*ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΜΕΜΤΣΟΥΔΗ
Πραγματικά νιώθω ότι βρίσκομαι, εδώ και χρόνια, σ’ ένα μνημονιακό στίβο
μάχης ποικιλότροπων εκφάνσεων αναλόγως περιστάσεων! Γρονθοκοπούμαι από
οικονομικά, δημοσιονομικά, πατριωτικά, ηθικά, συναινετικά, εξορθολογιστικά,
αναδιορθωτικά, συνειδησιακά, εκπαιδευτικά και παιδαγωγικά μνημόνια. Αλλαγή
σκέψης, αντίληψης, συνείδησης, νοοτροπίας και αντίδρασης! Η κρίση πρέπει να
αντιμετωπιστεί σκύβοντας το κεφάλι. Η κρίση γεννά αυθεντίες και ιθύνοντες που
παραθέτουν προτάσεις και εισηγούνται λύσεις για το καλό μας! Η κρίση, γενικώς,
γεννά, θρέφει, αναπτύσσει και αναπαράγει την τρομοκρατία του φόβου. Η κρίση του
δόγματος «Σκάσε, η πατρίδα κινδυνεύει κι εγώ έχω τον τρόπο να τη σώσω. Σκάσε,
κι αφού σώσω την πατρίδα θα σώσω κι εσένα, αλλά θα σε φτιάξω έτσι ώστε να με
ακούς πάντα και να σκάζεις!».
Σημείωση 1
«Τα προβλήματα, όπως αναδεικνύονται από τις επιδόσεις των Κυπρίων μαθητών
σε διεθνείς διαγωνισμούς, είναι εξόφθαλμα και η όποια προσπάθεια αμφισβήτησης
αυτού του γεγονότος έχει άλλα κίνητρα».
Καμία πρόταση δεν είναι πολιτικά αποφορτισμένη! Όλες οι προτάσεις κρύβουν
ιδεολογία, σκοπό και στόχο. Επίκληση στη
λογική λοιπόν! Μια λογική βγαλμένη από συγκείμενο άκρατου φιλελευθερισμού
και αδιευκρίνιστων συμφερόντων. Αλήθεια,
σε τι αποσκοπούν οι συγκεκριμένες έρευνες; Ποιους θέλουν να χτυπήσουν και
γιατί; Ποια η αξία των αποτελεσμάτων τους; Ποιες πολυεθνικές εταιρείες παροχής
εκπαιδευτικών σχεδίων και σχεδιασμών κρύβονται πίσω από τις συγκεκριμένες
έρευνες; Ποιος αποφασίζει τη συμμετοχή των χωρών στις συγκεκριμένες έρευνες;
Η τυποποίηση της εκπαίδευσης θα μας οδηγήσει μαθηματικά σε μία εκπαιδευτική
τρόικα που θα δανειοδοτεί υπό όρους τη μάθηση. Σκοπός της παιδείας μας είναι να
δημιουργήσουμε έναν ενεργό πολίτη και όχι ένα φερέφωνο στυγνών αριθμών. Ως
εκπαιδευτικός έχω κατά νου πάντα το ποίημα του Κωστή Παλαμά «Στον Δάσκαλο».
Επιπλέον, θα δανειστώ δύο προτάσεις από το μεγάλο Νίκο Καζαντζάκη παραφράζοντας
τες «Η ιδανική εκπαίδευση είναι εκείνη που γίνεται γέφυρα για να περάσει
αντίπερα ο μαθητής. Κι όταν πια του διευκολύνει το πέρασμα, αφήνεται χαρούμενα
να γκρεμιστεί, ενθαρρύνοντας τον μαθητή να φτιάξει δικές του γέφυρες».
Σημείωση 2
«Η λεγάμενη μεταρρύθμιση της δημόσιας εκπαίδευσης απορρύθμισε την παιδεία,
την αποσυντόνισε, τη μετέτρεψε σε ένα κακόγουστο συνδικαλιστικό πάρτι».
