Σπάζοντας αδιέξοδα…

Γράφει ο Απόστολος Μεμτσούδης

apostolosmemtsoudis@gmail.com

Δάσκαλος

«Δεν καταλαβαίνω τι μου συμβαίνει. Η απόδοσή μου έχει πέσει κατακόρυφα! Μου έχουν σπάσει τα νεύρα. Ειλικρινά, είμαι στα πρόθυρα νευρικού κλονισμού…»

«Τι σου συμβαίνει;»

«Τι μου συμβαίνει; Οι βαθμοί μου στο σχολείο έχουν πέσει κατακόρυφα.»

«Μήπως δεν κάνεις κάτι σωστά;»

«Τι δεν κάνω σωστά; Διαβάζω περισσότερες ώρες από την αρχή της χρονιάς. Επιμένω και ξαναμελετώ οτιδήποτε δεν καταλαβαίνω. Αλλά… το αποτέλεσμα είναι χειρότερο από τις προηγούμενες φορές!»

…

Κάποτε ήταν ένας ξυλοκόπος, ο οποίος πήγε να δουλέψει σ’ ένα ξυλουργείο. Η δουλειά του ήταν να κόβει δέντρα. Μίλησε με τον υπεύθυνο, συμφώνησαν στο ωράριο και στο μισθό και κατενθουσιασμένος πήγε στο μέρος που του υπέδειξε ο υπεύθυνος να πιάσει δουλειά.

Την πρώτη μέρα έκοψε δεκαεφτά δέντρα. Μόλις τελείωσε η βάρδιά του, ανάφερε στον υπεύθυνο ότι έκοψε δεκαεφτά δέντρα. Ο υπεύθυνος γουρλώνοντας τα μάτια από ευχαρίστηση τον συγχάρηκε και του είπε να συνεχίσει με τον ίδιο ζήλο την εργασία του.

Την επόμενη μέρα ο ξυλοκόπος πήγε με περισσότερη διάθεση και χαρά στην δουλειά του, αλλά κατάφερε να κόψει δέκα δέντρα. Στεναχωρήθηκε, αλλά δεν το έβαλε κάτω. Θα μου λείπει ύπνος σκέφτηκε. Πήγε σπίτι του, έφαγε κι έπεσε κατευθείαν για ύπνο.

Την τρίτη μέρα ο ξυλοκόπος, αν και έβαλε όλες του τις δυνάμεις, μπόρεσε να κόψει πέντε δέντρα. Μα πώς είναι δυνατόν, σκέφτηκε, μάλλον είμαι κουρασμένος. Μόλις πήγε σπίτι έφαγε πάρα πολύ καλά και ξάπλωσε για ύπνο πριν τη δύση του ήλιου.

Την τέταρτη μέρα ο ξυλοκόπος, παρόλες τις υπεράνθρωπες προσπάθειές του, έκοψε μόνο δύο δέντρα. Απογοητευμένος πήγε σπίτι χωρίς όρεξη. Την πέμπτη μέρα ο ξυλοκόπος, μόλις και με τα βίας, έκοψε ένα δέντρο. Ο ξυλοκόπος φοβόταν τι θα του έλεγε ο υπεύθυνος μόλις διαπίστωνε αυτή του την πτώση στην απόδοσή του.

Ο ξυλοκόπος εξήγησε στον υπεύθυνο τι του συνέβη την περασμένη εβδομάδα. Ο υπεύθυνος του ξυλουργείου σήκωσε το κεφάλι του και ρώτησε τον ξυλοκόπο πότε ήταν η τελευταία φορά που ακόνισε το τσεκούρι του. Έκπληκτος ο ξυλουργός του απάντησε ότι δεν πρόλαβε ν’ ακονίσει το τσεκούρι του γιατί ήταν πολύ απασχολημένος προσπαθώντας να κόψει δέντρα…

