Τα χαμένα μυστικά…

Του Απόστολου Μεμτσούδη

Κάποτε ήταν ένας τίμιος φτωχός ψαράς¹. Κάθε πρωί, κάθε μέρα έπαιρνε τα σύνεργά του και ανοιγόταν στη θάλασσα. Μία μέρα στα δίχτυα του βρήκε ένα τεράστιο διαμάντι². Ήταν τόσο μεγάλο που αν το πουλούσε θα ζούσε άνετα αυτός και οι οικογένειά του για την υπόλοιπη ζωή τους. Το έβαλε μέσα στο δισάκι του και τράβηξε προς το φτωχικό του σπίτι. Κατά τη διάρκεια της διαδρομής σκέψεις διάφορες κατακλύζανε το μυαλό του. Μπήκε στην αυλή του σπιτιού και κοντοστάθηκε προβληματισμένος. Το είχε αποφασίσει, δεν θα πουλούσε το διαμάντι! Δεν του άρεσε η ιδέα να αλλάξει τη ζωή του…

Εκείνο το βράδυ κάλεσε τον έμπιστο γιο του και του εκμυστηρεύτηκε για το διαμάντι. Του εξήγησε πως τα χρήματα που θα έπαιρναν από το συγκεκριμένο αντικείμενο θα άλλαζε τη ζωή τους προς το καλύτερο, αλλά όχι και τους χαρακτήρες τους. Έτσι, αποφάσισαν να το θάψουν στον κήπο του σπιτιού τους. Τον όρκισε να μην το πει πουθενά, αλλά μόνο στο πιο έμπιστο παιδί του το οποίο θα αποκτούσε. Βγήκαν στον κήπο και έσκαψαν βαθιά θάβοντας το τεράστιο διαμάντι. Για να γνωρίζουν που βρίσκεται τοποθέτησαν έξι άσπρες πέτρες στο σημείο που ήταν θαμμένο το διαμάντι, όσα και τα μέλη της οικογένειάς τους.

Την επόμενη μέρα, ο φτωχός ψαράς είπε στην γυναίκα του³ να μην πειράξει το μέρος όπου είχε τοποθετήσει τις πέτρες. Η γυναίκα του διερωτήθηκε το λόγο. Ως απάντηση πήρε ότι υπάρχει κάτι στο σημείο που θα φέρει τύχη και ευτυχία στην οικογένεια. Αυτό είπαν και στα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας. Το μυστικό το ήξεραν μόνο αυτός κι ο έμπιστος γιος του. Η μία από τις κόρες του ψαρά πήρε χρυσό χρώμα και έβαψε τις πέτρες.

Μία ημέρα, η συγκεκριμένη κόρη είχε εξετάσεις στο σχολείο. Πριν ξεκινήσει για το σχολείο της πήγε στο σημείο που υπήρχαν οι χρυσοβαμμένες πέτρες, τις άγγιξε και ευχήθηκε να πάει καλά στις εξετάσεις⁴. Έτσι κι έγινε, αρίστευσε! Τότε, άρχισαν να πιστεύουν τα λόγια που τους είχε πει ο πατέρας τους. Το μυστικό πήγαινε από γενιά σε γενιά, από έναν έμπιστο σε άλλον. Όλα τα παιδιά που γεννιόντουσαν βάζανε κι από μία πέτρα στο σημείο⁵. Με τα χρόνια δημιουργήθηκε ένας ολόκληρος λόφος με πολύχρωμες πέτρες. Ήταν ο λόφος⁶ της τύχης και της ευτυχίας της οικογένειας.