Διαπιστώνω μία αγωνία κατά του συνδικαλισμού. Ο στραγγαλισμός του
συνδικαλιστικού κινήματος κάνει το έργο μας πιο εύκολο. Απλά πρέπει να
τονίσουμε ότι ο συνδικαλισμός προασπίζεται τους όρους εργασίας, διεκδικεί πιο
ανθρώπινες συνθήκες εργασίας, διαχειρίζεται εργασιακές διαφορές, συνειδητοποιεί
την αντικειμενική πραγματικότητα, δρα για να αλλάξει μία κατάσταση που αποτελεί
τροχοπέδη για τους εργαζόμενους. Με λίγα λόγια διαπραγματεύεται καλύτερους
όρους δουλειάς και ζωής. Αν και περιορισμένη η δράση των συνδικαλιστικών
κινημάτων, δεν μπορεί να χαρακτηριστεί και λίγη πόσο μάλλον να μηδενίζεται ο
ρόλος τους!
Σημείωση 3
«Δημιουργήσαμε ένα σύστημα που εκκολάπτει έναν άκρατο συνδικαλισμό ο οποίος
δεν αφήνει να ευδοκιμήσει τίποτα το καινούριο, γιατί μοναδικός του στόχος είναι
η επιβίωση και διαιώνισή του».
Ξανά επίθεση στο συνδικαλισμό! Διόλου τυχαίο και άσκοπο. Βασική αρχή των
συνδικαλιστικών κινημάτων είναι η ΑΛΛΑΓΗ, η ΠΡΟΟΔΟΣ και η ΕΥΗΜΕΡΙΑ! Ας δούμε
όμως τι πραγματικά σημαίνει συνδικαλιστικό κίνημα και ποιοι είναι οι στόχοι και
οι επιδιώξεις του:
1.
Ο
άνθρωπος να μην είναι διχοτομημένος με τον κόσμο, αλλά μέσα σε αυτόν. Αλήθεια,
πόσοι πανεπιστημιακοί είναι μέσα στον αληθινό κόσμο;
2.
Ο
άνθρωπος να μην είναι παθητικός δέκτης των γεγονότων, αλλά αναμορφωτής και
αναδημιουργός του. Αλήθεια, ποιο σύστημα είναι αυτό που δεν επιδιώκει τη
διαιώνισή του και την ηρεμία του; Ο συνδικαλισμός του χαλά, ευτυχώς, αυτήν την
ηρεμία του!
3.
Η
προσαρμοστικότητα πρέπει να αποτελεί κόκκινο πανί, διότι δρα ως ανασταλτικός
παράγοντας της αναδιαμόρφωσης και της δημιουργίας. Αλήθεια, ποιος
πανεπιστημιακός δε διδάσκει από καθ’ έδρας; Ποιος πανεπιστημιακός αμφισβητεί
την αυθεντία του; Ποιος πανεπιστημιακός έχει βγει στο δρόμο με τους συμπολίτες
του;
4.
Η
αποφυγή των βερμπαλιστικών ενεργειών, των στείρων δηλώσεων, των βιβλιογραφικών
υποδείξεων, της αυθεντίας απαγκιστρώνει το ξεστράτισμα της κριτικής σκέψης. Το
δόγμα του «Σκάσε, κινδυνεύει η πατρίδα» σε όλο του το μεγαλείο.
5.
Η
προώθηση της αλληλεγγύης, της επικοινωνίας και της αυθεντικότητας είναι
σημαντικοί παράγοντες στην κατανόηση της πραγματικότητας με σκοπό την αλλαγή της.
Αλήθεια, πώς θα ήταν το Πανεπιστήμιο της Κύπρου αν δεν έκαναν αγώνες αυτοί οι
απαράδεκτοι συνδικαλιστές; Ποιες θα ήταν οι απολαβές και οι όροι εργασίας των
πανεπιστημιακών καθηγητών; Ποιες συλλογικές συμβάσεις θα είχατε αυτή τη στιγμή;
Σημείωση 4
«Φυσικά αντιλαμβάνομαι, κύριε Πρόεδρε, ότι οι εκπαιδευτικές οργανώσεις θα
προβούν σε κινητοποιήσεις και σε απεργίες, γιατί δεν επιθυμούν την αλλαγή.
