακτικές.
Ενώ η επικαλούμενη πρόθεση της Επίσημης Πλευράς είναι η άμβλυνση του διογκωμένου καταλόγου διοριστέων, είναι βέβαιο πως μια πιθανή αλλαγή στον τρόπο διορισμού των εκπαιδευτικών, θα έχει ακριβώς τα αντίθετα αποτελέσματα. Θα οδηγήσει δηλαδή, σε αύξηση του αριθμού αποφοίτων, από το 2018 και μετά. Η παραγωγή φοιτητών δε θα μπορεί να συμβαδίσει με τις αφυπηρετήσεις και ο αριθμός των ανέργων δασκάλων, τουλάχιστον θα διπλασιαστεί μέσα σε 15 χρόνια. Είναι ενδεικτικό πως περίπου όσες νέες θέσεις θα προκύψουν από αφυπηρετήσεις στη δημοτική μέχρι το 2030, καλύφτηκαν σε εγγραφές στον κατάλογο το 2012, σε μια χρονιά. Όλα αυτά, χωρίς να υπολογίσουμε τη μαζική κάθοδο των Ελλαδιτών συναδέλφων, η οποία ήδη έχει αρχίσει.
Σύμφωνα με τους Kc Kinsey & Company (2007)[2], τα εκπαιδευτικά συστήματα έχουν δύο συνήθεις τρόπους επιλογής των εκπαιδευτικών: α) επιλέγουν τους εκπαιδευτικούς πριν να αρχίσουν το πτυχίο τους στο Πανεπιστήμιο και περιορίζουν τις προσλήψεις για εκείνους που έχουν επιλεγεί και β) η επιλογή των εκπαιδευτικών αφήνεται μετά την αποφοίτηση από τα Πανεπιστήμια. Ενώ στην Κύπρο γίνονται προσπάθειες να εφαρμοστεί η δεύτερη επιλογή, τα πιο επιτυχημένα εκπαιδευτικά συστήματα, χρησιμοποιούν την πρώτη, ή παραλλαγές της. Το σκεπτικό της πρώτης επιλογής είναι πως μια πιθανή αποτυχία περιορισμού του αριθμού των αποφοίτων από τα Πανεπιστήμια, οδηγεί αναπόφευκτα σε υπερπροσφορά υποψηφίων εκπαιδευτικών, που συνεπώς επηρεάζει αρνητικά την ποιότητα των εκπαιδευτικών. Από την άλλη, τα καλύτερα εκπαιδευτικά συστήματα επιλέγουν την πρώτη μέθοδο. Επιτυγχάνουν να προσλαμβάνουν τους καλύτερους εκπαιδευτικούς, με τον έλεγχο ή τον περιορισμό των θέσεων που προσφέρονται στα πανεπιστήμια, έτσι ώστε η προσφορά να ανταποκρίνεται στη ζήτηση.
Ταυτόχρονα, με το προτεινόμενο σχέδιο προκύπτουν σοβαρά ζητήματα όσον αφορά τη διαχείριση ανθρωπίνου δυναμικού, που συνεπαγωγικά θα επηρεάσουν την παρεχόμενη εκπαίδευση. Μια από τις θεμελιώδεις αρχές της εκπαιδευτικής ηγεσίας και διοίκησης είναι ότι ο εργαζόμενος οδηγείται σε αυξημένη παραγωγικότητα εάν νιώθει ότι ο προϊστάμενος του ενδιαφέρεται για το άτομό του, για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει, εξασφαλίζει καλές συνθήκες εργασίας, ενδιαφέρεται για την ευημερία του και αναγνωρίζει την προσφορά του στον οργανισμό. Επιπλέον, υπάρχει άμεση αλληλεπίδραση της αποτελεσματικότητας με την επάρκεια του εκπαιδευτικού, δηλαδή τα συναισθήματά του, την ικανοποίηση των κινήτρων του μέσα από την επιδίωξη των στόχων της υπηρεσίας (Θεοφιλίδης, 2012)[3]. Τα τελευταία δύο χρόνια, σημαντική μερίδα μη μόνιμων συναδέλφων, εργάζεται κάτω από συνθήκες άγχους και αβεβαιότητας για το επαγγελματικό τους μέλλον και αποτελούν αντικείμενο συζήτησης που στόχο έχει την υποτίμηση της ικανότητάς, της επάρκειας και του κύρους τους.
Συνυπολογίζοντας τα πιο πάνω, προκαλεί ερωτηματικά η βιασύνη με την οποία επιχειρείται η αλλαγή στο σύστημα διορισμών, ειδικά από τη στιγμή που υπάρχουν ξεκάθαρες αναφορές πως η όλη προσπάθεια ενδέχεται να προκαλέσει ακόμη περισσότερα προβλήματα, τόσο βραχυπρόθεσμα όσο και μακροπρόθεσμα.
Με την παρούσα, σας καλούμε όπως μας δώσετε σαφείς και τεκμηριωμένες απαντήσεις ως προς τα κάτωθι:

