Οικονομική κρίση ή Οικονομικοί Κροίσοι; (2)

*ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΜΕΜΤΣΟΥΔΗ

Η επίθεση του κεφαλαίου αρχίζει. Ό,τι οι κοινωνίες κέρδισαν τα τελευταία εκατό χρόνια με αγώνες και αίμα – πολύ αίμα – πάει να χαθεί σε χρόνο dt! Έχουμε μία προσπάθεια ολοκληρωτικής ισοπέδωσης των συνθηκών εργασίας, της υπερσυσσώρευσης και συγκεντροποίησης του κεφαλαίου (500 εταιρείες ελέγχουν το 55% του τζίρου με μέσο όρο κέρδους 45%), το 35% του πληθυσμού ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας, το 35% του πληθυσμού απλά επιβιώνει…Ότι απομένει βάλλεται και προωθούνται σχέδια προς την εξόντωσή του!

Η επίθεση συντελείται κυρίως στις πηγές εργατικού δικαίου. Καταρχάς, έχουμε τροποποιήσεις και αλλαγές στην νομοθεσία με το πρόσχημα της ευέλικτης εργασίας. Με απλά λόγια της φτηνής εργασίας! Μηδενίζονται και αποσταθεροποιούνται οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Έχουμε αποδυνάμωση των συνδικάτων. Πλέον, βάλλεται το άτομο και αποφεύγονται οι συγκρούσεις με τους κοινωνικούς ιστούς. Είναι πιο εύκολο να αντιμετωπίσεις και να συνθλίψεις το άτομο, παρά ένα οργανωμένο σύνολο!

Ας δούμε πιο συγκεκριμένα τους τομείς που προσπαθούν να διαβάλλουν το κεφάλαιο και τα όργανα (θεσμικά ή μη) που επάξια το αντιπροσωπεύουν:

1^ον: Επίθεση εναντίον της μόνιμης εργασίας. Επέκταση της μερικής απασχόλησης και των συμβάσεων. Επέκταση της εκ περιτροπής εργασίας, νοικιάζω και δανείζομαι εργαζόμενους.

2^ον: Παρεμβάσεις αποδυνάμωσης του καθεστώτος προστασίας των εργαζομένων τόσο σε ομαδικό όσο και σε ατομικό επίπεδο. 

3^ον: Μεγιστοποίηση των ωραρίων εργασίας με σκοπό την εκμηδένιση του νεκρού χρόνου.

4^ον: Παρεμβάσεις στους τρόπους διαμόρφωσης των μισθών με απώτερο σκοπό την πλήρη εξατομίκευση του μισθού.

5^ον: Παρεμβάσεις στο δημόσιο τομέα από ιδιωτικούς φορείς, επιβάλλοντας όρους ιδιωτικού δικαίου στο δημόσιο. Όταν έχουμε παρέμβαση στο δημόσιο τομέα, αυτό σημαίνει ότι έχουμε πολλαπλή παρέμβαση στον ιδιωτικό τομέα.

Πού αποσκοπούν τα πιο πάνω; Το σημαντικότερο κομμάτι είναι η δημιουργία ρήγματος ανάμεσα στον εργαζόμενο κόσμο και το σπάσιμο της εργατικής αλληλεγγύης. Ενισχύουν τη μείωση θέσεων (15%-25%), στην μείωση των μισθών (30%-60%) και στις πολιτικές συμπίεσης των μισθών (βγάζοντας τουλάχιστον 15% των εργαζομένων ως άχρηστους). Στην κατάργηση της μονιμότητας. Στην αύξηση των ωραρίων εργασίας. Στην εξίσωση του κατώτατου μισθού.

Τα αποτελέσματά τους; Πληθαίνουν οι αναιτιολόγητες απολύσεις. Μείωση του ποσού της αποζημίωσης, αλλά και του χρόνου προειδοποίησης. Οι αποζημιώσεις δίνονται με δόσεις. Αυξάνονται οι ομαδικές απολύσεις και χαμηλώνουν τα επίπεδα πρόνοιας και επανένταξης στην εργασία. Θεσμοθέτηση κατώτατου εθνικού μισθού. Αυθαίρετη μείωση μισθών και δημιουργία υπαλλήλων στον ίδιο κλάδο με διαφορετικές ταχύτητες από άποψη μισθών. Παγοποίηση επιδομάτων, προϋπηρεσίας. Δημιουργία σωματείων ή ενώσεις προσώπων εντός του κλάδου και υπογραφή συμβάσεων που καταστρατηγούν τις αρχικές, ισοπεδώνοντας το εργασιακό δίκαιο. Τα συνδικάτα αναγκάζονται να υπογράφουν συμβάσεις με βάση τις απαιτήσεις του εργοδότη μπροστά στον κίνδυνο των ατομικών συμβάσεων (αποδυνάμωση των συνδικάτων). Δημιουργία σωμάτων μεσολάβησης (δίνουν κατευθύνσεις ρόλων – πρέπει να δεχτούν και τα δύο μέρη τη διαιτησία), τα οποία πρέπει να εγκρίνονται από τον εργοδότη…

Αρκετά από τα πιο πάνω δεν υπάρχουν ακόμα στο μικρό μας κράτος, αλλά ο κίνδυνος να εμφανιστούν είναι μεγάλος. Πρέπει να αφουγκραζόμαστε και να είμαστε σε εγρήγορση. Θα παρουσιαστούν εύηχες προτάσεις και όμορφες λέξεις που απλά θα είναι το λίπασμα για την εμφάνιση τους! Τα τερτίπια και οι ιδεολογικές κωλοτούμπες που δεν εμπεριέχουν μέσα τους την κοινωνία αποτελούν εχθρό της! Και προκύπτει ξανά το εύλογο ερώτημα: Τελικά, οικονομική κρίση ή οικονομικοί κροίσοι;

*Βοηθός Γενικός Οργανωτικός ΠΟΕΔ, Μέλος ΔΣ ΠΟΕΔ, Μέλος ΔΣ ΑΚίΔΑ