Ο καθένας μας έχει βρεθεί στη δύσκολη θέση της αναποτελεσματικότητας. Τι θα κάνεις; Θα τα παρατήσεις; Θα ρίξεις το φταίξιμο στον εαυτό σου ή σε άλλους; Θα κλειστείς στον εαυτό σου και θα μελαγχολήσεις; Θα θεωρήσεις τον εαυτό σου άχρηστο; Θα…

Τίποτα απ’ όλα τα παραπάνω δεν θα κάνεις. Όταν φτάσεις σε ένα τέτοιο σημείο υπάρχουν άλλοι τρόποι για να ξεφύγεις από αυτό το αδιέξοδο. Η αλλαγή ασχολίας, η απόκτηση ενός χόμπι, ένας περίπατος, μία έξοδο με τους φίλους σου, ένα παιχνίδι που σ’ ευχαριστεί, η ξεκούραση…είναι μερικές στρατηγικές για ν’ ακονίσεις τα εργαλεία σου (τα οποία δεν τα έχασες ποτέ, απλά τα παραμέλησες!).

Σου εύχομαι καλή ξεκούραση και να έχεις ένα υπέροχο καλοκαίρι…

Καλή αντάμωση

ΥΓ₁: Η σημερινή ιστορία είναι μία διασκευή της ιστορίας «Ο πεισματάρης ξυλοκόπος», Χόρχε Μπουκάι, 2011

ΥΓ₂: Να γεμίσεις τις μπαταρίες σου για να μπορούμε να κάνουμε μεγαλύτερα φιλοσοφικά ταξίδια…

Εγώ ή εμείς; Η απόφαση κρύβεται μέσα σου…

Γράφει ο Απόστολος Μεμτσούδης

Εκπαιδευτικός

apostolosmemtsoudis@gmail.com

Ένα μεσημέρι ήρθε στο σπίτι εξαγριωμένος και κατακόκκινος ο Παύλος φωνάζοντας: «Δεν το πιστεύω ότι βγήκε πρόεδρος ο Νίκος!». Η μητέρα του εκείνη την ώρα έστρωνε το τραπέζι και ο πατέρας του έβγαζε το φαγητό από το φούρνο, ενώ η μικρή του η αδερφή έπαιζε αδιάφορα με κάτι πλαστελίνες. Ο Παύλος απόρησε που δεν του έδωσαν σημασία. «Καλά, δεν ακούσατε; Βγήκε πρόεδρος της τάξης ο Νίκος. Απίστευτο! Πώς έγινε αυτό;». Η μητέρα του τον κοίταξε και του έκλεισε το μάτι λέγοντας του χαμηλόφωνα: «Είμαι σίγουρη ότι τον ψήφισες κι εσύ». Ο Παύλος έσκυψε το κεφάλι και κάθισε στο τραπέζι. Τότε, ο πατέρας του πρότεινε στη μαμά του να του πει την ιστορία με τον διαγωνισμό των ζώων. «Θέλεις να την ακούσεις;» ρώτησε η μαμά τον Παύλο. «Θέλω», πετάχτηκε η μικρή του αδερφή που πλέον δεν ήταν και τόσο αδιάφορη. Ο Παύλος έγνεψε καταφατικά…

Μια φορά κι έναν καιρό, τα ζώα μαζεύτηκαν για έναν διαγωνισμό τραγουδιού. Η κουκουβάγια, ως η πιο σοφή, δήλωσε ότι μπορεί να διεκδικήσει την πρωτιά οποιοδήποτε ζώο, χωρίς διάκριση. Υπήρχε μονάχα ένας όρος, κανένας δε θα μπορούσε να ψηφίσει τον εαυτό του. Το έπαθλο για τον καλύτερο τραγουδιστή θα ήταν να τραγουδά στα άλλα ζώα κάθε Παρασκευή βράδυ, ενώ όλα τα ζώα έπρεπε να δίνουν το παρόν τους. Όλα τα ζώα έβαλαν υποψηφιότητα. Το καθένα από αυτά ανέβαινε στο πάλκο και τραγουδούσε για δύο λεπτά. Στο τέλος του διαγωνισμού θα ψήφιζαν τον/την καλύτερο/η τραγουδιστή/στρια. Η κουκουβάγια θαύμαζε τα ζώα που ανέβαιναν στο πάλκο και τραγουδούσαν. Πριν τελειώσει η βραδιά ανέβηκε κι ο γάιδαρος. Τότε, όλη έπιαναν τ’ αυτιά τους από τα φάλτσα γκαρίσματά του. Ο γάιδαρος, απτόητος, συνέχιζε τα γκαρίσματά του νιώθοντας ευτυχισμένος.