1. Ποιός ο μέσος όρος ηλικίας των συμβασιούχων και αντικαταστατών που εργάζονται στη Δημοτική, Προδημοτική και Ειδική εκπαίδευση; Πόσοι από αυτούς είναι άριστοι και πόσοι είναι κάτοχοι μεταπτυχιακού ή διδακτορικού τίτλου;
2. Πώς εντοπίζουν οι εξετάσεις τους καταλληλότερους εκπαιδευτικούς; Υπάρχει κάποια επιστημονική έρευνα που να διασυνδέει την αποτελεσματικότητα με την επιτυχία σε εξετάσεις; Πώς μπορούμε να είμαστε βέβαιοι πως οι εξετάσεις θα είναι αδιάβλητες τη στιγμή που έχουμε μαρτυρήσει περιπτώσεις στο παρελθόν όπου θέματα διέρρευσαν ή επιλέγηκαν με συγκεκριμένο τρόπο που να εξυπηρετούν συγκεκριμένα άτομα ή ομάδες;
3. 3.                   Πώς διασφαλίζει το Νέο Σχέδιο Διορισμού Εκπαιδευτικών πως οι νέοι κατάλογοι που θα δημιουργηθούν δεν θα κατακλυστούν από κοινοτικούς, και κατά κύριο λόγο Ελλαδίτες, εκπαιδευτικούς, οι οποίοι θα έχουν πλεονέκτημα έναντι των ντόπιων εκπαιδευτικών;
4. 4.                   Οι άριστοι μαθητές μας, θα επιλέξουν να σπουδάσουν για τέσσερα χρόνια, να αποκτήσουν μεταπτυχιακό τίτλο σε άλλα δύο χρόνια, να παρακολουθήσουν φροντιστήρια για να μεγιστοποιήσουν τον βαθμό τους στην εξέταση, να εργαστούν για σειρά ετών σε ιδιωτικά σχολεία (αν φανούν τυχεροί και βρουν μια θέση) για απόκτηση προϋπηρεσίας, για να έχουν ελάχιστες πιθανότητες διορισμού, και αυτό κάθε δύο χρόνια;
5. 5.                   Η ίδια η Παγκόσμια Τράπεζα εντοπίζει πως η έκταση των καταλόγων διοριστέων δημιουργεί προβλήματα. Ταυτόχρονα, όσα περισσότερα άτομα είναι εγγεγραμμένα στους καταλόγους, τόσο περισσότερους άνεργους εκπαιδευτικούς έχουμε. Το ΝΣΔΕ αμβλύνει ή διογκώνει το πρόβλημα;
6. 6.                   Γιατί παρατηρείται τόση βιασύνη, ως προς την πρόθεση για άμεση εφαρμογή του σχεδίου, ενώ δεν έχει προηγηθεί ουσιαστικός διάλογος και τα χρονοδιαγράμματα που έχουν τεθεί είναι ασφυκτικά και θέτουν τη διαδικασία υπό το καθεστώς αχρείαστης πίεσης;
7. 7.                   Το άγχος και η αβεβαιότητα που θα διακατέχει μία μεγάλη μερίδα εκπαιδευτικών που θα κληθούν να συμμετάσχουν στη νέα διαδικασία, θα επηρεάσει άμεσα την ποιότητα της παρεχόμενης εκπαίδευσης ή όχι; Αποτελεί πραγματικότητα πως οι εκπαιδευτικοί θα βρίσκονται κάτω από συνεχή πίεση απόκτησης μεταπτυχιακών τίτλων και επιτυχίας σε γραπτές εξετάσεις; Υπάρχει ο κίνδυνος τα παιδιά να περάσουν σε δεύτερη μοίρα; Αληθεύει πως με το νέο σχέδιο διορισμού, ένα μεγάλο ποσοστό των εκπαιδευτικών θα είναι μίας χρήσης και θα διορίζονται με σύμβαση για δύο χρόνια και μετά θα αντικαθιστούνται από άλλους εκπαιδευτικούς, εις βάρος της παιδείας των παιδιών;
8. 8.                   Με το προτεινόμενο σχέδιο ικανοποιείται όντως η ίση μεταχείριση των υποψηφίων; Το ΝΣΔΕ επικαλείται την ίση μεταχείριση συμβασιούχων/αντικαταστατών έναντι των άνεργων προσφάτως αποφοιτησάντων. Γιατί αγνοείται η ίση μεταχείριση των συμβασιούχων/αντικαταστατών απέναντι στους μόνιμους συναδέλφους τους; Γιατί δεν γίνεται άμεση κάλυψη όλων των 370 και πλέον οργανικών θέσεων που δικαιούται ο Κλάδος, άσχετα με την εφαρμογή του οποιουδήποτε συμφωνημένου σχεδίου διορισμών;
9. 9.    Έχει γίνει κάποια αξιολόγηση των συμβασιούχων/αντικαταστατών ως προς την παιδαγωγική τους επάρκεια; Πού στηρίζεται ο ισχυρισμός σας σε σειρά δημόσιων τοποθετήσεών σας για μη επάρκεια των υφιστάμενων μη μόνιμων εκπαιδευτικών  ή πρόσληψη των ικανοτέρων, υπονοώντας πως θα αντικατασταθούν οι ακατάλληλοι; Ισχύει η δήλωσή σας πως: “Μέχρι πρόσφατα εντάσσονταν στο σύστημα κυρίως οι απόφοιτοι του Πανεπιστημίου Κύπρου, που ήταν στην πλειονότητά τους άριστοι, αφού οι θέσεις που δίνονταν από το Πανεπιστήμιο ήταν περιορισμένες και, λόγω του ότι οδηγούσαν με σιγουριά στην εργοδότηση, πολύ ανταγωνιστικές. Με την αλλαγή των δεδομένων, σταδιακά, εκτός από τους άριστους αποφοίτους κυπριακών και ξένων πανεπιστημίων, εντάσσονται χωρίς καμία απολύτως διάκριση στο εκπαιδευτικό μας σύστημα μέτριοι ή και αδύνατοι απόφοιτοι”; Ποιοι είναι αυτοί; Από ποια πανεπιστήμια αποφοιτούν και από πότε παρατηρείται κάτι τέτοιο;
   1. 10.               Αναγνωρίζετε πως αγνοώντας νομοθεσίες (30μηνο) και έγκυρα νομικά επιχειρήματα, το κράτος θα παρασυρθεί σε νομικές διαμάχες για τις επόμενες δεκαετίες, οι οποίες θα κοστίσουν εκατομμύρια;
   2. 11.               Οι μη μόνιμοι εκπαιδευτικοί που εργάζονται στα σχολεία σήμερα έχουν σημαντική εκπαιδευτική πείρα (5-15 χρόνια) και έχουν τύχει σημαντικής επιμόρφωσης, καθ΄ όλη τη διάρκεια της καριέρας τους. Επιμόρφωση η οποία έχει κοστίσει στο κράτος εκατομμύρια. Το κράτος είναι διατεθειμένο να σπαταλήσει τα χρήματα αυτά και να πληρώσει άλλα τόσα για τους άπειρους εκπαιδευτικούς που ενδεχομένως να προσλάβει, τους οποίους θα πρέπει να επιμορφώσει εκ νέου;
   3. 12.               Σχεδόν όλες οι Ευρωπαϊκές χώρες έχουν λάβει μέτρα παρακολούθησης της ισορροπίας στην προσφορά και στη ζήτηση εκπαιδευτικών. Μια από τις εξαιρέσεις είναι η Κύπρος. Γιατί δεν επιχειρείται έλεγχος της προσφοράς και ζήτησης εκπαιδευτικών; Γιατί δεν γίνεται επιλογή των εκπαιδευτικών πριν να αρχίσουν το πτυχίο τους όπως γίνεται στις πλείστες Ευρωπαϊκές χώρες;

