Σώπα μη μιλάς...

Σώπα μη μιλάς, είναι ντροπή, κοψ’ τη φωνή σου, σώπασε!

Κι επιτέλους αν ο λόγος είναι άργυρος, η σιωπή είναι χρυσός.

Τα πρώτα λόγια, οι πρώτες λέξεις που άκουσα από παιδί…

έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα…μου’ λεγαν, ΣΩΠΑ!

Στο σχολείο μου’ κρυψαν την αλήθεια τη μισή,

και μου’ λεγαν…εσένα τι σε νοιάζει, ΣΩΠΑ!

Με φιλούσε το πρώτο αγόρι που ερωτεύτηκα,

και μου’ λεγε, κοίτα μην πεις τίποτα και…ΣΩΠΑ!

Κοψ’ τη φωνή σου, μη μιλάς, σώπαινε και αυτό βάσταξε μέχρι τα είκοσί μου χρόνια.

Ο λόγος του μεγάλου η σιωπή του μικρού.

Έβλεπα αίματα στα πεζοδρόμια, τι σε νοιάζει μου’ λεγαν,

θα βρεις το μπελά σου, τσιμουδιά…ΣΩΠΑ!

Αργότερα φώναζαν οι προϊστάμενοι, μη χώνεις τη μύτη σου παντού,

κάνε πώς δεν καταλαβαίνεις και…ΣΩΠΑ!

Παντρεύτηκα και έκανα παιδιά και τα έμαθα να σωπαίνουν.

Ο άντρας μου ήταν τίμιος και εργατικός και ήξερε να σωπαίνει,

είχε μάνα συνετή που του’ λεγε, ΣΩΠΑ! 

Στα χρόνια τα δίσεκτα οι γείτονες με συμβούλευαν,

μην ανακατεύεσαι, πες πώς δεν είδες τίποτα και…ΣΩΠΑ!

Μπορεί να μην είχαμε με δαύτους γνωριμία ζηλευτή, μας ένωνε όμως το ΣΩΠΑ!

ΣΩΠΑ ο ένας,

ΣΩΠΑ ο άλλος,

ΣΩΠΑ οι επάνω,

ΣΩΠΑ οι κάτω,

ΣΩΠΑ όλη η πολυκατοικία,

ΣΩΠΑ όλο το τετράγωνο,

ΣΩΠΑ οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι…

Κατάπια με τη γλώσσα μας, στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε,

φτιάξαμε το σύλλογο του σώπα και μαζευτήκαμε πολλοί!

Μια πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη αλλά μουγκή…

Πετύχαμε πολλά και φτάσαμε ψηλά, μας δώσαν και παράσημα…

κι όλα πολύ εύκολα, μόνο με το σώπα!

Μεγάλη τέχνη αυτή του σώπα, μάθε το…

στα παιδιά σου,

στη γυναίκα σου,

και στην πεθερά σου…

κι αν νιώθεις την ανάγκη να μιλήσεις,

ξερίζωσε τη γλώσσα σου και καν’την να σωπάσει…

κοψ’ την σύρριζα, πέταχ’ τη στα σκυλιά,

το μόνο άχρηστο όργανο,

από τη στιγμή που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.

Δε θα έχεις έτσι εφιάλτες, τύψεις και αμφιβολίες,

δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου και θα γλιτώσεις από το βραχνά…

να μιλάς…χωρίς να μιλάς,

να λες έχετε δίκιο είμαι με σας…

αχ πόσο θα’ θελα να μιλήσω ο κερατάς…και δε θα μιλάς!

Θα γίνεις φαφλατάς, θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς.

Κόψε τη γλώσσα σου, κοψ’τη αμέσως!

Δεν έχεις περιθώρια, γίνε μουγγός…

αφού δε θα μιλήσεις…

καλύτερα να το τολμήσεις!

Κόψε τη γλώσσα σου, για να’σαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια και στα όνειρά μου!

Ανάμεσα σε λυγμούς και παροξυσμούς,

κρατώ τη γλώσσα μου…

γιατί νομίζω πως θα’ ρθει η στιγμή που δε θ’ αντέξω,

και θα ξεσπάσω,

και δε θα φοβηθώ,

και θα ελπίζω…

και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο…

με ένα ψίθυρο…

με ένα τραύλισμα…

με μια κραυγή που θα μου λέει…

ΜΙΛΑ!    

του Αζίζ Νεσίν