Όταν τελείωσαν όλοι οι συμμετέχοντες, άρχισε η ψηφοφορία. Όλα τα ζώα εξάσκησαν το δικαίωμα της ψήφου τους και ανέμεναν με αγωνία το αποτέλεσμα. Η κουκουβάγια άρχισε την καταμέτρηση και το αποτέλεσμα ήταν εντυπωσιακό. Ο γάιδαρος πήρε ενενήντα οχτώ (98) ψήφους και το αηδόνι μόνο δύο (2) ψήφους! Η κουκουβάγια ανακήρυξε νικητή τον γάιδαρο, όπως όφειλε άλλωστε, συνεχίζοντας: «Καταρχάς να δώσω συγχαρητήρια στον νικητή του διαγωνισμού. Η μία ψήφος υπέρ του αηδονιού ήταν η δική μου, η άλλη ποιανού ήταν;». Τότε, ο γάιδαρος πήρε το λόγο: «Δική μου ήταν. Το αηδόνι ήταν πράγματι εντυπωσιακό. Έκλεισα τα μάτια μου και με ταξίδεψε η φωνή του. Έτσι, αποφάσισα να δώσω την ψήφο μου στον καλύτερο».

Τότε η κουκουβάγια τίναξε τα φτερά της χειροκροτώντας τον γάιδαρο. «Λοιπόν, θα σας πω τι έγινε. Βεβαίως σας αξίζει που κάθε Παρασκευή θ’ ακούτε τον κυρ-Μένιο να σας ξεκουφαίνει, διότι εσείς το αποφασίσατε. Ακούγοντας τον κυρ-Μένιο, σκεφτήκατε όλοι να ψηφίσετε αυτόν γιατί ήταν ο χειρότερος κι έτσι δε θα δίνατε την ευκαιρία σε κάποιον που θεωρούσατε καλύτερο από εσάς να σας κερδίσει. Το κακό, όμως, είναι ότι σκεφτήκατε όλοι με τον ίδιο τρόπο. Αντικειμενικά ψήφισαν μόνο δύο από εμάς…», είπε και πέταξε μακριά μέσα στη νύχτα.

«Καλά να πάθουν οι εγωιστές», σχεδόν φώναξε η μικρή αδερφή του Παύλου. Ο Παύλος έμεινε να κοιτάζει τη μαμά του, δίχως να φεύγει το βλέμμα του από το πρόσωπό της. Η μαμά του χάιδεψε το κεφάλι, ενώ ο μπαμπάς του ξερόβηξε. «Μήπως σου συνέβη κάτι παρόμοιο σήμερα;», είπε στο τέλος η μαμά του Παύλου…

Σας εύχομαι μικροί μου φίλοι να παίρνετε πάντα τις σωστές αποφάσεις κι για εσάς τους ίδιους, αλλά και - το πιο σημαντικό- για όλους τους άλλους.