Μελετώντας το προτεινόμενο σχέδιο, είναι εμφανής η απουσία πειστηρίων για το πού στηρίχτηκε το όλο εγχείρημα και η έλλειψη επιστημονικότητας. Ενώ δε στο ΝΣΔΕ γίνονται περιεκτικότατες αναφορές ως προς τις διαπιστώσεις οργανισμών ιδιωτικών συμφερόντων για το εκπαιδευτικό γίγνεσθαι της Κύπρου, το σχέδιο αποτυγχάνει να προβάλει αντίστοιχες αναφορές ως προς τη θεραπεία και σαφώς να την τεκμηριώσει με πειστικό τρόπο. Αβίαστα λοιπόν, είναι εύλογη η καχυποψία για τα κίνητρα και τους στόχους της όλης προσπάθειας και η βιασύνη και η προχειρότητα στην εφαρμογή προκαλεί αμηχανία και βασανιστικούς συνειρμούς ως προς τις δυσμενείς επιπτώσεις που θα έχει στην Παιδεία του τόπου.
Αναμένουμε με αγωνία την τοποθέτησή σας, τόσο ως προς τους προβληματισμούς μας αλλά κυρίως ως προς τα ερωτήματα που παρατίθενται. Ευελπιστούμε πως θα ανταποκριθείτε στο κάλεσμά μας, κρίνοντας πως είναι καλό η κοινωνία αλλά και ο εκπαιδευτικός κόσμος να ενημερωθεί ενδελεχώς, έτσι ώστε να έχει ολική άποψη για το θέμα. Ταυτόχρονα, σας υπενθυμίζουμε πως σας έχει ήδη κοινοποιηθεί επιστολή στην οποία παρατίθεται σειρά προβληματισμών και ερωτημάτων για την έρευνα TIMSS (11/03/2015) για την οποία δεν έχουμε πάρει ακόμη απάντηση. Θεωρούμε πως ο δημόσιος διάλογος ειδικά όταν αφορά το Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού, θα έπρεπε να είναι αυτοσκοπός, υποχρέωση και αυτονόητος στόχος. Συνεπώς, ευελπιστούμε πως θα λάβουμε απαντήσεις και για τις δύο επιστολές άμεσα. 
Ανεξάρτητη Κίνηση Δασκάλων-Νηπιαγωγών  ( Α.Κί.ΔΑ )»

