Ζούμε μέσα στις ψευδαισθήσεις των…ΑΛΛΩΝ!

*Του Απόστολου Μεμτσούδη

Ορμώμενος από τα τελευταία γεγονότα που διαδραματίζονται τις τελευταίες μέρες στην Κύπρο μας, τα πικρόχολα σχόλια ένθεν και κακείθεν, θέλω να εκφράσω τις ανησυχίες μου. Το δημοκρατικό πολίτευμα, όπως είναι γενικώς αποδεκτό, είναι αυτό που προασπίζει το δικαίωμα το κάθε πολίτη να αποτελεί ενεργό κύτταρο της κοινωνίας. Ο πολίτης μπορεί να εκφράζεται ελεύθερα, να επικροτεί ή να κρίνει όσα συμβαίνουν γύρω του. Ο πολίτης έχει δικαίωμα να, αλλά έχει και υποχρέωση να μην καταπατά τις αρχές της δημοκρατίας.

Σε κοινωνίες που υπάρχει σήψη, πολιτική αστάθεια και ημιμάθεια, ανισότητα, κοινωνική αδικία, έλλειψη προτύπων, οικονομικός μαρασμός, ανέχεια, ανεργία και ό,τι στέκεται εμπόδιο στην κοινωνική πρόοδο και ανάπτυξη τότε ευημερούν σχήματα που δεν αρμόζουν σε δημοκρατικά πολιτεύματα. Οι δηλώσεις του τύπου «πολιτική μειοψηφία» είναι ένας εγκληματικός όρος που πολλές φορές κρύβει πίσω του και πολιτική ανοχή! 

Ας πάω στον ελληνικό χώρο – δεν ενστερνίζομαι τη φράση ‘η Ελλάδα πέφτει μακριά’ – και  στο φαινόμενο χρυσή αυγή. Ως πολιτική μειονότητα ξεκίνησε κι εκεί. Αυτή τη στιγμή είναι μία κυνοβουλευτική ομάδα με 500.000 ψήφους από την ελληνική κοινωνία (δεν έκανα ορθογραφικό λάθος, τη θεωρώ κυνοβουλευτική ομάδα κι όχι κοινοβουλευτική). Πώς έφτασε όμως σε αυτό το δραματικό ποσοστό; Τι ώθησε αυτήν την κοινωνική μερίδα των ανθρώπων να ψηφίσει αυτούς τους τύπους;

1^ον: Η κακή χρήση της δημοκρατίας από τους εκπροσώπους των κομμάτων.

2^ον: Η πελατειακή σχέση μεταξύ των κομμάτων και αυτούς τους οποίους τους ακολουθούν.

3^ον: Το ρουσφέτι και το ‘βόλεμα’ κάθε είδους.

4^ον: Ο μη σωστός προγραμματισμός και οι επιφανειακοί χειρισμοί ζωτικών κοινωνικών ζητημάτων. Βλέπε παιδεία, υγεία, δικαιοσύνη και οικονομία.

5^ον: Ο υπέρμετρος πλουτισμός μίας κάστας ανθρώπων που θεωρούνται οι οικονομικοί κολοσσοί του κράτους.

6^ον: Η εξασθένηση με απώτερο σκοπό την καταρράκωση της μεσαίας τάξης.

7^ον: Η ανεξέλεγκτος βομβαρδισμός από τα Μ.Μ.Ε που χτυπούν τα τύμπανα αναλόγως συμφερόντων που πρεσβεύουν.

8^ον: Ο αποπροσανατολισμός της κοινής γνώμης που εντέχνως συμβαίνει κατά καιρούς.

9^ον: Η απομυθοποίηση των βασικών θεσμών του κράτους (αστυνομία, στρατός, δικαιοσύνη, κοινοβούλιο, παιδεία, θρησκεία)

Αφού συμβαίνουν όλα τα πιο πάνω, είναι εύκολο με τρία τέσσερα συνθήματα, κάποια κοινωνικά συσσίτια, κάποιες υπεραγορές που να απευθύνονται μόνο σε Έλληνες, κάποιες εξορμήσεις σε περιοχές που πλήττονται από εγκληματικότητα, κάποια παχιά λόγια μέσα στο κοινοβούλιο, κάποια συνθήματα του τύπου πρώτα το κράτος μου και οι πολίτες του, αρκούν ο πολίτης που ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας να δει τον λυτρωτή του στο καλά κρυμμένο πρόσωπο των πιο πάνω ενεργειών και συνθημάτων.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και τώρα στη χώρα μας. Γεννιέται ένα παιδί, το οποίο έχει βαφτιστεί. Απλά, έχει άλλο όνομα, ΕΛΑΜ. Σε αυτό το σημείο θα δανειστώ τα λόγια του Χάρρυ Κλυνν.