Καλή αντάμωση…

Δικαίωμα και Ευθύνη. Ένας συνεχόμενος Κύκλος…

Γράφει ο Απόστολος Μεμτσούδης

Δάσκαλος

apostolosmemtsoudis@gmail.com

Πριν λίγο καιρό είχα πάει βόλτα στην όμορφη Λεμεσό. Καθόμουν κι έπινα το ρόφημά μου σ’ ένα τραπεζάκι και διάβαζα το βιβλίο μου. Στο διπλανό τραπέζι καθόταν μία οικογένεια, τα μέλη της οποίας συζητούσαν χαμηλόφωνα. Κάποια στιγμή, ανέβηκαν οι τόνοι της συζήτησης και ο νεαρός άρχισε – σχεδόν – να φωνάζει. Χωρίς να το θέλω άκουσα όλη την τοποθέτησή του. Τα λόγια που είπε ήταν τα πιο κάτω: «Πραγματικά σας έχω βαρεθεί. Ναι, το ξέρω. Το σπίτι είναι δικό σας, μου δίνετε φαγητό, μου αγοράζετε ρούχα, μου πληρώνετε τα ιδιαίτερα, μου δίνετε χαρτζιλίκι, μου συγυρίζετε το δωμάτιο μου…Δεν είμαι όμως ελεύθερος! Συνεχώς, μου λέτε τι να κάνω και πώς να το κάνω…»

Πολλές φορές έχεις σκεφτεί να μεγαλώσεις και να κάνεις ότι κι οι γονείς σου, έτσι δεν είναι; Η κλασική φράση του: ‘‘Δε θα μεγαλώσω; Θα σας δείξω!!!’’

Πολλές φορές διεκδικούμε αποσπασματικά δικαιώματα, αγνοώντας επιμελώς τις υποχρεώσεις και τις ευθύνες που κρύβονται πίσω από αυτά. Δικαίωμα και υποχρέωση – ευθύνη είναι οι διαφορετικές όψεις του ίδιου νομίσματος. Είναι δικαίωμά σου να δανείσεις κάτι στο φίλο σου, όμως συγχρόνως έχεις και την ευθύνη για την ίδια σου την πράξη. Πώς θα σου επιστραφεί αυτό που δάνεισες; Κι αν δεν σου επιστραφεί; Θα πληγωθείς γι’ αυτό; Δε θα σε νοιάξει; Κι από την άλλη, δικαίωμά του είναι όταν κάποιος ζητά κάτι. Και ευθύνη του ταυτόχρονα να διαχειριστεί τη θετική ή αρνητική απάντηση.

Η ελευθερία και η ανεξαρτησία είναι όντως δικαιώματα, αλλά τα δικαιώματα απορρέουν από κάποιες υποχρεώσεις - ευθύνες. Ταυτόχρονα όμως η απόκτηση του δικαιώματος γεννά νέες ευθύνες! Δυστυχώς, φίλε και φίλη μου είναι έννοιες αλληλένδετες και αλληλεξαρτώμενες.  

Κάποτε η Σύνεση ζήτησε από την Ευημερία μία κατσαρόλα για να μαγειρέψει. Πέρασαν τρεις μέρες και η Σύνεση δεν είχε επιστρέψει την κατσαρόλα. Έτσι, την τέταρτη μέρα η Ευημερία πήγε να ζητήσει την κατσαρόλα που είχε δανείσει στην Σύνεση. Μόλις άνοιξε την πόρτα η Σύνεση, αγκάλιασε την Ευημερία και γεμάτη χαρά της είπε πως η κατσαρόλα ήταν έγκυος και είχε δύσκολη γέννα. Γι’ αυτό κι η καθυστέρηση. Τελικά, της έδωσε εκτός από την κατσαρόλα ένα μπρίκι και ένα τηγανάκι. Δεν είναι δικά μου αυτά, αποκρίθηκε η Ευημερία. Αφού η κατσαρόλα είναι δική σου, δικά σου είναι και αυτά που γέννησε, του αποκρίθηκε η Σύνεση με φυσικό τρόπο. Χωρίς δεύτερη σκέψη η Ευημερία, αν και έκπληκτη, πήρε τα πράγματα κι έφυγε. Αλήθεια, εσύ τι θα έκανες και γιατί;

Την επόμενη μέρα ξαναπήγε η Σύνεση και ζήτησε από την Ευημερία ένα σφυρί και μία πρόκα. Χωρίς να φέρει καμία αντίρρηση η Ευημερία, της τα έδωσε. Πέρασαν πάλι τρεις μέρες και δεν του είχε επιστρέψει το σφυρί η Σύνεση. Η Ευημερία πήγε ξανά στο σπίτι της Σύνεσης και χτύπησε την πόρτα. Μόλις άνοιξε η πόρτα, με σκυφτό βλέμμα η Σύνεση απολογήθηκε για την αργοπορία, αλλά το σφυρί και η πρόκα της είπε ότι ήταν ζευγάρι και έκαναν κι αυτά παιδιά. Γούρλωσε τα μάτια η Ευημερία. Τότε, η Σύνεση εκτός από το σφυρί της έδωσε και ένα κασελάκι με διάφορες πρόκες, βίδες και παξιμάδια. Η Ευημερία, με εμφανή ευχαρίστηση, πήρε ότι της έδωσε η Σύνεση χωρίς κανένα σχόλιο αυτή τη φορά. Αλήθεια, εσύ τι θα έκανες και γιατί;  

Την επόμενη μέρα η Σύνεση ξαναπήγε στο σπίτι της Ευημερίας. Μόλις η Ευημερία την αντίκρυσε άστραψαν τα μάτια της. Θέλεις κάτι καλή μου γειτόνισσα, της είπε. Βέβαια, της είπε η Σύνεση χαμογελαστά. Τις προάλλες που δανείστηκα το σφυρί και την πρόκα, είδα στο τραπεζάκι δίπλα στον καθρέφτη ένα χρυσό βάζο. Επειδή σήμερα έχω καλεσμένους, μου το δανείζεις να βάλω λίγα λουλούδια που έχω; Χωρίς να το σκεφτεί η Ευημερία πήγε τρέχοντας κι έφερε το βάζο. Πέρασαν τρεις μέρες και δεν είχε επιστραφεί το βάζο. Τότε, η Ευημερία πήγε στο σπίτι της Σύνεσης για να το ζητήσει πίσω (φυσικά με τα παιδιά της). Μόλις άνοιξε η πόρτα με δάκρυα στα μάτια η Σύνεση είπε στην Ευημερία ότι το βάζο πέθανε στη γέννα! Η Ευημερία εξοργισμένη της είπε ότι αυτά που λέει είναι χαζομάρες κι ότι ήθελε αμέσως το βάζο πίσω, αλλιώς θα καλούσε τον Νόμο. Τότε, η Σύνεση αγκάλιασε την Ευημερία και της είπε «Δέχτηκες με έκπληξη τη γέννα της κατσαρόλας. Δέχτηκες με χαρά το γάμο και τη γέννα της πρόκας με το σφυρί. Τώρα γιατί δεν δέχεσαι τη γέννα και το θάνατο του βάζου;» Και με αυτά τα λόγια της έκλεισε την πόρτα…

Μπορεί αυτή τη στιγμή να μην έχεις καταλάβει τη σχέση της ιστορίας με το θέμα που αναλύουμε! Είναι και αυτός ένας στόχος της κουβέντας! Πολλές φορές τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις είναι δυσδιάκριτα. Λόγω αυτού, πολλοί άνθρωποι γίνονται ενοχλητικοί, πιεστικοί, ανεύθυνοι και τόσα αλλά που μας ενοχλούν. Έχεις σκεφτεί ποτέ το πλύσιμο των δοντιών σου (μία απλή πράξη) τι δικαιώματα ή τι ευθύνες κρύβει από πίσω της; Ένα δικαίωμά σου είναι να έχεις οδοντόβουρτσα και μία ευθύνη είναι η υγιεινή των δοντιών σου. Μπορείς να σκεφτείς άλλα; Δεν το έχεις ξανακάνει. Όταν καταφέρουμε να κατανοήσουμε τα όρια του δικαιώματος και της ευθύνης, τότε είμαστε ελεύθεροι! Μήπως, ο φίλος μας στην αρχή δεν νιώθει ελεύθερος, επειδή δεν καταλαβαίνει τις ευθύνες που έχει; 

Έτσι είναι μικροί μου φίλοι, πρέπει να είμαστε έτοιμοι να τα δεχτούμε όλα κι όχι μόνο αυτά που μας βολεύουν. Δεν είμαι ανεξάρτητος και ελεύθερος μόνο όταν με συμφέρει κάτι. Η ελευθερία, η ανεξαρτησία, η ευθύνη κι η υποχρέωση πάνε χέρι – χέρι καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής μας. Με σωστή διαχείριση και αξιοποίησή τους ο άνθρωπος γίνεται καλύτερος και προοδεύει. Με λίγα λόγια φτάνει στον προορισμό του!

