Κλακαδόροι ή φορείς ανάπτυξης και προόδου;

*Του Απόστολου Μεμτσούδη

Τα τελευταία χρόνια γίνεται μία οργανωμένη προσπάθεια για αποδιάρθρωση του κράτους προνοίας, δηλαδή την αποδυνάμωση των κρατικών παρεμβάσεων, αλλά και της αγοράς εργασίας. Αυτό συντελείται τεχνιοτρόπως μέσα από εύηχες και εύπεπτες λέξεις, έννοιες και ορολογίες. Αναδόμηση, αναδιάρθρωση, εξορθολογισμός, ανοικοδόμηση, νοικοκύρεμα των δημοσίων δαπανών, διασφάλιση του δημοσίου χρήματος, αξιοκρατία, ανάπτυξη, μεταρρύθμιση και τόσα άλλα…

...«για να διατηρήσουν οι κυρίαρχες ομάδες την ηγεσία τους πρέπει να ενσωματώσουν κάποια περιορισμένα θραύσματα αυτής της θεματολογίας (των διαφόρων κινημάτων) στις δικές τους θέσεις» (Apple, 2010)

Πώς επιτυγχάνονται όλα αυτά;

Η πρακτική του διαίρει και βασίλευε! Κατακερματισμός του κλάδου μας σε εκπαιδευτικούς διαφόρων ταχυτήτων, προνοιών και ρυθμών. Μόνιμοι πριν και μετά το 2011. Συμβασιούχοι με διαφορά σε έτη υπηρεσίας. Αντικαταστάτες. Αυτοεργοδοτούμενοι… Κλάδος με υποκλάδους που έχουν συγκρουόμενα συμφέροντα…

Αποδυνάμωση της κυρίαρχης σκέψης και αντικατάστασή της από μία αλλοτριωμένη σκέψη με «νέες» νεοφιλελεύθερες αξίες. Έχουμε μία επίθεση στη σκέψη της κοινής γνώμης. Με την αλλαγή της σκέψης συντελούνται και αλλαγές που, υπό κανονικές συνθήκες, δεν θα μπορούσαν να γίνουν. Πλήρης έλεγχος των ΜΜΕ, επιβολή της νοοτροπίας της ενοχής, της ανοχής και του σώπα (αφού έχουμε δουλειά σώπα – κοίτα τον κοινωνικό ιστό γύρω σου και σώπα – κοίτα το δικό σου σπίτι και σώπα…). Κρατήστε το κοινό απασχολημένο, χωρίς χρόνο για να σκέφτεται!

Στην σημερινή εποχή κάποιες ιδέες μπορούν να νικήσουν κάποιες άλλες. Το θέμα δεν είναι αυτό, αλλά στην πάλη ιδεών ουσιαστικά κρύβεται και η πάλη της δράσης! Κάθε ιδέα ή θεωρία κρύβει από πίσω της και μία συγκεκριμένη εκδήλωση δράσης. Άρα, έπρεπε να εφευρεθούν ή να δημιουργηθούν και οι κατάλληλες συνθήκες. Και εγένετο η οικονομική κρίση, μία πλαστή οικονομική κρίση που αποχαυνώνει και περιορίζει στο ελάχιστο την οποιαδήποτε αντίδραση. Ο συνδυασμός της αλλαγής του τρόπου σκέψης με την οικονομική κρίση αποτελούν ένα τέλειο εγκληματικό μείγμα για εκμετάλλευση των συλλογικών τραυμάτων προκειμένου να επιβληθούν ριζικές κοινωνικές και οικονομικές μεταβολές!

Η ένταση, η ποσότητα και η περιοδικότητα των χτυπημάτων. Όσο μεγαλύτερα και ισχυρότερα είναι τα χτυπήματα σε έναν αγωνιζόμενο (κατακερματισμός κοινωνικών ομάδων), τόσο πιο πολύ μειώνονται οι αντιδράσεις του! Σε έναν λοιπόν! Έτσι, έγινε μία μετάλλαξη της επίθεσης, όχι σε κοινωνίες, όχι σε ομάδες αλλά σε άτομα.