---

[1] Ευρωπαϊκή Επιτροπή, EACEA, Eurydice, 2013. Αριθμοί Κλειδιά για Εκπαιδευτικούς και Διευθυντές
Σχολείων στην Ευρώπη. Έκδοση 2013. Έκθεση Ευρυδίκη. Λουξεμβούργο: Γραφείο Δημοσιεύσεων
της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

[2] McKinsey & Company (2007).  How the world's best-performing school systems come out on top.

[3]Θεοφιλίδης, Χ. (2012). Σχολική ηγεσία και διοίκηση: Από τη γραφειοκρατία στη μετασχηματιστική ηγεσία. Εκδόσεις Γρηγόρη.

Μαθήματα Εγκληματολογίας…

ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΜΕΜΤΣΟΥΔΗ*

Ο εκπαιδευτικός κόσμος βρίσκεται ή είναι ή πρέπει να είναι σε αναβρασμό; Μπορούμε να πούμε ότι είναι ένα ανενεργό ηφαίστειο ή είναι εν δυνάμει ενεργό. Η ορχήστρα όμως συνεχίζει να παίζει το δικό της σκοπό, ρυθμό με σκοπό την απορρύθμιση και τον αποσυντονισμό της κοινωνικής συνοχής και αλληλεγγύης. Τα χτυπήματα πολλά στον εκπαιδευτικό κόσμο. Είχα ξαναγράψει ότι όσο μεγαλύτερα και ισχυρότερα είναι τα χτυπήματα σε έναν αγωνιζόμενο, τόσο πιο πολύ μειώνονται οι αντιδράσεις του! Αυτό συμβαίνει τον τελευταίο καιρό. Στο όνομα του κοινωνικού διαλόγου συντελείται η κοινωνική αποσάθρωση και ο κοινωνικός μαρασμός! Στο όνομα μεγάλων ιδεολογικών σχημάτων συντελέστηκαν και συντελούνται τα μεγαλύτερα εγκλήματα!

