*ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΜΕΜΤΣΟΥΔΗ
Δεν με καταλαβαίνουν οι γονείς μου! Τσακώνομαι συχνά μαζί τους τελευταία.
Μου σπάνε τα νεύρα, το καταλαβαίνεις; Δεν μπορώ να συνεννοηθώ μαζί τους. Έχουν
σαλτάρει, όλα πάνω μου τα βλέπουν λάθος! Ό,τι κάνω είναι άχρηστο, ανόητο,
μηδέν! Δεν τους αντέχω άλλο. Είναι αλλού γι’ αλλού!
Αλήθεια, πόσες φορές έχουν περάσει παρόμοιες σκέψεις από το μυαλό σου;
Πόσες φορές ένιωσες ότι πνίγεσαι από δίκιο που δεν αναγνωρίζεται από κανέναν;
Πόσες φορές είπες ότι μέχρι εδώ ήταν δεν ξαναμιλάς; Πόσες φορές κλείστηκες στο
δωμάτιό σου, γιατί δεν μπορούσες να βλέπεις τους γονείς σου; Πόσες φορές…
Μία φορά κι έναν καιρό, ήταν μία πάπια και γέννησε πέντε αυγά. Ενώ τα
κλωσούσε, της επιτέθηκε μία αλεπού και την έφαγε. Όμως, για κάποιον περίεργο
τρόπο, δεν έφαγε τα αυγά της. Περνούσε μία κότα και από ένστικτο κάθισε και
κλώσησε τα αυγά. Τα παπάκια, που βγήκαν από τα αυγά, νόμισαν ότι η κότα ήταν η
μαμά τους. Η κότα περήφανη τα πήρε στο αγρόκτημα.
Κάθε πρωί, με το λάλημα του πετεινού, ξεκινούσε και η ημέρα τους. Όπου
πήγαινε η κότα από πίσω κι αυτά. Η κότα έσκαβε το χώμα για να βρει τροφή. Τα
παπάκια, όσο και να προσπαθούσαν, δεν μπορούσαν να το κάνουν. Η κότα τα
κοιτούσε κάπως καχύποπτα, αλλά στο τέλος τους έδινε σκουλήκια για να φάνε.
Κάποια μέρα, η κότα αποφάσισε να πάνε μία βόλτα στη λίμνη του αγροκτήματος.
Τα παπάκια, υπάκουα όπως πάντα, ακολούθησαν την μαμά τους σε σειρά. Μόλις
έφτασαν στην λίμνη, τα παπάκια έτρεξαν και βούτηξαν μέσα. Κολυμπούσαν και
βουτούσαν άνετα και πολύ φυσικά στα νερά της λίμνης. Η κότα φοβόταν ότι θα
πνιγούν και την είχε πιάσει πανικός. Έκλαιγε και χτυπιόταν, ενώ τα παπάκια ήταν
χαρούμε και ευτυχισμένα μέσα στο νερό.
Ακούγοντας τις φωνές της κότας, ήρθε ο κόκορας και βλέποντας το θέαμα είπε:
«Τι να πω; Δεν πρέπει να έχεις εμπιστοσύνη στους νέους. Είναι άμυαλοι,
εγωιστές, ανεύθυνοι και αχάριστοι!»
Ένα παπάκι, που άκουσε τον κόκορα, βγήκε στην όχθη και του απάντησε: «Μη
ρίχνεις το φταίξιμο σε μας, για την δικιά σου την αδυναμία, που δεν μπορείς να
κάνεις ότι μπορώ εγώ!»…
Αλήθεια, ποιος έκανε λάθος; Η κότα, που έβγαλε τα παπάκια έξω από το
αγρόκτημα; Ο κόκορας, που έβγαλε τόσο εύκολα ένα συμπέρασμα; Τα παπάκια, που
έπεσαν στη λίμνη παρακούγοντας την κότα; Το παπάκι, που αντιμίλησε στον κόκορα;
Απάντησε αυτές τις ερωτήσεις σε ένα χαρτί και μετά διάβασε παρακάτω…
Δεν έκανε λάθος η κότα, που έδωσε μία νέα προοπτική στα παπάκια. Μην
κατακρίνεις τον κόκορα για τα λόγια του, θυμήσου όταν τα παπάκια δεν μπορούσαν
να φάνε. Μη θεωρείς τα παπάκια υπεροπτικά και προκλητικά. Κανένα από τα πρόσωπα
της ιστορίας δεν σφάλει. Απλώς, βλέπουν την πραγματικότητα από διαφορετική
οπτική γωνία.
Το μόνο λάθος, σχεδόν πάντα, είναι, πιστεύω, ότι η θέση που βρίσκομαι είναι
η καλύτερη για να διακρίνω την αλήθεια! Όταν καταφέρουμε να απεγκλωβιστούμε από
αυτήν την άποψη, τότε θα μπορέσουμε να φτιάξουμε κοινές αλήθειες. Μοιράσου την
ιστορία αυτή με τους γονείς σου, με τον παππού ή τη γιαγιά σου, όταν νιώσεις
ότι δεν σε καταλαβαίνουν. Ίσως, να βρείτε το λόγο! Σε χαιρετώ, μικρέ μου φίλε.
Θα τα πούμε την επόμενη φορά με μία καινούργια ιστορία.
Λεξιλόγιο: αναγνώριση, ένστικτο, καχυποψία, φόβος, πανικός, αχαριστία, ευθύνη,
αδυναμία, δυνατότητα.
Εργασία: Εφόσον θέλεις μπορείς να εικονογραφήσεις την ιστορία και να βάλεις
το δικό σου συμπέρασμα στο τέλος.
Υ.Γ1: Η κότα και τα παπάκια του R. Trossero, La sabiduria del caminante (η σοφία του περιπατητή), εκδ. Bonum.
*ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ
apostolosmemtsoudis@gmail.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου