Η αξία του βραχιολιού…

Γράφει ο Απόστολος Μεμτσούδης

Εκπαιδευτικός

Κάθε άνθρωπος έχει την ανάγκη εκτίμησης, σεβασμού και αποδοχής από τους συνανθρώπους του. Ο καθένας από εμάς έχει νιώσει την απόρριψη, τον παραγκωνισμό και την περιφρόνηση. Ισχυρά συναισθήματα κρύβονται πίσω από αυτές τις λέξεις. Είναι ανάγκη του καθένα από εμάς να απολαμβάνουμε τον σεβασμό, την εκτίμηση και την αποδοχή, διότι μέσω αυτών μπορούμε να χτίζουμε την αυτοπεποίθησή μας.

Όταν δεν σε παίζουν οι συμμαθητές σου, όταν δεν σε επιλέγουν από τους πρώτους στην ομάδα, όταν κάνεις κάποιο λάθος μέσα στην τάξη και καταλαβαίνεις ότι κάποιοι γελούν εναντίον σου, όταν σου λένε ότι συνέχεια κάνεις λάθη, όταν…

Μία φορά κι έναν καιρό ήταν ένα μικρό κοριτσάκι που ένιωθε αδύναμο, αδέξιο και ανίκανο. Περνούσε αρκετά βράδια στο κρεβάτι του κλαίγοντας απαρηγόρητο. Κάποια μέρα έπαιζε στην αυλή μόνο του και τα δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια του, ενώ τριγύρω έπαιζαν πολλά παιδιά. Εκείνη την στιγμή εμφανίστηκε μια γερόντισσα και την πλησίασε. «Τι έχεις;» την ρώτησε. Σήκωσε το κεφαλάκι του και είδε την γερόντισσα «Μου λένε όλοι ότι δεν αξίζω τίποτα, ότι είμαι αδέξια, ότι δεν κάνω τίποτα σωστά…Τι μπορώ να κάνω για να με εκτιμήσουν περισσότερο;» απάντησε και συνέχισε να κλαίει. Τότε η γερόντισσα της χάιδεψε το κεφάλι και της είπε «Δεν μπορώ να σου λύσω το πρόβλημά σου αυτήν την στιγμή γιατί έχω ένα δικό μου. Χρωστώ κάποια χρήματα και πρέπει να τα επιστρέψω σε αυτόν που μου τα δάνεισε. Θα μπορούσες σε παρακαλώ να πάρεις αυτό το βραχιόλι και να πας στην αγορά να το πουλήσεις. Αλλά να προσέξεις να μην δεχτείς λιγότερα από δύο χρυσά νομίσματα». Το κοριτσάκι πήρε το βραχιόλι και ξεκίνησε για την αγορά.

Η αγορά ήταν γεμάτη με εμπόρους. Προσπάθησε να πουλήσει το βραχιόλι. Κάθε ένας έμπορος στην αρχή το έβλεπε με αρκετό ενδιαφέρον, αλλά μόλις άκουγε την τιμή που ήθελε να το πουλήσει το κοριτσάκι, γέλαγε και την έδιωχνε. Μόνο ένας έμπορος της πρόσφερε τρία ασημένια νομίσματα, αλλά το κοριτσάκι δεν δέχτηκε. Γύρισε στην γερόντισσα και της διηγήθηκε τι είχε συμβεί. «Δεν μπορείς να γελάσεις τους ανθρώπους για την αξία του βραχιολιού» είπε στην γερόντισσα μετά το τέλος της διήγησης. «Πράγματι δεν μπορείς να γελάσεις κάποιον για την αξία του βραχιολιού. Όμως, ειδικός για να εκτιμήσει το βραχιόλι είναι ένας χρυσοχόος, έτσι δεν είναι; Σε παρακαλώ, μπορείς να πας στον χρυσοχόο να σου κάνει μία εκτίμηση;» την παρακάλεσε. Το κοριτσάκι ξεκίνησε για τον χρυσοχόο.

Όταν έφτασε στο χρυσοχοείο, ο χρυσοχόος επεξεργάστηκε το βραχιόλι και στο τέλος της είπε «Πού το βρήκες αυτό το βραχιόλι;» το κοριτσάκι δεν απάντησε. «Λοιπόν, γι’ αυτό το βραχιόλι μπορώ να σου δώσω εξήντα πέντε χρυσά νομίσματα, αλλά αν δεν βιάζεσαι μπορώ να σου εξασφαλίσω μέχρι και ενενήντα». Άστραψαν τα μάτια του κοριτσιού. «Δεν μπορώ ν’ απαντήσω τώρα, θα έρθω σε λίγο πάλι» του απάντησε σχεδόν τραυλίζοντας.

Γυρίζοντας στην γερόντισσα της διηγήθηκε τι είχε συμβεί στο χρυσοχοείο. Τότε η γερόντισσα την πήρε στα γόνατά της «Λοιπόν μικρή μου, εσύ είσαι το βραχιόλι. Είσαι ένα πολύτιμο και μοναδικό βραχιόλι και σαν τέτοιο που είσαι μόνο ένας ειδικός μπορεί να σε εκτιμήσει. Μην τρέχεις σε αγορές και σε παζάρια να ζητάς εκτίμηση, γιατί κανένας από εκεί δεν μπορεί να εκτιμήσει την πραγματική σου αξία!». Έβαλε το βραχιόλι στον δεξί της καρπό, χαμογέλασε στο κοριτσάκι και έφυγε… 

Καλή χρονιά...