Πιστεύω ότι έχετε την ιστορική υποχρέωση να διαχειριστείτε την όποια κρίση
προκύψει για το καλό του τόπου. Εάν κάποιοι προχωρήσουν σε απεργίες πρέπει να
το διαχειριστείτε γιατί είναι καλύτερα να χάσουν σήμερα τα παιδιά μερικές
εβδομάδες μαθήματα παρά να χάσει ο τόπος και άλλες γενιές στο μέλλον».
Η διαχείριση της επικοινωνιακής πολιτικής. Αλλά, ένα πράγμα είναι σίγουρο,
ότι η ελίτ ισχυρίζεται ότι η απεργία είναι πράξη βίας! Βία προς την ελευθερία,
την τάξη και της κοινωνικής γαλήνης! Ενώ, όταν καταπατούνται εργασιακά
κεκτημένα δεν είναι βία! Όταν ποδοπατάμε την ποιότητα ζωής δεν είναι βία! Όταν
αντικειμενοποιείται ο ίδιος ο άνθρωπος δεν είναι βία! Η απεργία δεν αποτελεί
πράξη βίας, αλλά εναντιώνεται στη βία. Η απεργία αποτελεί δικαίωμα. Η απεργία
είναι η αξιοπρέπεια του εργατικού κόσμου.
Όταν κατανοήσουμε ποιοι είμαστε, που είμαστε και γιατί είμαστε τότε θα
μπορέσουμε να κινήσουμε την ιστορία μας, να την αναδιαμορφώσουμε, να την
αναπλάσουμε, να την αλλάξουμε και μαζί με αυτήν να αλλάξουμε κι εμείς οι
ίδιοι! Άλλωστε, η σκέψη ως σκέψη δεν μας
οδηγεί πουθενά. Η πράξη ως πράξη μας καθιστά γραφικούς ακτιβιστές. Αλλά, όταν η
σκέψη γίνεται πράξη, τότε υπάρχει και γεννιέται η ελπίδα του κόσμου για τον κόσμο!
Σημείωση 5
«Η εκπαίδευση των παιδιών του τόπου μας είναι πολύ σημαντική για να αφεθεί
στους συνδικαλιστές».
Η παιδεία του τόπου μας δε γεννήθηκε σήμερα. Οι εκπαιδευτικές
συνδικαλιστικές οργανώσεις ήταν πριν από το Πανεπιστήμιο της Κύπρου στον τόπο
αυτό και πάλεψε για τη δημιουργία του! Οι εκπαιδευτικές συνδικαλιστικές
οργανώσεις ήταν, είναι και θα είναι ΕΔΩ για την πρόοδο και την ευημερία της
Παιδείας του τόπου μας.
Σε ένα κείμενο τριών σελίδων έγινε αναφορά στις εκπαιδευτικές
συνδικαλιστικές οργανώσεις πέντε φορές! Η συχνότητα αναφοράς πολύ μεγάλη.
Επαναλαμβανόμενα λόγια δεν είναι επαναλαμβανόμενα, αλλά έχουν στόχο και σκοπό.
Ας μην αναφερθούμε σε παρελθοντικούς χρόνους και σε κράτη με εθνικά επίπεδα και
σοβινιστικά – ξενοφοβικά σύνδρομα και δεισιδαιμονικά κατάλοιπα! Με λίγα λόγια,
οι εκπαιδευτικές συνδικαλιστικές οργανώσεις παρουσιάζονται από το συγκεκριμένο κείμενο
ως η ατομική βόμβα της Χιροσίμα. Οι εκπαιδευτικές συνδικαλιστικές οργανώσεις
δεν είναι τρομοκρατικές οργανώσεις που κρύβονται σε γιάφκες. Ούτε αναρχικές
απόψεις και ιδεολογίες προάγουν, αλλά υπερασπίζουν και δυναμώνουν τη δημοκρατία
και την πολυφωνία. Απεναντίας, το συγκεκριμένο κείμενο κάθε άλλο παρά
δημοκρατικό είναι, αφού εν ολίγοις θέλει να φιμώσει ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας
και να το καταστήσει ως ένα παράσιτο κατά της ευημερίας της κοινωνίας. Επίσης,
τα στελέχη και τα μέλη των εκπαιδευτικών συνδικαλιστικών οργανώσεων έχουν
ονοματεπώνυμο και κυκλοφορούν ανάμεσα στον κόσμο και με τον κόσμο χωρίς
προσωπικές φρουρές.