Καλό σου μήνα…

ΥΓ₁: Η ιστορία είναι μία διασκευή από το διήγημα γκαστρωμένη χύτρα του A.H.Halka, Nasrudin.

ΥΓ₂: Βρες στο λεξικό σου τις λέξεις με έντονα γράμματα.

ΥΓ₃: Στο πιο πάνω κείμενο, ταξινόμησε τα δικαιώματα και τις ευθύνες που προκύπτουν από την συμπεριφορά και τις πράξεις των ατόμων.

ΥΓ₄: Σε ένα από τα επόμενα τεύχη θα ήθελα να μιλήσουμε και για τις προσδοκίες.

Η αξία του βραχιολιού…

Γράφει ο Απόστολος Μεμτσούδης

Εκπαιδευτικός

Κάθε άνθρωπος έχει την ανάγκη εκτίμησης, σεβασμού και αποδοχής από τους συνανθρώπους του. Ο καθένας από εμάς έχει νιώσει την απόρριψη, τον παραγκωνισμό και την περιφρόνηση. Ισχυρά συναισθήματα κρύβονται πίσω από αυτές τις λέξεις. Είναι ανάγκη του καθένα από εμάς να απολαμβάνουμε τον σεβασμό, την εκτίμηση και την αποδοχή, διότι μέσω αυτών μπορούμε να χτίζουμε την αυτοπεποίθησή μας.

Όταν δεν σε παίζουν οι συμμαθητές σου, όταν δεν σε επιλέγουν από τους πρώτους στην ομάδα, όταν κάνεις κάποιο λάθος μέσα στην τάξη και καταλαβαίνεις ότι κάποιοι γελούν εναντίον σου, όταν σου λένε ότι συνέχεια κάνεις λάθη, όταν…

Μία φορά κι έναν καιρό ήταν ένα μικρό κοριτσάκι που ένιωθε αδύναμο, αδέξιο και ανίκανο. Περνούσε αρκετά βράδια στο κρεβάτι του κλαίγοντας απαρηγόρητο. Κάποια μέρα έπαιζε στην αυλή μόνο του και τα δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια του, ενώ τριγύρω έπαιζαν πολλά παιδιά. Εκείνη την στιγμή εμφανίστηκε μια γερόντισσα και την πλησίασε. «Τι έχεις;» την ρώτησε. Σήκωσε το κεφαλάκι του και είδε την γερόντισσα «Μου λένε όλοι ότι δεν αξίζω τίποτα, ότι είμαι αδέξια, ότι δεν κάνω τίποτα σωστά…Τι μπορώ να κάνω για να με εκτιμήσουν περισσότερο;» απάντησε και συνέχισε να κλαίει. Τότε η γερόντισσα της χάιδεψε το κεφάλι και της είπε «Δεν μπορώ να σου λύσω το πρόβλημά σου αυτήν την στιγμή γιατί έχω ένα δικό μου. Χρωστώ κάποια χρήματα και πρέπει να τα επιστρέψω σε αυτόν που μου τα δάνεισε. Θα μπορούσες σε παρακαλώ να πάρεις αυτό το βραχιόλι και να πας στην αγορά να το πουλήσεις. Αλλά να προσέξεις να μην δεχτείς λιγότερα από δύο χρυσά νομίσματα». Το κοριτσάκι πήρε το βραχιόλι και ξεκίνησε για την αγορά.