Κάποια φορά όμως ένας από τους γνώστες του μυστικού δεν πίστεψε την ιστορία με το διαμάντι, διότι ο πατέρας του δεν έκανε τη σωστή επιλογή! Δυστυχώς, δεν μετέφερε το μυστικό στην επόμενη γενιά. Έτσι, το μυστικό χάθηκε μια για πάντα κι αυτό που έμεινε ήταν ένας λόφος από απλές βαμμένες πέτρες⁷! Κανένας δεν μετακίνησε αυτές τις πέτρες. Κανένας δεν έσκαψε στη βάση τους. Κανένας δεν έφτασε ποτέ στην ουσία. Απλά, γιατί χάθηκε η πίστη…

Είμαστε υποχρεωμένοι να βρούμε αυτό το διαμάντι…⁸

Καλό καλοκαίρι

Υ.Γ: Κι επειδή δεν λέμε απλά ιστορίες

¹ΠΟΕΔ

²Ενότητα μελών

³Ηγεσία ΠΟΕΔ

⁴Εμπιστοσύνη των μελών στην Οργάνωση

⁵Οργάνωση με πολλά μέλη

⁶Δύναμη της Οργάνωσης

⁷Κίνδυνος αποσταθεροποίησης

⁸Η ενότητα του κλάδου

⃰Βοηθός Γενικός Οργανωτικός Γραμματέας ΠΟΕΔ, Πρόεδρος Α.Κί.ΔΑ Λευκωσίας

Δεν υπάρχει ασθενής. Εσύ γιατί θέλεις να κάνεις εγχείρηση;

Του Απόστολου Μεμτσούδη

Παρουσιάζονται νέα δεδομένα μπροστά στη διαπραγμάτευση που γίνεται μεταξύ Υπουργείου και ΠΟΕΔ. Αλήθεια, ποια είναι τα νέα δεδομένα; Είναι οι θέσεις της Οργάνωσης που εδώ και αρκετό καιρό έχουν δει το φως της δημοσιότητας. Εξ αρχής, δηλωνόταν ότι μπορούν να συνυπάρξουν δύο κατάλογοι. Το ανησυχητικό είναι όμως το πώς παρουσιάζεται το θέμα. Τεράστιος τίτλος ότι ο Υπουργός Παιδείας προβαίνει σε νέες παραχωρήσεις! Με αυτόν τον τρόπο ότι η επίσημη πλευρά κάνει ένα βήμα πίσω ή ένα βήμα πιο κοντά στην συντεχνία; Λάθος! Τραγικό λάθος! Έτσι χτίζεται το παιχνίδι της επικοινωνίας και της καθοδήγησης της κοινής γνώμης. Γνώμης και όχι γνώσης, αλλά αυτό είναι άλλο παραμύθι!

Νομικά, λοιπόν, μπορεί να υποστηριχθεί ο δεύτερος κατάλογος. Νομικά, εξασφαλίζονται οι άνθρωποι που έχουν 30 μήνες υπηρεσίας (συνεχόμενη). Νομικά…

Αλήθεια, τους νόμους και τις τροπολογίες αυτών ποιος τους/τις αποφασίζει και διαμορφώνει; Ποιος είναι αυτός που παίρνει το νόμο στα χέρια του (κυριολεκτικά και μεταφορικά); Ποιος είναι αυτός που δρα ως χειρουργός και χρησιμοποιεί το νυστέρι όπως θέλει;

Μήπως, πρέπει να δούμε και αθροιστικά την υπηρεσία των συναδέλφων; Υπάρχουν συνάδελφοι που εργάζονται επτά και οχτώ χρόνια στην εκπαίδευση, που υπηρετούν την παιδεία αυτού του τόπου, που είναι πλήρως καταρτισμένοι, που γνωρίζουν όσο κανένας την διδακτέα ύλη, που ¨παίζουν¨ στα δάκτυλά τους το αναλυτικό πρόγραμμα, που γνωρίζουν την κάθε τάξη ξεχωριστά. Που,όμως, δεν έχουν δικαιώματα (ανεργιακό, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, αποκοπή μισθοδοσίας, νέο σύστημα εργοδότησης κ.ά.).