Σε αυτό το σημείο πρέπει να τονίσουμε ότι: καμία εκπαιδευτική συνδικαλιστική
οργάνωση δεν έχει συνάψει σχέσεις μεταξύ εταιρειών, δεν επιδόθηκε σε δήθεν
ανθρωπιστικές βοήθειες μετά από κοινωνικά ολοκαυτώματα, δεν άνοιξε νέες αγορές
πιο προσοδοφόρες, δεν δημιούργησε βιομηχανίες εκμετάλλευσης κάθε πόρου, δεν
γέμισε τα ταμεία της με υπερκέρδη από φονικές πετρελαϊκές βιομηχανίες, δεν
εμπορεύτηκε ποτέ οπλικά συστήματα, δε χρηματοδότησε ποτέ ιδιωτικούς στρατούς,
δε πρωτοστάτησε ΠΟΤΕ με σκοπό τη δημιουργία κανενός αντιανθρωπιστικού
συμπλέγματος!
Καμία εκπαιδευτική συνδικαλιστική οργάνωση δεν έχει επιδιώξει τη μετάβαση
του δημοσίου χρήματος σε ιδιωτικά χέρια, δεν έχει εκφράσει καμία άκρατη
επιθετική εκμετάλλευση ευαισθησιών για να εξασφαλίσει παραπάνω κονδύλια για
σκοτεινά και θολά προγράμματα, δεν έχει διευρύνει το χάσμα μεταξύ πλουσίων και
εξαθλιωμένων φτωχών, δεν πολέμησε για τη συρρίκνωση των ατομικών και εργασιακών
ελευθεριών και δικαιωμάτων!
Αυτό που ΑΠΑΙΤΟΥΝ οι εκπαιδευτικές συνδικαλιστικές οργανώσεις και
συγκεκριμένα η ΠΟΕΔ, που τόσο πολύ θέλουν να τις αποδυναμώσουν και να
παραγκωνίσουν κάποιοι, είναι: ΔΩΡΕΑΝ ΔΗΜΟΣΙΑ ΠΑΙΔΕΙΑ, ΔΩΡΕΑΝ ΙΑΤΡΟΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΗ
ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ, ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ, ΟΡΘΟ ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ, ΜΕΙΩΣΗ ΤΩΝ
ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΑΝΙΣΟΤΗΤΩΝ.
ΥΓ1: Αλήθεια, οι τρεις Ιεράρχες γιατί κυνηγήθηκαν, βασανίστηκαν,
εξορίστηκαν και θανατώθηκαν;
ΥΓ2: Σε ποιο απόφθεγμά τους αναφέρει την καταπάτηση των
ανθρωπιστικών δομικών στοιχείων που δεν είναι μετρήσιμα;
ΥΓ3: Ελπίζω, εμείς τα αποβράσματα της κοινωνίας, οι συνδικαλιστές,
να σταθούμε αντάξιοι απέναντι στον πανεπιστημιακό κόσμο, ώστε ο λόγος μας, γραπτός
και προφορικός, να γίνεται κατανοητός έχοντας συνέπεια και συνέχεια!
ΥΓ4: Αυτά όσο αφορά στα συνδικαλιστικά ζητήματα. Για τα
παιδαγωγικά ζητήματα θα επανέλθω…
ΥΓ5
ΥΓ6: Ευτυχώς που υπάρχουν δάσκαλοι…
*Βοηθός Γενικός Οργανωτικός Γραμματέας ΠΟΕΔ, Μέλος ΔΣ
ΠΟΕΔ, Μέλος ΔΣ ΑΚΙΔΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου