Γιατί απεργώ; Έπρεπε να ήξερες πια!

Του ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΜΕΜΤΣΟΥΔΗ*

Παγκόσμια συντελείται μία εργασιακή και κοινωνική οπισθοδρόμηση. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο συντηρούνται, αναβιώνουν και γιγαντώνονται τάσεις που συνθλίβουν και μηδενίζουν τόσο τα εργασιακά κεκτημένα όσο και τις κοινωνικές συνοχές. Άνιση κατανομή πλούτου, πολεμικές επεμβάσεις κατά της τρομοκρατίας (αλήθεια ποιος είναι ο τρομοκράτης;), εθνικιστικές εξάρσεις που προτείνουν λύσεις…

Από αυτήν την απροκατάληπτη επίθεση δε θα έμενε στο απυρόβλητο και ο συνδικαλισμός. Ο συνδικαλισμός προασπίζεται τους όρους εργασίας, διεκδικεί πιο ανθρώπινες συνθήκες εργασίας, διαχειρίζεται εργασιακές διαφορές, συνειδητοποιεί την αντικειμενική πραγματικότητα, δρα για να αλλάξει μία κατάσταση που αποτελεί τροχοπέδη για τους εργαζόμενους. Με λίγα λόγια διαπραγματεύεται καλύτερους όρους δουλειά και ζωής. Αν και περιορισμένη η δράση των συνδικαλιστικών κινημάτων, δεν μπορεί να χαρακτηριστεί και λίγη πόσο μάλλον να μηδενίζεται ο ρόλος τους!

Στόχοι ενός υγειούς συνδικαλιστικού κινήματος πρέπει να είναι οι πιο κάτω:

1.Ο άνθρωπος να μην είναι διχοτομημένος με τον κόσμο, αλλά μέσα σε αυτόν

2.Ο άνθρωπος να μην είναι παθητικός δέκτης των γεγονότων, αλλά αναμορφωτής και αναδημιουργός του

3.Η προσαρμοστικότητα πρέπει να αποτελεί κόκκινο πανί, διότι δρα ως ανασταλτικός παράγοντας της αναδιαμόρφωσης και της δημιουργίας

4.Η αποφυγή των βερμπαλιστικών ενεργειών, των στείρων δηλώσεων, των βιβλιογραφικών υποδείξεων, της αυθεντίας απαγκιστρώνει το ξεστράτισμα της κριτικής σκέψης

5.Η προώθηση της αλληλεγγύης, της επικοινωνίας και της αυθεντικότητας είναι σημαντικοί παράγοντες στην κατανόηση της πραγματικότητας με σκοπό την αλλαγή της

   

Η απεργία είναι πράξη βίας» ισχυρίζεται η ελίτ! Βία προς την ελευθερία, την τάξη και της κοινωνικής γαλήνης! Ενώ, όταν καταπατούνται εργασιακά κεκτημένα δεν είναι βία! Όταν ποδοπατάμε την ποιότητα ζωής δεν είναι βία! Όταν αντικειμενοποιείται ο ίδιος ο άνθρωπος δεν είναι βία! Η απεργία δεν αποτελεί πράξη βίας, αλλά εναντιώνεται στη βία. Η απεργία αποτελεί δικαίωμα. Η απεργία είναι η αξιοπρέπεια του εργατικού κόσμου. 

Όταν κατανοήσουμε ποιοι είμαστε, που είμαστε και γιατί είμαστε τότε θα μπορέσουμε να κινήσουμε την ιστορία μας, να την αναδιαμορφώσουμε, να την αναπλάσουμε, να την αλλάξουμε και μαζί με αυτήν να αλλάξουμε κι εμείς οι ίδιοι!  Άλλωστε, η σκέψη που γίνεται δράση έχει νόημα όταν αυτή γίνεται πάνω στον κόσμο και για τον κόσμο!

Κλείνοντας θα ήθελα να επικαλεστώ ένα ποίημα από το μεγάλο Μανόλη Αναγνωστάκη

— Προδίδετε πάλι την Ποίηση, θα μου πεις,

Την ιερότερη εκδήλωση του Ανθρώπου

Τη χρησιμοποιείτε πάλι ως μέσον, υποζύγιον

Των σκοτεινών επιδιώξεών σας

Εν πλήρη γνώσει της ζημιάς που προκαλείτε

Με το παράδειγμά σας στους νεωτέρους.

— Το τι δεν πρόδωσες εσύ να μου πεις

Εσύ κι οι όμοιοί σου, χρόνια και χρόνια,

Ένα προς ένα τα υπάρχοντά σας ξεπουλώντας

Στις διεθνείς αγορές και τα λαϊκά παζάρια

Και μείνατε χωρίς μάτια για να βλέπετε, χωρίς αφτιά

Ν’ ακούτε, με σφραγισμένα στόματα και δε μιλάτε.

Για ποια ανθρώπινα ιερά μάς εγκαλείτε;

Ξέρω: κηρύγματα και ρητορείες πάλι, θα πεις.

Ε ναι λοιπόν! Κηρύγματα και ρητορείες.

Σαν πρόκες πρέπει να καρφώνονται οι λέξεις

Να μην τις παίρνει ο άνεμος.

Μανόλης Αναγνωστάκης, Ποιητική

*Βοηθός Γενικός Οργανωτικός ΠΟΕΔ, Μέλος ΔΣ ΠΟΕΔ, Μέλος ΔΣ ΑΚίΔΑ