Οι φτωχοί συγγενείς της εκπαίδευσης. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, τους καθιστούμε και πειραματόζωα στα νέα συστήματα που προτείνονται από ‘δω κι από ‘κει! Θα είναι οι συνάδελφοι που έχουν υποστεί, θα υποστούν και θα επωμίζονται οποιαδήποτε αλλαγή! Επιτακτική ανάγκη είναι η εξασφάλιση αυτών των ανθρώπων (κι όχι συναδέλφων). Πρέπει να δούμε το ηθικό κομμάτι της κατάστασης, το ανθρωπιστικό ή είναι πολύ δύσκολο; Ο χειρουργός δεν πρέπει να κάνει εγχείρηση στο συγκεκριμένο σημείο του σώματος της εκπαίδευσης, διότι απλά δεν νοσεί! Αλλού πρέπει να επέμβει!

Πρέπει να δοθεί ιδιαίτερη βαρύτητα στην αθροιστική υπηρεσία των αντικαταστατών ή σε τέτοιες τροπολογίες που θα διασφαλίζει τη συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων (συναδέλφων).

Αυτό που προέχει, τη δεδομένη στιγμή, είναι η ενότητα του κλάδου. Η ενότητα, η ομοψυχία μπορούν να καθοδηγήσουν το χέρι του χειρουργού προς την σωστή κατεύθυνση.

⃰Βοηθός Γενικός Οργανωτικός ΠΟΕΔ – Πρόεδρος Α.Κί.ΔΑ Λευκωσίας 

Τα μεγάλα δεν μπορώ είναι κρυμμένα καλά στο…μυαλό μας!

* Του ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΜΕΜΤΣΟΥΔΗ

Πόσες φορές είπες ότι δεν μπορώ να κάνω κάτι; Πόσες φορές άφησες στη μέση μία εργασία; Πόσες φορές πήγες αδιάβαστος/η στο σχολείο γιατί δεν μπορούσες να διαβάσεις το δύσκολο μάθημα που σου έβαλε ο δάσκαλός σου ή η δασκάλα σου; Πόσες φορές δεν έλαβες μέρος σε διαγωνισμούς γιατί πίστευες ότι υπάρχουν καλύτεροι από εσένα; Πόσες φορές…

Ο Νικόλας λατρεύει τους ελέφαντες. Σ’ ένα τσίρκο ήταν ένας τεράστιος ελέφαντας που έκανε πράγματα και θαύματα στο πρόγραμμά του. Σήκωνε άμαξες με τους θηριοδαμαστές μέσα τους, ξερίζωνε δέντρα, μετακινούσε βράχους. Όλοι τον θαύμαζαν τον Δία, έτσι έλεγαν το συμπαθητικό τετράποδο. Στο τέλος της παράστασης ο Δίας στεκόταν συνεχώς δεμένος σ’ ένα μπηγμένο ξύλινο πάσσαλο  στο έδαφος. Ένα χοντρό σκοινί κρατούσε φυλακισμένα τα πόδια του. Ο Δίας, αν και κατά τη διάρκεια της παράστασης έδειχνε χαρούμενος και ευδιάθετος, στο σημείο αυτό ήταν κακοδιάθετος και μελαγχολικός.

Ο Νικόλας καθόταν παράμερα και συλλογιζόταν πώς είναι δυνατόν ένα ζώο με τόση δύναμη δεν ξεριζώνει τον πάσσαλο με αποτέλεσμα να αποδράσει. Γιατί δεν το έκανε; Κάποτε ρώτησε έναν από τους θηριοδαμαστές γιατί δεν το σκάει ο Δίας. Η απάντηση που πήρε είναι διότι ήταν εξημερωμένος. Η δεύτερη απορία που εκφράστηκε ως ερώτηση ήρθε αβίαστα στο μυαλό του Νικόλα. Καλά, αφού είναι εξημερωμένος γιατί είναι δεμένος; Η σιωπή ήταν η απάντηση στη δεύτερη ερώτηση. Κάποτε, ο Νικόλας πήρε μία πολύ πειστική απάντηση. Ο Δίας δεν το έσκαγε από τα δεσμά του, γιατί όταν ήταν πολύ μικρός τον έδεναν στον ίδιο ξύλινο πάσσαλο, αλλά τότε δεν είχε τη δύναμη να τον ξεριζώσει.

Ο Νικόλας φαντάστηκε ένα νεογέννητο ελεφαντάκι δεμένο στον συγκεκριμένο ξύλινο πάσσαλο να κάνει τεράστιες προσπάθειες να δραπετεύσει, αλλά να μην μπορεί. Οι ίδιες προσπάθειες γινόταν κάθε μέρα. Να τεντώνει τα ποδαράκια του, να τεντώνει το σκοινί, αλλά να μην έρχεται το θεμιτό αποτέλεσμα. Ξανά και ξανά, κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό ο μικρός Δίας να προσπαθεί να σπάσει τα δεσμά του. Αλλά, κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό έπεφτε στο χώμα κατάκοπος, εξαντλημένος και ανήμπορος. Ώσπου, ήρθε εκείνη η μέρα, εκείνη η ώρα, εκείνη η στιγμή στη ζωή του Δία που πίστεψε ότι δεν μπορεί να ξεριζώσει τον ξύλινο πάσσαλο και να δραπετεύσει. Επομένως, ο τεράστιος και πολύ δυνατός Δίας δεν το σκάει όχι γιατί δεν μπορεί, αλλά γιατί νομίζει ότι δεν μπορεί ο δυστυχής!

Μικρέ μου φίλε, υπάρχουν αρκετές φορές που δεν καταφέραμε κάτι παρόμοιο. Ζούμε με τις αναμνήσεις αυτής της αποτυχίας στην μνήμη μας και κάθε φορά που μας εμφανίζεται να αντιμετωπίζουμε το ίδιο πράγμα, η άρνησή μας είναι μεγαλύτερη. Το χειρότερο όμως είναι ότι ποτέ δεν αμφισβητούμε σοβαρά αυτήν την κακή ανάμνηση. Κι έτσι παύουμε να προσπαθούμε! Κι έτσι δεν ξαναδοκιμάζουμε τις δυνάμεις μας. Κι έτσι μένουμε καθηλωμένοι στην αδράνεια, την αποδοχή και την παραίτηση!

Μικρέ μου φίλε, κάθε φορά που σου παρουσιάζεται η ευκαιρία να ξαναδοκιμάσεις για κάτι το οποίο έχεις αποτύχει στο παρελθόν να μην το φοβάσαι, αλλά να προσπαθήσεις πάλι με όλη σου την ψυχή. Με όλη σου την ψυχή… Μόνο έτσι θα μάθεις να ξεπερνάς εμπόδια και δυσκολίες. Μόνο έτσι θα μπορείς να ξεπεράσεις και να υποτάξεις την νοοτροπία του «δεν μπορώ και ποτέ δε θα μπορέσω». Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να ελευθερωθούμε…

Θα τα ξαναπούμε με τη νέα σχολική χρονιά. Πώς περνάει ο καιρός; Αδηφάγος ο χρόνος! Σου εύχομαι μέσα από την καρδιά μου ένα καλό και όμορφο καλοκαίρι.

Λεξιλόγιο: τσίρκο, θηριοδαμαστές, δεσμά, αδράνεια, αποδοχή, δραπετεύω, ελευθερία, νοοτροπία, αδηφάγος.

Υ.Γ₁: Σου εύχομαι να ξεριζώσεις όλους τους πασσάλους που θα προσπαθήσουν να μπουν στη ζωή σου.

Υ.Γ₂: Δεν υπάρχει δεν μπορώ, αλλά δε θέλω! 

*ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