…«O λαός απέδειξε ότι διαθέτει ΦΟΝΙΚΟ χιούμορ, στέλνοντας τη Χρυσή Αυγή στο βουλευτικό χαμαιτυπείο, διότι σκέφτηκε απλά και προπαντός λογικά: “Έχω για 30 χρόνια απέναντί μου μια δολοφονική κυνοβολευτική ληστοσυμμορία (σ.σ. ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ κλπ.) που ΕΝ ΧΟΡΩ λήστεψαν τις αποταμιεύσεις μου, δήμευσαν τα σπίτια μου, ξεπούλησαν τη χώρα, διώχνουν   παιδιά μου πάλι μετανάστες, με αρρωσταίνουν και με αυτοκτονούν κάθε μέρα, εισάγουν νταβατζιλίκι συνεχώς αλλοδαπούς πληθυσμούς για να με...αντικαταστήσουν στη Γη των προγόνων μου. Πώς θα τους αντιμετωπίσω για να μην έχω την τύχη των Ινδιάνων της Αμερικής; Στέλνοντας στη βουλή αυτούς που νομίζω ότι μπορούν να “καθαρίσουν”»…

Πρέπει να προσέχουμε πάρα πολύ το τι αφήνουμε να μεγαλώνει στη δημοκρατία. Πρέπει να αφουγκραζόμαστε αυτά που είναι ενάντια στο δημοκρατικό πολίτευμα. Πρέπει να υπάρχουν οι δικλείδες ασφαλείας απέναντι σε αυτά τα κυνοβουλευτικά  κόμματα!

Ο πολιτικός αντιπρόσωπος του λαού πρέπει να έχει οξύτητα πνεύματος, να «εκμεταλλεύεται» τις συγκυρίες για το κοινό καλό, να έχει όραμα και μία ανιδιοτελή προοπτική προόδου, να αφουγκράζεται τις δυσκολίες και τα κακώς κείμενα που πρόκειται να σταθούν τροχοπέδη στο κοινό συμφέρον, να αγαπά και να σέβεται τους νόμους, να είναι υπέρμαχος της δημοκρατίας και ό,τι αυτή πρεσβεύει, να καταπατά το προσωπικό συμφέρον για το συμφέρον του λαού που τον εκλέγει, να δρα χωρίς πολιτικές σκοπιμότητες…

Από την άλλη ο πολιτικοποιημένος πολίτης πρέπει να αγαπά τη χώρα του, να σέβεται τους νόμους, να πολεμά για τη δημοκρατία, να σέβεται και να εκτιμά τους πολιτικούς εκπροσώπους που εκλέγει για την αντιπροσώπευσή του…

Όλα τα πιο πάνω μπορούν να «παντρευτούν» μέσα από τη αλληλοκατανόηση, την εμπιστοσύνη, την αμοιβαία υποχώρηση, των κοινών στόχων και προσδοκιών, του δημιουργικού διαλόγου, της συναδέλφωσης και της απαγκίστρωσης από τα ατομικά θέλω μεταξύ των δύο πλευρών…

Τώρα πρέπει ν’ αναλογιστούμε τι απ’ όλα τα παραπάνω ισχύει στη σημερινή εποχή. Η απαξίωση και ο μηδενισμός μόνο κακά μπορεί να φέρουν! Από την άλλη χωρίς κριτική δε συντελείται η πρόοδος τόσο σε προσωπικό όσο και σε κοινωνικό (κατ’ επέκταση του πρώτου). Ένας καλύτερος πολίτης είναι το κύτταρο για μία καλύτερη κοινωνία!

Γεννιούνται όμως και τα εξής ερωτήματα. Ποια είναι αυτά τα στοιχεία που με κάνουν ευτυχισμένο ως πολίτη; Τι παίρνω από τους πολιτικούς ηγέτες που με κάνει να νιώθω υποχρέωση, αλλά και ελευθερία; Ποιες ενέργειες των πολιτικών με κάνουν και νιώθω υπερήφανος ως πολίτης του κράτους μου;

Δεν είναι ώρα για αφορισμούς ή σκεπτικισμούς. Δεν είναι ώρα για κριτική άνευ αιτίας και σχόλια με μικροκομματικά συμφέροντα, δράττοντας της ευκαιρίας μιας χρονικής συγκυρίας! Ο ρεβιζιονισμός και ο τυχοδιωκτισμός σε κάθε επίπεδο πρέπει να εκλείψουν. Ας σκεφτούμε διαλεκτικά σε όλα τα επίπεδα. Ας γνωρίσουμε τα ιστορικά μας λάθη, διότι μπορεί να γίνουν ταφόπλακα σε οποιαδήποτε σπίθα προόδου! Ας δράσουμε με γνώμονα του σωστού πολιτικού οι μεν και του σωστού πολίτη οι δε.

Ας έχουμε τα μάτια και τα αυτιά μας ανοιχτά. Να βλέπουμε και να ακούμε πίσω από τις λέξεις των «υπευθύνων». Μπορούμε να έχουμε μία κοινωνία που θα αγκαλιάσει τα παιδιά μας! Μπορούμε να θεριέψουμε τον όρο ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ!

Δυστυχώς, ξεπέρασα τις 450 – 500 λέξεις, αλλά είχα δασκάλους που ανέπτυξαν την κριτική μου σκέψη! Ψευδαισθήσεις να μου πεις…

*Δάσκαλος