Αντικαταστάτες (ο νέος τρόπος εργοδότησής τους προσομοιάζει με αυτόν της αγοράς εργασίας) – Νέο Σύστημα Διορισμών – Επαγγελματική μάθηση και πιλοτική της εφαρμογή – το κρατικό μισθολόγιο και οι προσαυξήσεις που εν ευθέτω χρόνο θα υπολογίζεται με έναν μαθηματικό τύπο – η κατακρεούργηση της ΑΤΑ – η συνεχής αγορά υπηρεσιών – η Ανάπτυξη Ανθρώπινου Δυναμικού – η προφασισμένος και ποδηγετημένος  κοινωνικός διάλογος και η δήθεν κοινωνική ευαισθησία – η εργοδότηση των άνεργων συναδέλφων με μισθούς πείνας καλυπτόμενα όλα με την ανοχή και συνενοχή ενίοτε  του σώπα – ο συνεχής, εντεινόμενος και βάναυσος πόλεμος κατά των συνδικαλιστικών Οργανώσεων…τόσες σφαλιάρες απανωτές και συνεχόμενες που ότι έχει κερδίσει ο κλάδος εδώ και 60 χρόνια, αρχίζουν να ροκανίζονται σε χρόνο dt! Αλλά το ανάφερα και πιο πάνω, στη σημερινή εποχή κάποιες ιδέες (δράσης) μπορούν να νικήσουν κάποιες άλλες (με κοινωνικό πρόσωπο).

Ο κλάδος μας στενάζει και δεν είναι θέμα μαζοχισμού του, αλλά μίας οργανωμένης και πολύπλευρης επίθεσης της επίσημης πλευράς επάνω του. Η μετάλλαξη των συνειδήσεων, ο αποπροσανατολισμός τους, η πολιτισμική αρνητική επανάσταση ιδεών, η καταπάτηση της δημοκρατίας, η καταπάτηση των θεσμών, το πολιτισμικό έλλειμα των αξιών είναι μερικοί από τους λόγους που οδηγούν σε αυτό το σημείο. Η επίσημη πλευρά δεν αποζητά αποκατάσταση της υγείας του ασθενούς, αλλά τη σύγκριση αυτής της κατάστασης με άλλες χειρότερες με απώτερο σκοπό του αποφθέγματος «Δόξα τω Θεό, υπάρχουν και χειρότερα»!

Πιο συγκεκριμένα οι τομείς που προσπαθούν να διαβάλλουν ή έχουν διαβάλλει έως τώρα:

1ον: Επίθεση εναντίον της μόνιμης εργασίας. Επέκταση της μερικής απασχόλησης και των συμβάσεων. Επέκταση της εκ περιτροπής εργασίας, νοικιάζω και δανείζομαι εργαζόμενους.

2ον: Παρεμβάσεις αποδυνάμωσης του καθεστώτος προστασίας των εργαζομένων τόσο σε ομαδικό όσο και σε ατομικό επίπεδο. 

3ον: Μεγιστοποίηση των ωραρίων εργασίας με σκοπό την εκμηδένιση του νεκρού χρόνου.

4ον: Παρεμβάσεις στους τρόπους διαμόρφωσης των μισθών με απώτερο σκοπό την πλήρη εξατομίκευση του μισθού.

5ον: Παρεμβάσεις στο δημόσιο τομέα από ιδιωτικούς φορείς, επιβάλλοντας όρους ιδιωτικού δικαίου στο δημόσιο. Όταν έχουμε παρέμβαση στο δημόσιο τομέα, αυτό σημαίνει ότι έχουμε πολλαπλή παρέμβαση στον ιδιωτικό τομέα.

Πού αποσκοπούν τα πιο πάνω; Το σημαντικότερο κομμάτι είναι η δημιουργία ρήγματος ανάμεσα στον εργαζόμενο κόσμο και το σπάσιμο της εργατικής αλληλεγγύης. Ενισχύουν τη μείωση θέσεων (20%-30%), απώτερος σκοπός η μείωση των μισθών (30%-60%) αλλά και στις πολιτικές συμπίεσης των μισθών (βγάζοντας τουλάχιστον 20% των εργαζομένων ως άχρηστους ή ανεπαρκείς). Στην κατάργηση της μονιμότητας. Στην αύξηση των ωραρίων εργασίας. Στην εξίσωση του κατώτατου μισθού.