Η αγορά ήταν γεμάτη με εμπόρους. Προσπάθησε να πουλήσει το βραχιόλι. Κάθε ένας έμπορος στην αρχή το έβλεπε με αρκετό ενδιαφέρον, αλλά μόλις άκουγε την τιμή που ήθελε να το πουλήσει το κοριτσάκι, γέλαγε και την έδιωχνε. Μόνο ένας έμπορος της πρόσφερε τρία ασημένια νομίσματα, αλλά το κοριτσάκι δεν δέχτηκε. Γύρισε στην γερόντισσα και της διηγήθηκε τι είχε συμβεί. «Δεν μπορείς να γελάσεις τους ανθρώπους για την αξία του βραχιολιού» είπε στην γερόντισσα μετά το τέλος της διήγησης. «Πράγματι δεν μπορείς να γελάσεις κάποιον για την αξία του βραχιολιού. Όμως, ειδικός για να εκτιμήσει το βραχιόλι είναι ένας χρυσοχόος, έτσι δεν είναι; Σε παρακαλώ, μπορείς να πας στον χρυσοχόο να σου κάνει μία εκτίμηση;» την παρακάλεσε. Το κοριτσάκι ξεκίνησε για τον χρυσοχόο.

Όταν έφτασε στο χρυσοχοείο, ο χρυσοχόος επεξεργάστηκε το βραχιόλι και στο τέλος της είπε «Πού το βρήκες αυτό το βραχιόλι;» το κοριτσάκι δεν απάντησε. «Λοιπόν, γι’ αυτό το βραχιόλι μπορώ να σου δώσω εξήντα πέντε χρυσά νομίσματα, αλλά αν δεν βιάζεσαι μπορώ να σου εξασφαλίσω μέχρι και ενενήντα». Άστραψαν τα μάτια του κοριτσιού. «Δεν μπορώ ν’ απαντήσω τώρα, θα έρθω σε λίγο πάλι» του απάντησε σχεδόν τραυλίζοντας.

Γυρίζοντας στην γερόντισσα της διηγήθηκε τι είχε συμβεί στο χρυσοχοείο. Τότε η γερόντισσα την πήρε στα γόνατά της «Λοιπόν μικρή μου, εσύ είσαι το βραχιόλι. Είσαι ένα πολύτιμο και μοναδικό βραχιόλι και σαν τέτοιο που είσαι μόνο ένας ειδικός μπορεί να σε εκτιμήσει. Μην τρέχεις σε αγορές και σε παζάρια να ζητάς εκτίμηση, γιατί κανένας από εκεί δεν μπορεί να εκτιμήσει την πραγματική σου αξία!». Έβαλε το βραχιόλι στον δεξί της καρπό, χαμογέλασε στο κοριτσάκι και έφυγε… 

Καλή χρονιά...

Φίλος ή γνωστός;

Γράφει ο Απόστολος Μεμτσούδης

apostolosmemtsoudis@gmail.com

Καλή σας χρονιά αγαπημένοι μου φίλοι ή γνωστοί; Εν πάση περιπτώση, ο χρόνος θα δείξει! Φίλος ή γνωστός; Είναι ένα ερώτημα που ακόμα με βασανίζει και συνεχώς στριφογυρίζει μέσα στο μυαλό μου! Τελικά, τι είναι φίλος και ποια η διαφορά του από έναν γνωστό; Όπως κάθε φορά, έτσι και τώρα, θα σας πω μία ιστορία. Έτοιμοι;

Μια φορά, πριν αρκετό καιρό, ο Νικόλας είχε ανάγκη από χρήματα. Σκέφτηκε, το ζύγισε το θέμα και αποφάσισε να πάει στον εργοδότη του να του ζητήσει τη βοήθειά του. Τόσα χρόνια δούλευε κοντά του και δεν πίστευε ότι θα του αρνιόταν τη βοήθειά του. Ο εργοδότης του, γνωστός ή φίλος, προκειμένου να ικανοποιήσει το αίτημά του, του έθεσε την εξής πρόκληση: Αν καταφέρει να περάσει μια ολόκληρη νύχτα στην κορυφή ενός βουνού, θα του έδινε το χρηματικό ποσό που του ζήτησε, όμως αν αποτύγχανε, θα έπρεπε για όλο το υπόλοιπο διάστημα να εργαζόταν δωρεάν!

Όταν έφυγε ο Νικόλας από το γραφείο του εργοδότη του, βγήκε έξω στο δρόμο. Ο κρύος αέρας που φυσούσε του πάγωνε ακόμα και το μεδούλι των οστών του! Το χιονόνερο που έπεφτε τον έκοβε σαν λεπίδα! Η σκέψη ότι θα περνούσε μια νύχτα στην κορυφή του βουνού με τέτοιες καιρικές συνθήκες, τον γέμιζε με τρόμο. Μονολογούσε ότι ήταν τρέλα που δέχτηκε αυτήν την πρόκληση. Αλλά είχε τεράστια ανάγκη τα χρήματα. Αποφάσισε να ζητήσει τη γνώμη του καλύτερού του φίλου.

Μόλις ενημέρωσε το φίλο του, αυτός αφού σκέφτηκε για λίγο του αποκρίθηκε: «Μην ανησυχείς, εγώ θα σε βοηθήσω. Αύριο το βράδυ όταν θα βρίσκεσαι στην κορυφή του βουνού, κοίταξε ευθεία μπροστά. Θα είμαι στην κορυφή του απέναντι βουνού. Θα έχω ανάψει μια φωτιά και θα την διατηρήσω αναμμένη όλη τη νύχτα. Θα κοιτάς τη φωτιά, θα σκέφτεσαι τη φιλία μας, και αυτό θα σε κρατήσει ζεστό. Έτσι θα καταφέρεις να περάσεις όλη τη νύχτα. Στο τέλος,  θα σου ζητήσω κάτι σε αντάλλαγμα. "

Εκείνο το βράδυ, ο Νικόλας ανέβηκε στην κορυφή του βουνού. Κοίταξε στην απέναντι κορυφή και είδε μία τεράστια φωτιά. Μια σκιά χόρευε και τραγουδούσε. η φωνή του φίλου του έφτανε στ’ αυτιά του δύσκολα λόγω του δυνατού αέρα. Ο Νικόλας τραγουδούσε και χόρευε όλη την νύχτα! Έτσι, ξημέρωσε και πήγε στον εργοδότη του. Ήταν κατακόκκινος και παγωμένος, αλλά γεμάτος χαρά και ευφορία. Ο εργοδότης του παραξενεύτηκε, αλλά είχε χάσει. Έτσι, ο Νικόλας πήρε τα χρήματα και χαρούμενος έτρεξε στο φίλο του.

Μόλις μπήκε στο σπίτι του, τον αγκάλιασε και τον ευχαρίστησε. Ακολούθως, τον ρώτησε τι ποσό ήθελε για αντάλλαγμα. Ο φίλος του τού πρότεινε να καθίσει δίπλα στο τζάκι. Έφτιαξε ζεστό καφέ και κάθισε κι αυτός δίπλα του. Τον κοίταξε ίσα μέσα στα μάτια και με ψιθυριστή φωνή του είπε: «Ναι, θέλω αντάλλαγμα, αλλά δεν είναι χρήματα. Θέλω μόνο να υποσχεθείς ότι αν ποτέ φυσήξει κρύος αέρας στη ζωή μου, θα ανάψεις τη φωτιά της φιλίας μας για να με βοηθήσεις!...»

Οι φίλοι είναι τ’ αδέρφια που επιλέγουμε!

Καλή και δημιουργική χρονιά…

Δημιουργιομαγειρέματα:

Βρες στο λεξικό σου την σημασία των λέξεων με έντονα γράμματα.

Βρες μέσα στο κείμενο εκφράσεις που σου έκαναν εντύπωση. Προσπάθησε να φτιάξεις δικές σου προτάσεις χρησιμοποιώντας τις συγκεκριμένες εκφράσεις.

Φτιάξε την εικόνα των δύο φίλων στ’ αντικρινά βουνά.

ΥΓ₁: Διασκευή ιστορίας από το βιβλίο  “ALEPH” (Π. Κοέλιο)