Οι σειρήνες και ο Πενταδάκτυλος πρέπει να αποτελούν ερινύες…

ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΜΕΜΤΣΟΥΔΗ*

Οι σειρήνες αντηχούν στ’ αυτιά μας για άλλη μία φορά. Αυτός ο αποκρουστικός ήχος που σε γεμίζει με φόβο. Θυμάμαι πριν 15 χρόνια που ήρθα στην Κύπρο ξύπνησα από τον ύπνο μου με σκοπό να τρέξω στο δωμάτιο που κοιμόταν το ανιψάκι που φιλοξενούσαμε. Ως δόκιμος, που είχα υπηρετήσει, ήξερα καλά τον ήχο αυτής της σειρήνας! Η γυναίκα μου και αυτή έντρομη σηκώθηκε από το κρεβάτι. «Σήκω», της είπα με δυνατή φωνή, «γίνεται πόλεμος, το παιδί…». «Είναι επέτειος της εισβολής», μου απάντησε. Πήγα και χάιδεψα τα μαλλιά του μικρού λέγοντας από μέσα μου ότι αυτές οι σειρήνες είναι καταδίκη και όχι επέτειος. Από τότε και κάθε χρόνο ο φόβος αυτός μετριάζεται. Ο φόβος μου είναι να μην εξαφανιστεί αυτός ο φόβος!

20 Ιουλίου 1974. Εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο μας. Πραξικόπημα και μετά από αυτό ο ουρανός μαύρισε καθώς και οι ψυχές που βρισκόταν κάτω από αυτόν. Πρόσφυγες, αγνοούμενοι, βιασμένα σώματα και ψυχές, κραυγές και κλάματα, νεκρά σώματα και όνειρα, ισοπεδωμένες πόλεις και χωριά, ισοπεδωμένοι άνθρωποι, βαναυσότητες, αγριότητες, χαμένες περιουσίες και όλα αυτά στο όνομα μιας ειρηνευτικής απόβασης από την πλευρά των Τούρκων. Ο Αττίλας χτύπησε και η πατρίδα μου έμεινε η μισή.

Ακολούθησαν 40 ολόκληρα χρόνια από τότε. Είναι κρίμα που διαπιστώνουμε περίτρανα τη διαίρεση και τη διχόνοια ανάμεσα μας. Με φανφάρες και μεγαλοστομίες οι μεν κατηγορούν τους δε, προσπαθώντας να λάβουν ο καθένας τον τίτλο του «πατριώτη» ή του «υπερπατριώτη»! Λες και ο τίτλος αυτός απαλαίνει τον πόνο του κάθε πρόσφυγα. Συνομιλίες πολλές, αποτέλεσμα ουδέν! Δυστυχώς, στο όνομα του μεγαλύτερου προβλήματος του τόπου μας χτίστηκαν, χτίζονται και (ελπίζω πως όχι) θα χτίζονται πολιτικές καριέρες και τίτλοι. Ο Πενταδάκτυλος μας μάς απαντάει σε όλους αυτούς τους κομπασμούς με εμφαντικό τρόπο, με τα λαμπάκια της ντροπής που κάθε βράδυ αναβοσβήνουν. Αυτά τα λαμπάκια μας κοροϊδεύουν κάθε μέρα.

Κανένας δεν ξεχνά, τίποτα δεν ξεχνιέται. Αυτό το «ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ» άλλαξε αρκετές φορές. Δε θα κάνω αναδρομή για τις διάφορες ταμπέλες του, αλλά αυτό καταδεικνύει το άκρον άωτον της πολιτικής υποκρισίας και της πολιτικής διαλεκτικότητας στο πρόσχημα του αναλόγως των περιστάσεων κινούμαστε, δηλαδή του όπου φυσάει ο άνεμος πάω! Το εθνικό συμφέρον, που έχουν επικαλεστεί πολλές φορές οι διεκδικόντες τίτλους και τιμές,  όταν έπρεπε η αλήθεια ν’ αντικατασταθεί με κάτι άλλο, χρησιμοποιείται πάντα ως βασικό επιχείρημα.  Το εθνικό συμφέρον, λοιπόν, είναι τρεις απλές λέξεις: ΛΕΥΤΕΡΙΑ, ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ και ΕΙΡΗΝΗ. Με γνώμονα αυτές τις λέξεις θα υπάρξει και δικαίωση, του πριν 40 χρόνια, μαύρου ουρανού και ψυχών!

Οι σειρήνες και ο Πενταδάκτυλος μου ραγίζουν την ψυχή, όχι κάθε χρόνο, κάθε μέρα…

«Μητέρα, αν το βρεις βαρύ το γράμμα μου,

είναι που σκύβει απάνω του ο Πενταδάκτυλος φορτωμένος Τούρκο,

αν το βρεις ασήκωτο,

είναι που γονατίζει απάνω του ο Πενταδάκτυλος φορτωμένος Τούρκο.

Είναι ένα μεγάλο πρόβλημα ο Πενταδάκτυλος, μητέρα.

Στο κάτω-κάτω το Μόρφου δεν το βλέπουμε,

στο κάτω-κάτω την Κερύνεια δεν τη βλέπουμε,

την Αμμόχωστο δεν τη βλέπουμε,

όμως αυτός είν' εκεί απέναντί μας ,

όμως αυτός είναι διαρκώς εκεί απέναντί μας ,

και μας κοιτάζει , και μας κοιτάζει μ' ένα τρόπο ...

και κάθεται βραχνάς και μολύβι στο στήθος μας,

όμως αυτός είν' εκεί απέναντί μας ,

και δεν μπορεί να κρυβεί σαν το Μόρφου,

και δε μπορεί να κρυβεί σαν την Κερύνεια

και σαν την Αμμόχωστο.

Και λέει: "Λοιπόν";

και μας ρωτά: "Λοιπόν";»

Κώστας Μόντης: "Τα τρία Γράμματα στη Μητέρα"

*Εκπαιδευτικός