Η κάθε συνδικαλιστική οργάνωση προασπίζεται τους όρους εργασίας, διεκδικεί πιο ανθρώπινες συνθήκες εργασίας, διαχειρίζεται εργασιακές διαφορές, συνειδητοποιεί την πραγματικότητα – την αντικειμενοποιεί – και δρα για να αλλάξει μία κατάσταση που αποτελεί τροχοπέδη για τα μέλη της. Με λίγα λόγια διαπραγματεύεται καλύτερους όρους δουλειάς και ζωής και κατ’ επέκταση την ποιότητα της παρεχόμενης παιδείας και εκπαίδευσης. Αν και περιορισμένη η δράση της, δεν μπορεί να χαρακτηριστεί και λίγη, πόσο μάλλον να μηδενίζεται ο ρόλος της.

Η Οργάνωση είναι κοντά σε κάθε μέλος του, αφού αποτελείται, υπάρχει και πραγματώνεται μέσω αυτού. Η Οργάνωση πρέπει να παλεύει, διαχειρίζεται και διεκδικεί. Η Οργάνωση πρέπει σε κάθε της δημόσια τοποθέτηση να αναδεικνύει τα προβλήματα του κλάδου. Μηδενικό διδακτικό χρόνο για τους Διευθυντές των Σχολείων, για την έγκυρη και έγκαιρη στελέχωση των σχολικών μονάδων, για την ορθή και βάση των κανονισμών λειτουργία των σχολικών εφορειών, προβλήματα που προκύπτουν στη λειτουργία των Προαιρετικών Ολοήμερων Σχολείων, προβλήματα που προκύπτουν σε σχέση με τη συνεργασία των Διευθύνσεων των σχολικών μονάδων με τα αρμόδια τμήματα της επίσημης πλευράς, με τα προβλήματα που προκύπτουν με την εύρυθμη λειτουργία των σχολικών μονάδων, με την ενισχυτική διδασκαλία σε παιδιά που έχουν διαγνωστεί με υψηλό ρίσκο αλφαβητισμού, με το χρόνο των αλλόγλωσσων μαθητών που έχει μειωθεί, με τη θεσμοθέτηση των ΤΠΕ, με την παραβατικότητα, με τα σχολεία μαμούθ και τα προβλήματα που παρουσιάζονται, με τη γραφειοκρατία που πρέπει να περιοριστεί. Αυτές είναι μερικές από τις προτάξεις που πρέπει να βγαίνουν προς τα έξω από την Οργάνωσή μου κι όχι χαιρετισμοί και διάφορα άλλα. Οι κλακαδόροι βρίσκονται στην απέναντι όχθη από αυτήν των συνδικαλιστικών Οργανώσεων. Κάθε φορά που έχουμε ανακοινώσεις διθυράμβους από την Επίσημη Πλευρά, η Οργάνωση πρέπει να βγαίνει και να αναδεικνύει τα προβλήματα που ταλανίζουν και απασχολούν τον κλάδο!

Εκεί έξω, οι περισσότεροι ικετεύουν για ησυχία. Θέλουν τον κόσμο αδαή και αποστασιοποιημένο. Θέλουν τη βάση να μην αντιδρά για να γίνεται η καθωσπρεπτική  δουλειά τους. Πρέπει να πάψουμε να συζητάμε πολλά και να λύνουμε λίγα. Εσύ, εγώ, εμείς είμαστε ενεργοί μέσα στις μάζες του κλάδου, για τις μάζες του κλάδου και έχεις, έχω, έχουμε αναδειχθεί  από τις μάζες του κλάδου με αποτέλεσμα να γνωρίζεις, γνωρίζω, γνωρίζουμε καλά τις ανησυχίες, τις ανασφάλειες και τις προσδοκίες της.

Προασπίζομαι – Διεκδικώ – Διαχειρίζομαι – Συνειδητοποιώ – Ενώνω – Αλλάζω

*Πρόεδρος Επαρχιακής Λευκωσίας Α.Κί.ΔΑ, Βοηθός Γενικός Οργανωτικός ΠΟΕΔ