1^ο Έγκλημα   

Επίθεση εναντίον της μόνιμης εργασίας. Επέκταση της μερικής απασχόλησης και των συμβάσεων. Επέκταση της εκ περιτροπής εργασίας, νοικιάζω και δανείζομαι εργαζόμενους. Να αναφέρω τα ΠΟΣ (προαιρετικά ολοήμερα) και την αγορά υπηρεσιών στις σχολικές μονάδες σε απογευματινό χρόνο, τους αντικαταστάτες συναδέλφους και τους όρους εργοδότησής τους, τα ΖΕΠ σε ΣΕΠ και αγορά υπηρεσιών στο πρωινό ωρολόγιο πρόγραμμα των σχολικών μονάδων, το πρόγραμμα ΑνΑΔ και το θερινό σχολείο που προτείνεται από την επίσημη πλευρά…

2^ο Έγκλημα

Παρεμβάσεις αποδυνάμωσης του καθεστώτος προστασίας των εργαζομένων τόσο σε ομαδικό όσο και σε ατομικό επίπεδο. Η δημιουργία ομάδων διαφορετικών συμφερόντων μέσα στον ίδιο μας τον κλάδο. Αντικαταστάτες, συμβασιούχοι, μόνιμοι πριν το 2012 και μετά, βοηθοί διευθυντές πριν και μετά τις αποπαγοποιήσεις και νέα μισθολόγια, διευθυντές πριν και μετά τις αποπαγοποιήσεις και τα νέα δεδομένα. Ένας κατακερματισμός του κλάδου. Και έχουμε και το φρούτο της ελπίδας που μοιράζουμε στους νέους συναδέλφους. Άλλωστε, η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. Διαίρει και βασίλευε! Είπαμε το χτύπημα είναι πιο αποτελεσματικό όταν συντελείται σε μικρή ομάδα ατόμων παρά σε μία μεγάλη. Η αντίδραση από μικρές ομάδες ατόμων είναι μικρότερη έως και μηδαμινή. Έτσι, το έργο των κρατούντων γίνεται ευκολότερο.

3^ο Έγκλημα:  

Μεγιστοποίηση των ωραρίων εργασίας με σκοπό την εκμηδένιση του νεκρού χρόνου. Με λίγα λόγια μην ανασαίνεις διότι πληρώνεσαι! Πού πάει το κοινωνικό πρόσωπο της παιδείας; Τι σημαίνει είσαι όσο σε χρειάζομαι; Και ακολούθως στον κάλαθο των απορριμμάτων; Πρέπει να δούμε και να ελέγξουμε όλους τους παράγοντες της παιδαγωγικής διαδικασίας. Η παιδεία δεν είναι αριθμός, αλλά νοοτροπία – στάση – δεξιότητα προόδου και αλλαγής.

4^ο Έγκλημα

Παρεμβάσεις στους τρόπους διαμόρφωσης των μισθών με απώτερο σκοπό την πλήρη εξατομίκευση του μισθού. Ήδη έχω αναφέρει κατηγορίες εκπαιδευτικών. Αν το ψάξει κανείς υπάρχουν δεκατέσσερις κατηγορίες μισθωτών στον κλάδο μας! Αν αυτό δεν είναι κατακερματισμός, τότε τι είναι; Είπαμε ότι η εξατομικευμένη μάθηση είναι μία από τις καλύτερες στρατηγικές εκπαίδευσης. Οι υπεύθυνοι το αναγάγουν και σε οικονομικής φύσεως τομείς!

5^ο Έγκλημα

Παρεμβάσεις στο δημόσιο τομέα από ιδιωτικούς φορείς, επιβάλλοντας όρους ιδιωτικού δικαίου στο δημόσιο. Όταν έχουμε παρέμβαση στο δημόσιο τομέα, αυτό σημαίνει ότι έχουμε πολλαπλή παρέμβαση στον ιδιωτικό τομέα. Σε λίγο θα μας πληρώνουν με ποσόστωση μισθού (40% του μισθού με κουπόνι και 60% του μισθού με μετρητά – ήδη γίνεται αυτό στον ιδιωτικό τομέα, δεν βάζω το χέρι μου για το ποσοστό όμως!).

Πού αποσκοπούν τα πιο πάνω; Το σημαντικότερο κομμάτι είναι η δημιουργία ρήγματος ανάμεσα στον εργαζόμενο κόσμο και το σπάσιμο της εργατικής αλληλεγγύης. Ενισχύουν τη μείωση θέσεων (15%-25%), στην μείωση των μισθών (30%-60%) και στις πολιτικές συμπίεσης των μισθών (βγάζοντας τουλάχιστον 15% των εργαζομένων ως άχρηστους). Στην κατάργηση της μονιμότητας. Στην αύξηση των ωραρίων εργασίας. Στην εξίσωση του κατώτατου μισθού.

Τι πρέπει να γίνει;

1ον: Η ελευθερία διακίνησης των κεφαλαίων να διέπονται από ρήτρες κοινωνικής και περιβαλλοντικής ανάπτυξης. Προς αυτό το σκοπό πρέπει να υπάρχει και η πολιτική βούληση. Υπάρχει;

2ον: Η ανάπτυξη πρέπει να μην είναι ποσοτική, αλλά να αποσκοπεί στην άνοδο του βιοτικού επιπέδου των λαών. Η ευημερία των αριθμών δε σημαίνει ότι ευημερούν και οι κοινωνίες που υπομένουν χάρη της ευημερίας των αριθμών!

3ον: Η ανάπτυξη σε οποιαδήποτε μορφή της πρέπει να έχει κοινωνικό ρόλο.

4ον: Διαμόρφωση σωστής κουλτούρας και σκέψης των νέων γενεών. Δεν είμαι εναντίον της εργοδότησης των νέων. Έχω όμως στο μυαλό μου το εξής: «Δεν καταπολεμάς την ανεργία, όταν οι μισθοί που προσφέρεις δεν εξασφαλίζουν στον εργαζόμενο μία αξιοπρέπεια στο βιοτικό του επίπεδο. Δουλεύω, αλλά μένω με τους γονείς μου και με χαρτζιλικώνει ο μπαμπάς και η μαμά μου!»

5ον: Κοινωνικοί αγώνες που θα αποκαταστήσουν την τάξη.

6ον: Αναθεώρηση της πολιτικής σκέψης.

7ον: Η οργάνωση, η αλληλεγγύη, η ενότητα και η μαζικότητα να αποτελούν θεμέλια για κάθε αγώνα κατά της απαξίωσης του ανθρώπου. Πρέπει να αντιληφθούμε ότι είμαστε στο ίδιο σπίτι. Είμαι στο σαλόνι και δυστυχώς καίγεται το μπάνιο και η κουζίνα. Εξακολουθώ να βλέπω τηλεόραση; Για να αντέξω και να αντιδράσω στα χτυπήματα που δέχομαι πρέπει να είμαστε μαζί!

Τα διλλήματα είναι πολλά. Υπάρχει πολιτική βούληση για αναδιανομή του πλούτου; Υπάρχει πολιτική βούληση στην μη εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο; Υπάρχει πολιτική βούληση ειλικρίνειας, διαφάνειας και ανθρωπισμού; Πρέπει να απαλλαγούμε από το σύνδρομο των τύψεων και των προκαταλήψεων. Πρέπει να αποτινάξουμε από πάνω μας το σύνδρομο του δόξα τω Θεό υπάρχουν και χειρότερα. Πρέπει να ξεφύγουμε από το μικρόκοσμό μας και να δούμε την κοινωνία ως δικό μας σπιτικό. Πρέπει να ανακαλύψουμε και να επαναπροσδιορίσουμε τον ιστορικό μας προορισμό ως άνθρωποι. Πρέπει το χρήμα να είναι υπηρέτης του ανθρώπου κι όχι ο άνθρωπος υπηρέτης του χρήματος!

*Βοηθός Γενικός Οργανωτικός ΠΟΕΔ, Μέλος ΔΣ ΠΟΕΔ, Μέλος ΔΣ Α.Κί.ΔΑ